Η συζήτηση για την ψήφο των εκτός επικρατείας Ελλήνων ή για την ψήφο εξ αποστάσεως έχει τρεις παραμέτρους.

Μια δημοκρατική. Εδώ και δεκαετίες οι δημοκρατίες έχουν καθιερώσει την καθολικότητα της ψηφοφορίας και έχουν καταργήσει τις προϋποθέσεις για το δικαίωμα ψήφου.

Δεν το εξαρτούν ούτε από περιουσιακά κριτήρια, ούτε από τόπο διαμονής, ούτε από φύλο, μορφωτικό ή κοινωνικό επίπεδο.

Κάθε πολίτης έχει μια ψήφο, τελεία. Την κάνει ό,τι θέλει. Δεν περνάει εξετάσεις για να του παραχωρηθεί ή για να τη χρησιμοποιήσει.

Μια εθνική. Ενα έθνος με μεγάλη διασπορά έχει απόλυτο συμφέρον να την κρατάει δίπλα του. Για τον απλούστατο λόγο ότι η Ομογένεια είναι αυτονόητος οικονομικός και πολιτικός πλούτος. Τόσο απλό.

Πώς θα το πετύχει αυτό είναι άλλη υπόθεση και κάθε χώρα με μεγάλη διασπορά (Ιρλανδία, Ισραήλ, ακόμη και η Κίνα…) την προσεγγίζει με διαφορετικό τρόπο. Είναι σαφές όμως ότι η συμμετοχή της στα εθνικά πράγματα αποτελεί κορυφαίο κίνητρο και δεσμό.

Μια κομματική. Η Αριστερά συνολικά φοβάται ότι οι Ελληνες που ζουν και δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό δεν συμμερίζονται τις ιδέες της. Και ως εκ τούτου, ότι μια μαζική συμμετοχή τους στις εκλογές θα αλλοιώσει υπέρ των παραδοσιακών παρατάξεων (ΝΔ και ΠαΣοΚ) τους εθνικούς συσχετισμούς.

Δεν ξέρω αν ο φόβος τους είναι βάσιμος. Δεν θα με εξέπληττε όμως αν έχουν δίκιο. Στις αντιδράσεις τους πάντως υποβόσκει η υπόνοια πως όποιος δεν είναι αριστερός ή όποιος δεν είναι επιρρεπής στην Αριστερά, είναι πολίτης χαμηλότερης κατηγορίας.

Στις τρεις αυτές παραμέτρους προστίθεται για τα δικά μας και μια τέταρτη. Οτι για ακατανόητους λόγους το Σύνταγμα ζητεί 200 ψήφους για «τα σχετικά με την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος από τους εκλογείς που βρίσκονται έξω από την επικράτεια».

Η λύση που φαίνεται τελικά να δόθηκε από την πλειοψηφία των κομμάτων υπακούει αναγκαστικά σε αυτές τις τέσσερις παραμέτρους. Οι εκτός επικρατείας Ελληνες θα μπορούν μεν να ψηφίζουν στον τόπο τους, η ψήφος τους θα μετρά ισότιμα στο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά θα ψηφίζουν μόνο αυτοπροσώπως και υπό προϋποθέσεις.

Προφανώς η φόρμουλα έχει σοβαρές αβαρίες – τις επισήμανε με άρθρο του και ο Ευ. Βενιζέλος («ΤΑ ΝΕΑ», 30/10). Είναι όμως μια φόρμουλα που κατά τα φαινόμενα θα μπορέσει να εφαρμοστεί.

Δεν θα πρέπει δηλαδή να παραγνωρίζουμε πως για τα ελληνικά δεδομένα είναι ταυτοχρόνως ένα βήμα και μια αρχή.

Και αυτό επειδή δυστυχώς στη χώρα μας τα αυτονόητα δεν είναι ποτέ αυτονόητα. Ετσι ζητήματα όπως π.χ. η επιστολική ψήφος ή η ψήφος εκ αποστάσεως που εφαρμόζονται σε όλες σχεδόν τις δημοκρατίες του πλανήτη εξακολουθούν να προκαλούν ακατάληπτες αντιρρήσεις.

Από την άλλη πλευρά, αν το βήμα είναι μεγάλο θα κριθεί μόνο στην πράξη και από τον αριθμό των εκτός επικρατείας Ελλήνων που θα πάρουν μέρος στις εκλογές. Είναι θέμα των πολιτικών δυνάμεων να τους πείσουν.

Αν για παράδειγμα η συμμετοχή τους κινηθεί κάτω από τις 150.000 ψήφους, θα είναι πολύ κακό για το τίποτα. Αν ξεπεράσει τις 300.000, θα είναι μια σημαντική εξέλιξη.

Ούτως ή άλλως, η συζήτηση άνοιξε και δεν πρέπει να κλείσει.

Ο εκσυγχρονισμός της εκλογικής διαδικασίας είναι από τα μεγάλα ζητούμενα του πολιτικού μας συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι τα εκλογικά μας ήθη κινούνται ακόμη με όρους 20ού αιώνα – και μάλιστα όχι των τελευταίων δεκαετιών…

Πιθανώς η εξοικείωση με την ιδέα της ψήφου εξ αποστάσεως να επιτρέψει στις πολιτικές δυνάμεις που αντιστέκονται να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να πηγαίνουν κόντρα στην εποχή τους.

Και τότε θα αφήσουμε πίσω τις φοβίες των μακρινών εποχών που ψήφιζαν και τα δέντρα. Για να φτάσουμε επιτέλους στην εποχή όπου θα ψηφίζουν οι ψηφοφόροι. Ολοι οι ψηφοφόροι.

Μεγάλο Κανάλι

Ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το ξεκίνημά του, το MEGA αποδεικνύεται πολύ μεγάλο για να πεθάνει.

Σύντομα θα επιστρέψει στις τηλεοράσεις μας.

Για κάποιον που υπηρέτησε το Μεγάλο Κανάλι από την πρώτη έως την τελευταία μέρα λειτουργίας του, που έζησε από μέσα την πορεία του μεγαλύτερου, ποιοτικότερου και ισχυρότερου μέσου που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα, που συνειδητοποίησε πόσο λείπει σήμερα από την ελληνική κοινωνία, η εξέλιξη είναι πολλαπλά σημαντική.

Αφενός επειδή σηματοδοτεί την ήττα όσων επιδίωξαν έως την τελευταία στιγμή να το απαξιώσουν, να το κλείσουν και να το ενταφιάσουν.

Αφετέρου επειδή αποδεικνύει ότι τα μεγάλά κανάλια δεν έχουν μόνο τη δική τους ιστορία, αλλά και τη δική τους ζωή.

Παλιομοδίτικα

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι ακριβώς επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Προανακριτική για τον Παπαγγελόπουλο.

˜ Είναι δυνατόν να ταυτίζονται τόσο με τον Παπαγγελόπουλο και το παραδικαστικό κύκλωμά του;

˜ Είναι δυνατόν να μετατρέπουν μια προανακριτική έρευνα σε υποκίνηση εξέγερσης κατά της κοινοβουλευτικής τάξης;

˜ Είναι δυνατόν να μην υπεραμύνονται της αυτονόητης και νομότυπης διαδικασίας, αλλά να διεκδικούν την επινόηση κάποιας άλλης διαδικασίας που τους βολεύει;

˜ Είναι δυνατόν να στήνουν τη φασαρία με τον Πολάκη και τον Τζανακόπουλο και μετά να παρακαλούν τον Τασούλα να τους βοηθήσει να σώσουν τα προσχήματα;

˜ Είναι δυνατόν να επιδεικνύουν ως τρόπαιο τον Καστανίδη και όσα ξεφουρνίζει με στόμφο;

[Να θυμίσω ότι ο Καστανίδης υπήρξε ο μεγαλοφυής εμπνευστής του δημοψηφίσματος που οδήγησε στην αποκαθήλωση του Γ. Παπανδρέου το 2011. Κανονικά δεν τον ρωτάς ούτε τι ώρα είναι!]

Ομολογώ πως όλα αυτά μαζί είναι τόσο ακατανόητα ώστε δυσκολεύομαι να βρω μια εξήγηση.

Αλλά έχω μια υποψία. Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει πως η υπόθεση Παπαγγελόπουλου δημιουργεί πρόβλημα και διχογνωμίες μέσα στη ΝΔ. Και θεωρεί ότι οξύνοντας τη σύγκρουση θα οξύνει τις αντιθέσεις μέσα στην κυβερνητική παράταξη ή μεταξύ ΝΔ και ΚΙΝΑΛ.

Παλιομοδίτικα πράγματα και παλαιοκομμουνιστικές ψευδαισθήσεις.

Αφενός επειδή η ΝΔ δεν ρισκάρει κάτι με τον Παπαγγελόπουλο, ούτε έχω παρατηρήσει κάποια σοβαρή διχογνωμία στη ΝΔ ή στο ΚΙΝΑΛ για την περίπτωσή του. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι αποφασισμένοι να τον πάνε μέχρι τέλους και δεν βλέπω τι θα τους φοβίσει.

Αφετέρου επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον πέφτει για άλλη μια φορά θύμα του ίδιου του Παπαγγελόπουλου.

Πρώτα τους παραμύθιαζε ότι η Novartis «είναι το µεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους» και υποσχόταν «αποκαλύψεις», λογαριασμούς, FBI και άλλες μυθομανίες που δεν ήλθαν ποτέ.

Τώρα τους παραμυθιάζει ξανά ότι έχει διάφορα μυστικά όπλα που θα μετατρέψουν την εναντίον του πλεκτάνη σε μπούμερανγκ κατά της ΝΔ. Και ότι έχει διασυνδέσεις στη Δεξιά που θα τον στηρίξουν την κρίσιμη στιγμή.

Ενδεχομένως αναφέρεται στη γνωστή «παράγκα», την οποία όμως έχει ξεδοντιάσει ο Μητσοτάκης.  

Κολοκύθια τούμπανα, λοιπόν. Τίποτε δεν έχει.

Η ωμή πραγματικότητα είναι ότι ο Παπαγγελόπουλος δεν μπορεί να εκβιάσει κανέναν. Ούτε στη ΝΔ ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ευτυχώς η ΝΔ το ξέρει. Απομένει να το καταλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ.