Το διπλό λάθος

Δεν μπορεί να ξέρει κανείς εάν ήταν προϊόν υπερβολικής αυτοπεποίθησης ή πολιτικής αφέλειας. Ο Αλέξης Τσίπρας πάντως δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραδεχθεί κάποτε στον Σταύρο Θεοδωράκη πως το κόμμα του διέθετε έναν στρατό από «τρολ». Ηταν Μάιος του 2012, ο αντιμνημονιακός οίστρος βρισκόταν στα ύψη και το στράτευμα έδωσε με κομματική αυταπάρνηση τη μάχη της προπαγάνδας στο Διαδίκτυο. Μπορεί η νίκη σε εκείνες τις εκλογές να μην ήρθε, έμεινε όμως η σχέση του κόμματος με τα σόσιαλ μίντια. Εμεινε η βεβαιότητα πως η πολιτική είναι στο τέλος υπόθεση των χάσταγκ και οι διέσεις στο Twitter ένα μυστικό υπερόπλο που γκρεμίζει κυβερνήσεις. Λίγο #ΝΔ_παιδεραστές ακόμη, και η δουλειά θα γινόταν.

Αν δεν έγινε η δουλειά, δεν είναι επειδή αυτή η δημοκρατία δεν είναι ψηφιακή. Είναι και ψηφιακή, όπως είναι και τηλεοπτική. Κάνει όμως λάθος κανείς όταν υπερεκτιμά τον επιθετικό προσδιορισμό. Οταν πανηγυρίζει για την υπεροχή του αρχηγού του στις τηλεθεάσεις των τηλεοπτικών του συνεντεύξεων αντιστοιχίζοντας τα νούμερα της τηλεθέασης με τα νούμερα της κάλπης. Αφού με είδαν πιο πολλοί, γιατί να μη με ψηφίσουν και περισσότεροι; Αφού τα χάσταγκ κάνουν θραύση, γιατί να μη μεταβολιστούν σε ψήφο; Αφού δεν χάνουμε στα τηλεοπτικά στούντιο και στις διαδικτυακές πλατφόρμες, γιατί να μην κερδίσουμε πίσω από τα παραβάν;