Οταν θυμάσαι πού ήσουν και με ποιους όταν συνέβη κάποιο γεγονός, τότε αυτό έχει γράψει για πάντα μέσα σου, ήταν ένα κάταγμα στη ροή του χρόνου. Με τον καιρό το διαχειρίζεσαι με κάποιον τρόπο, κάποιες φορές το ξεχνάς γιατί έρχονται καινούργια, αλλά είναι πάντα εκεί, ένα σπάσιμο που δεν δένει ποτέ τελείως.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα είναι ένα ιστορικό γεγονός ως προς το αποτύπωμα και την επιδραστικότητά του. Ανέκοψε τον καλπασμό της Χρυσής Αυγής, συσπείρωσε κόσμο και κυρίως νεολαία γύρω από την επώδυνη διαπίστωση πως τίποτα δεν είναι κερδισμένο για πάντα και χάρισε και εκείνη την ημέρα στο Εφετείο που οι φωνές στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ξύπνησαν το «γαμώτο» μιας κοινωνίας που ήταν εν υπνώσει χωρίς να έχει αντιληφθεί τη λάσπη που ερχόταν με φόρα προς τα σπίτια μας.
Είναι εύκολο και ανέξοδο να ερμηνεύεις μια δολοφονία, ειδικά όταν δεν είναι κοντά σου. Να την αναλύεις ως γεγονός σαν να μη μιλάς για άνθρωπο και για θάνατο. Λόγια που δεν μπορούν να αγγίξουν στο ελάχιστο τον πόνο της οικογένειάς του, των φίλων του, των δικών του ανθρώπων. Ακόμη και κοσμοϊστορικό γεγονός να το χαρακτηρίσεις, πάλι το υποβιβάζεις γιατί δεν πλησιάζεις καθόλου το παγωμένο αίμα εκείνου του πρώτου τηλεφωνήματος μέσα στη νύχτα που τους ανακοινώθηκε.
Δεν είσαι υποχρεωμένος πάντα να λες κάτι, αλλά είσαι υποχρεωμένος να μην ξεσκονίζεις τα γόνατα συνεχίζοντας σαν να μη συνέβη. Συνέβη και συνέβη και στις δικές μας ζωές. Οτιδήποτε παθαίνει κάποιος που εσύ το γλιτώνεις από τύχη, επειδή δεν περνούσες από κει την «κακιά» στιγμή, είναι σαν να το παθαίνεις κι εσύ. Αν δεν το καταλαβαίνεις αυτό είσαι καταδικασμένος να ζήσεις τους φόβους ή να ζεις με τους φόβους σου.
Ο κόσμος προχωράει με μικρά βήματα μπρος και μεγάλα πίσω. Για τα μπρος φτύνεις το γάλα της μάνας σου για λίγα μέτρα, για τα πίσω αρκεί μια σπρωξιά.
Προχωράει με τους ζωντανούς να χρωστάμε στους νεκρούς, με τους γλιτωμένους να χρωστάμε στους θυσιασμένους. Το μέλλον μοιάζει να έχει χαλάσει. Χρειάζεται κουράγιο που μόνο ο ένας στον άλλον μπορεί να δώσει.
Και αν δεν καταφέρουμε να γράψουμε καλύτερη Ιστορία για το μέλλον μας, τουλάχιστον να μην αφήσουμε κανέναν να αλλάξει αυτήν που ζήσαμε. Και η Ιστορία είναι πως οι απολήξεις του πιο σκοτεινού κομματιού της ανθρώπινης διαδρομής, ο ωμός, κτηνώδης φασισμός μαχαίρωσε τον Παύλο Φύσσα. Και θα το ξανακάνει. Κι αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ. Αλλά δεν είναι μάταιο να στεκόμαστε απέναντί τους. Ετσι στεκόμαστε απέναντι στο βλέμμα των παιδιών μας.