Το ξέσπασμα της πρόσφατης κρίσης στη Λωρίδα της Γάζας και η σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς ήγειραν μία σειρά από προβληματισμούς στους κόλπους της ελληνικής διπλωματίας. Ανεξάρτητα από την έκβαση της σύρραξης, η Αθήνα είδε εξαρχής δύο προκλήσεις τις οποίες ήθελε όσο το δυνατόν ταχύτερα να ελέγξει – στο μέτρο φυσικά που δύναται να το πράξει εφόσον, και παρά ορισμένες υπερφίαλες εκτιμήσεις, δεν είναι σε αυτή τη φάση σε θέση να αναλάβει μείζονες πρωτοβουλίες σε ένα ζήτημα τόσο περίπλοκο όσο η ισραηλινοπαλαιστινιακή διένεξη. Η πρώτη πρόκληση ήταν η αποφυγή αναταράξεων στο πλέγμα των σχέσεων που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο με την προσέγγιση του Ισραήλ με τις μετριοπαθείς αραβικές και μουσουλμανικές χώρες – με αποκορύφωμα τις «Συμφωνίες του Αβραάμ» – στην οποία εντάσσονται η Ελλάδα και η Κύπρος. Η δεύτερη πρόκληση αφορά τον ρόλο που επιδιώκει να διαδραματίσει η Τουρκία στην περιοχή, σε σχέση με την απόπειρα να εμφανιστεί ως ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
