Θρυλείται ότι ο βασιλιάς Παύλος έχει πει κάποτε πως μπορούσε να διορίσει πρωθυπουργό «ακόμη και τον κηπουρό του». Στη «θεωρία του κηπουρού» και σε άλλες συναφείς αντιλήψεις έθεσε, ευτυχώς, τέλος το Σύνταγμα του 1975, ορίζοντας στο άρ. 37 § 2 ότι, κατ’ αρχήν, πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος που διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή. Γενικότερα, η μεταδικτατορική Συντακτική Συνέλευση, εισάγοντας στο άρ. 37 Συντ. τις έννοιες της «απόλυτης πλειοψηφίας», της «σχετικής πλειοψηφίας» και των «διερευνητικών εντολών», θέλησε να ψαλιδίσει τις εξουσίες του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ), προκειμένου να μην επαναληφθούν παλαιότερες αυθαιρεσίες και διχαστικές παρεμβάσεις του αρχηγού του κράτους (λ.χ. Ιουλιανά του 1965).
Και πάλι, όμως, το Σύνταγμα του 1975, στην αρχική του μορφή, διατήρησε κάποιες υπερεξουσίες του ΠτΔ. Ειδικότερα, αρχικά όριζε ότι ο ΠτΔ, κατόπιν σύμφωνης γνώμης του Συμβουλίου της Δημοκρατίας (ΣτΔ) και εφόσον δεν είχε τελεσφορήσει η δεύτερη διερευνητική εντολή, μπορούσε να διορίσει ο ίδιος πρωθυπουργό (μέλος ή μη της Βουλής), ο οποίος όμως θα χρειαζόταν την εμπιστοσύνη της Βουλής. Επιπλέον, ο ΠτΔ μπορούσε, και πάλι κατόπιν γνώμης του ΣτΔ, να διαλύσει τη Βουλή εάν υφίστατο «προφανής δυσαρμονία» με το λαϊκό αίσθημα. Ευτυχώς, οι υπερεξουσίες αυτές δεν ασκήθηκαν ποτέ. Στην καλλιέργεια συνθηκών πολιτειακής ομαλότητας συνέβαλε και η γενικότερη σύνεση που επέδειξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως ΠτΔ κατά τα έτη 1980-85, συγκατοικώντας με τον Ανδρέα Παπανδρέου ως πρωθυπουργό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
