Η Ελλάδα μετά το «Τέλος έργου»
Η εικόνα είναι μάλλον γνώριμη: Η Ελλάδα διαθέτει ένα εκτεταμένο και σύγχρονο δίκτυο αυτοκινητοδρόμων· εκεί όμως όπου εμφανίζεται η πινακίδα «Τέλος έργου» ξεκινάει συχνά μία άλλη Ελλάδα, που μοιάζει αφημένη στην τύχη της. Με οδικά δίκτυα και εν γένει υποδομές σε κατάσταση παρακμής, αρκετές κωμοπόλεις και χωριά ανά την επικράτεια να παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης – εδώ παίζει φυσικά ρόλο και το Δημογραφικό.
Απογοητευτική είναι και η κατάσταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, που παραμένει καχεκτικό και επικίνδυνο, ενώ η χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης που επιφυλάχθηκε στους σιδηροδρόμους είναι πενιχρή – παρά τις περί του αντιθέτου κυβερνητικές εξαγγελίες. Ετσι, εντείνονται οι κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες και μεγαλώνει η γενικότερη απόσταση μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας, μειώνονται δε οι ευκαιρίες πρωτίστως για τους νέους ανθρώπους της περιφέρειας, που συχνά δεν βλέπουν να έχουν τύχη στην πατρώα γη. Και πέρα από κάποιες αποσπασματικές κυβερνητικές παρεμβάσεις ή εξαγγελίες επικοινωνιακού χαρακτήρα, δυστυχώς δεν υπάρχει συγκροτημένο εθνικό σχέδιο για τη γεφύρωση της απόστασης αυτής.
Αντώνης Γ. Καραμπατζός, Kαθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
Τα παιδιά και οι άνθρωποί μας
Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους, όμως για εμένα, από τότε που έγινα μητέρα, σχεδόν κάθε στόχος μου για τη νέα χρόνια συνδέεται με τα παιδιά γιατί θελω τα παιδιά μου να βρουν έναν κόσμο καλύτερο από τον δικό μας. Εχω την πεποίθηση ότι η υγεία είναι το παν. Το πρώτο. Εύχομαι λοιπόν πρώτα απ’ όλα να είμαστε υγιείς. Δεν θέτω μεγαλεπήβολους στόχους. Θα ήθελα να περνάω περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μου. Να έχω υπομονή ακόμα κι όταν είναι δύσκολο.
Να απολαμβάνω όμορφες στιγμές με τους γονείς μου γιατί ο χρόνος περνά γρήγορα και με τρομάζει. Να απολαμβάνω χαζές – χαλαρές στιγμές με τον σύντροφό μου χωρίς ενοχές. Να έχω ψυχική ηρεμία, να ανταμείβω πού και πού τον εαυτό μου, να διεκδικώ την ελευθερία μου, να ακολουθώ την καρδιά μου, ακόμα κι αν οι αποφάσεις μου δεν έχουν πάντα λογική συνέπεια, και να λέω «όχι» όταν χρειάζεται. Να έχω αλληλεγγύη και να βοηθώ όσο μπορώ για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.
Εφέτος, βλέποντας και τον αντίκτυπο του θέματος που θίγει η παράσταση που παίζω («Prima Facie», θέατρο Πορεία), έχω πάρει θάρρος και έχω θέσει σαν προσωπικό μου στόχο να συμβάλλω όπως μπορώ στο να παρθούν έμπρακτες αποφάσεις για την ισότητα και την εξάλειψη της έμφυλης βίας.
Λένα Παπαληγούρα, Ηθοποιός
Το εμπορικό ισοζύγιο
Προερχόμενος από τη γενιά που δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά ως επί το πλείστον σε ένα περιβάλλον κρίσης και ύφεσης, θα ευχόμουν η χώρα μας να ξεκινούσε να αντιμετωπίζει στρατηγικά τις δομικές αιτίες που μας οδήγησαν εκεί. Συνεπώς θα περίμενα να τεθεί ως στόχος ο ισοσκελισμός του εμπορικού ισοζυγίου και του ισοζυγίου συναλλαγών, στόχος ο οποίος για να θεωρηθεί εφικτός θα όφειλε να συνοδευτεί και από μια στρατηγική για την εγχώρια παραγωγή.
Το παραπάνω και μόνο αν ετίθετο σαν εθνικός στόχος θα μπορούσε να έχει πολλαπλές θετικές επιπτώσεις, καθώς μεταξύ άλλων θα μπορούσε να οδηγήσει σε μετατόπιση κεφαλαίων (και μέσω επιδότησης κλάδων) προς παραγωγικές επενδύσεις και επενδύσεις σε καινοτομία, όπως και στην απασχόληση νέων επαγγελματιών περισσότερο σε κλάδους όπως η πληροφορική, ο σχεδιασμός αγαθών και υπηρεσιών και λιγότερο στους κλάδους του τουρισμού και της εστίασης.
Συνεπώς θα ήλπιζα το 2025 να μας έβρισκε σε θέση να φανταστούμε που θέλουμε να βρίσκεται η χώρα μας στα επόμενα 10 και 20 χρόνια και να ξεκινούσαν βήμα βήμα οι απαιτούμενες δομικές και στρατηγικές αλλαγές.
Θανάσης Μισδανίτης, Επιχειρηματίας και investor σε startups
Οικογένειες σε απόγνωση
Το να ιεραρχήσει κανείς και να προτεραιοποιήσει τα προς επίλυση ζητήματα της χώρας είναι έργο δύσκολο. Οποια και να είναι η αφετηρία, αυτό που μοιάζει να φθίνει σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η νηφάλια σκέψη και η εμπεριστατωμένη έρευνα των δεδομένων πριν κρίνουμε και – συνήθως – κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα. Στη δραματουργία μου εστίασα στο ζήτημα της οικογενειακής στέγης με την προέκταση της ψυχολογικής και συναισθηματικής ασφάλειας που έχει ανάγκη να νιώθει ο κάθε πολίτης έχοντας ένα σπίτι, μια ιδιωτική πατρίδα μέσα στην πατρίδα του.
Το συγκεκριμένο ζήτημα σημάδεψε τόσο πολύ τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια που κάθε φορά που πιάνω να γράψω ένα καινούργιο έργο το ξανασυναντάω μπροστά μου μετωπικά. Τα τελευταία χρόνια το κόστος της αγοράς και της ενοικίασης έχει φτάσει σε ύψη που απελπίζουν τον μέσο άνθρωπο. Η νέα χρονιά είναι μια καλή αφορμή για να τεθεί αυτό το θέμα στο μικροσκόπιο και ο κρατικός φορέας να επέμβει με δραστικά μέτρα για να ανακουφίσει τις οικογένειες που πλήττονται και δεν βλέπουν αχτίδα φωτός στον ορίζοντα.
Γιωργής Τσουρής, Συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός
Το «κρας τεστ» της Ευρώπης
Το 2024 υπήρξε ένας χρόνος με ριζικές γεωπολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα πολεμικά μέτωπα στη Μέση Ανατολή, οι αμερικανικές εκλογές και οι επακόλουθες εξελίξεις, η ακρίβεια και το Μεταναστευτικό είναι ζητήματα που βρίσκουν στο επίκεντρο την Ευρωπαϊκή Ενωση. Επομένως, το 2025 θα είναι ένα «κρας τεστ» για την Ευρώπη. Θα καταφέρουν η Γαλλία και η Γερμανία να πετύχουν πολιτική σταθερότητα; Θα εξακολουθήσει η ανάπτυξη της ιταλικής οικονομίας και, κυρίως, θα απειλήσει ακόμη περισσότερο την πρωτοκαθεδρία των δύο προηγούμενων χωρών; Πώς η προεδρία Τραμπ και η συνεργασία του με τον Ιλον Μασκ θα κλονίσουν τα κατεστημένα της πολιτικο-οικονομικής σκηνής; Θα συνεχιστεί η άνοδος του ευρωπαϊκού συντηρητισμού στη γραμμή που ακολουθούν η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Ελβετία; Κατά πόσο θα επεκταθεί το ρωσο-ευρωπαϊκό χάσμα; Η ταραχή στη Μέση Ανατολή θα παύσει ή θα πυροδοτήσει μεγαλύτερα προβλήματα; Αν συνυπολογίσουμε τα παραπάνω, η ευρωπαϊκή «ατζέντα» μοιάζει αρκετά παραφορτωμένη, με θέματα που απασχολούν κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ αλλά και κάθε ευρωπαίο πολίτη.
Κρίτωνας Θεοδωρόπουλος, Φοιτητής στη Νομική Σχολή Αθηνών
