Το δημοκρατικό και το νόμιμο

Οι υποψήφιοι των εκλογών κρίνονται με την ψήφο των πολιτών. Η τήρηση της νομιμότητας όμως δεν είναι μια υπόθεση λαϊκής ετυμηγορίας. Η κάλπη δεν είναι λαϊκό δικαστήριο και, ακόμη περισσότερο, δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Η ψήφος, με άλλα λόγια, δεν προσδίδει νομιμοποιητική ισχύ στους παραλήπτες της. Ακριβώς όμως επειδή προσφέρει πολιτική, υποθέσεων που άπτονται της λαϊκής ετυμηγορίας επιλαμβάνονται ειδικά όργανα της Δικαιοσύνης, όπως το Εκλογοδικείο ή ακόμη και το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο.Είναι η θεσμοθέτηση τέτοιων ειδικών οργάνων που μαρτυρά την ευαισθησία της δημοκρατίας απέναντι στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και στους εκπροσώπους του έθνους. Είναι μόνο εκεί πάντως που μπορεί να γίνει η διάκριση όχι μόνο ανάμεσα στο νόμιμο και το παράνομο αλλά και ανάμεσα στο νόμιμο και το νομότυπο ή το παράτυπο. Στις κάλπες, με άλλα λόγια, αναγνωρίζεται η ισότητα της ψήφου. Ο έλεγχος της ισονομίας όμως έχει διαφορετικές προϋποθέσεις και άλλες απαιτήσεις. Με βάση αυτές τις αδιαπραγμάτευτες αρχές για κάθε δημοκρατία και κάθε κράτος δικαίου, η οποία ισχύει έναντι όλων ανεξαιρέτως των πολιτών και έναντι οποιασδήποτε πολιτικής, οικονομικής ή κοινωνικής δραστηριότητας, «Το Βήμα» ανοίγει τη συζήτηση σχετικά με τη νομική διαχείριση του κόμματος των Σπαρτιατών και τη δικαστική διερεύνηση της σχέσης του με μια εγκληματική οργάνωση. Ως καινοφανές, το φαινόμενο υπενθυμίζει πως η δημοκρατία βρίσκεται συνεχώς αντιμέτωπη με νέες προκλήσεις, οι οποίες την υποχρεώνουν να αντλεί από το θεσμικό της οπλοστάσιο νέα όπλα για τη θωράκισή της. Ποια είναι όμως αυτά; Και – κυρίως – ποια είναι τα όριά τους; Οι απόψεις που φιλοξενεί «Το Βήμα» ρίχνουν φως στα πρώτα, βασικά ερωτήματα μιας συζήτησης που δεν πρέπει να μείνει στη μέση.