Τα Πανεπιστήμια είναι μια καλή ευκαιρία να μιλήσουμε όχι μόνο για την εκπαίδευση αλλά για την ίδια την κοινωνία μας.
Οι τακτικοί αναγνώστες ενδεχομένως θυμούνται πως από την αρχή ήμουν εξαιρετικά επιφυλακτικός απέναντι στη δημιουργία «πανεπιστημιακής αστυνομίας».
Γιατί χρειάζεται μια ειδική αστυνομία; Η χώρα διαθέτει αστυνομία και η αστυνομία αστυνομεύει παντού. Δεν υπάρχει ειδική αστυνομία αεροδρομίων ή καφενείων, ούτε αστυνομία ξενυχτάδικων.
Η κυβέρνηση όμως προχώρησε στην ίδρυση «πανεπιστημιακής αστυνομίας». Να δούμε τι θα πετύχει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι της Αριστεράς δεν θέλουν καμία αστυνόμευση πουθενά και δηλώνουν αντίθετοι.
Πιστεύουν, λέει, πως «διογκώνονται πραγματικά περιστατικά» για να διευκολύνουν «τη νομιμοποίηση των αστυνομικών παρεμβάσεων» («Τα Νέα», 13/1).
Κάποιος να τους πει ότι η αστυνομία δεν χρειάζεται τη νομιμοποίηση κανενός τρίχα για να παρέμβει. Την έχει από το Σύνταγμα και τους νόμους. Τελεία.
Και το ΚΙΝΑΛ; Ξέμεινε κάπου στη μέση. Δεν θέλει να ταυτιστεί με την κυβέρνηση, ούτε με τους μπάχαλους της Αριστεράς, λογικό.
Και τι λέει; Αμπεμπαμπλόμ. Να προσλάβουν τα πανεπιστήμια σεκιούριτις που θα αναφέρονται στις πανεπιστημιακές αρχές για να ειδοποιούν την αστυνομία.
Δηλαδή θα δέρνει ο τραμπούκος στο αμφιθέατρο και ο σεκιουριτάς θα πάρει τηλέφωνο τον πρύτανη (που φοβάται να πει το όνομά του μην τον πλακώσουν) για να το κουβεντιάσουν ώστε να πάρουν τηλέφωνο την αστυνομία να της πουν ότι κάποιος τις τρώει.
Ασε που προτιμώ μια υπηρεσία ασφαλείας της ελληνικής δημοκρατίας από μια ιδιωτική εταιρεία σεκιουριτάδων.
Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό και απευθύνεται σε όλους.
Θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι;
Αν δεν θέλουμε, δεν κάνουμε τίποτα. Αυτό υποστηρίζει ευθαρσώς η Αριστερά και διάφοροι πανεπιστημιακοί φίλοι της. Αντιλαμβάνονται τα Πανεπιστήμια σαν το μαγαζί του πατέρα τους.
Αν θέλουμε, δεν γίνεται να κρυβόμαστε. Αντιμετώπιση της βίας και της αλητείας χωρίς σοβαρή και αποτελεσματική αστυνόμευση δεν γίνεται.
Αν κάποιος ξέρει άλλον τρόπο, να μας τον πει.
