Τα βουβάλια και ο βάτραχος

Οδρόμος προς την κόλαση είναι γεμάτος με καλές προθέσεις. Ή μήπως είναι με ουδετερότητα; Το ερώτημα – και η μομφή – για το ΚΙΝΑΛ δεν διατυπώθηκε μόνο με αφορμή μια αντιαισθητική θεσμική απρέπεια αλλά και σε σχέση με μια αποτυχημένη θεσμική παρεκτροπή. Δεν εξαντλήθηκε στο «ούτε με τον Πολάκη ούτε με τον Αδωνι». Αποτυπώθηκε και στην υπόθεση Novartis. Μα να μη βγάλει άχνα για τον Κουτρουμάνη, τον Λοβέρδο, τον Βενιζέλο και όποιον ακόμη άφησε ανυπεράσπιστο ο Πρωθυπουργός από το βήμα της Βουλής;

Η ουδετερότητα, την οποία εγγυήθηκε η κινατίλικη αφωνία, λειτούργησε ως νεοδημοκρατικό άλλοθι στη θεσμική παρέμβαση Βενιζέλου. Αφού δεν μίλησαν οι δικοί σου για σένα, γιατί να μιλήσουμε εμείς; Το άλλοθι όχι μόνο δεν είναι ισχυρό, αλλά είναι και σχεδόν παιδαριώδες. Η απάντηση στον Βενιζέλο ήταν πως στο βήμα δεν βλέπαμε έναν πρωθυπουργό, αλλά έναν αρχηγό κόμματος. Ο αρχηγός της ΝΔ – είπε η ΝΔ – ήταν που μνημόνευσε τους διωχθέντες ομόσταβλούς του. Αλλά ο Πρωθυπουργός πού ήταν; Κατισχύει η κομματική ιδιότητα του πολιτειακού θεσμού σε σημείο που μπορεί να τον ακυρώνει;