Στη διαχείριση του μειονοτικού έγιναν και πολλά σφάλματα. «Οσα λάθη κάναμε στη Θράκη με μπάρες, διακρίσεις και τα σχετικά, χρειάζονται χρόνια για να σβηστούν οριστικά» επισήμαιναν άνθρωποι που ξέρουν άριστα την περιοχή και όλα τα δεδομένα.
Μόλις πριν από 26 χρόνια έπεσαν οι τελευταίες μπάρες και αλυσίδες στα ορεινά χωριά της Ξάνθης και της Ροδόπης. Ομως οι μνήμες δεν σβήνουν εύκολα. Η ιστορία του Αϊντίν είναι χαρακτηριστική. Οταν ήταν 17 χρόνων έσπασε την προστατευτική αλυσίδα του χωριού του και αγνόησε τον φρουρό για να κατέβει στην Ξάνθη και να μεταφέρει έναν συγχωριανό του που έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στο νοσοκομείο.
«Γύρισα πίσω, με εξέτασαν στο φυλάκιο και μετά με άφησαν» λέει με χαμόγελο. «Μέχρι τότε δεν ανήκαμε στο κράτος. Ζούσαμε σε κλουβί. Τα πράγματα» συνεχίζει «άλλαξαν πολύ. Υπάρχει πλήρης ελευθερία και δημοκρατία, η οποία κάποιες φορές καταχράται». Αξιο αναφοράς είναι ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν ορεινά χωριά και στους δύο νομούς που, εν έτει 2022, δεν πιάνουν ελληνική τηλεόραση. Αντιθέτως πιάνουν τουρκικά κανάλια.
Οι γνωρίζοντες τα της περιοχής λένε ότι «στη Θράκη όλα θέλουν τον τρόπο τους». Πάντως, οι ντόπιοι συνομολογούν ότι το στοίχημα για την περιοχή είναι η οικονομική ανάπτυξη, προκειμένου να αυξηθεί το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων και να μην εγκαταλείπουν τον τόπο τους.
