Μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά όσοι ήλπιζαν ότι η ευρεία συναίνεση που επιτεύχθηκε στην εκλογή της Προέδρου της Δημοκρατίας θα μπορούσε να έχει και συνέχεια, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν πολύ ακόμα. Η Παιδεία, που υποτίθεται ότι όλοι θεωρούν ως ένα από τα σημαντικότερα θέματα εθνικής πολιτικής, αντιμετωπίζεται για μια φορά ακόμα ως πρόσφορο πεδίο κομματικών συγκρούσεων, ως αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα πολιτικά πάθη και οι διχαστικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στην κατάρρευση της χώρας.
Βολευόμαστε επί χρόνια, επί δεκαετίες να κουκουλώνουμε τα προβλήματα, να παίρνουμε ημίμετρα και να παριστάνουμε ότι τα λύνουμε. Πόσες δεκαετίες κυβερνήσεις και κόμματα δεν γνωρίζουν, δεν έχουν διαχειριστεί το θέμα των κολεγίων, αλλά δεν τολμούν να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα. Είτε παριστάνουν τους προστάτες της δημόσιας εκπαίδευσης είτε χαϊδεύουν τα αφτιά συνδικαλιστών, αδιόριστων εκπαιδευτικών και πάει λέγοντας. Θα πει κάποιος, όταν δεν τολμούν να επιβάλουν την αξιολόγηση σε όλο το φάσμα της Παιδείας, πώς θα βάλουν κανόνες στα κολέγια; Προτιμούν να παριστάνουν τους κήνσορες αντί να τολμήσουν να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα και υπευθυνότητα το πρόβλημα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
