Οι διαδηλωτές που περίμεναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην Πεντέλη δεν θορύβησαν την κυβέρνηση, παρά τα συνθήματα «δολοφόνοι», «δεν ντρέπεστε», «παραιτηθείτε», συνοδευόμενα από τις απαραίτητες μούντζες, που ήταν βουτηγμένα απευθείας στο μίσος της εποχής των μνημονίων. Τα μνημόνια τελείωσαν και οι διαδηλωτές ήταν μια χούφτα αριστεριστές, σύμφωνα με κυβερνητικούς παράγοντες, όμως λίγο πριν από την έναρξη της νέας σεζόν η κυβέρνηση μοιάζει σαν να στριφογυρίζει στη δίνη των προβλημάτων, χωρίς την αγκύρωση του Μεγάρου Μαξίμου.
Τριπλό μέτωπο
Οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες αποκτούν υπόσταση όταν αφήνουν αποτύπωμα. Η διαδήλωση στην Πεντέλη δεν άφησε, τι θα γίνει όμως με τις επόμενες; Η ακρίβεια και η καθημερινότητα έχουν πνίξει τα νοικοκυριά, το «καλάθι» της ΔΕΘ θα περιλαμβάνει παροχές, έστω συγκρατημένες, όπως αφήνει να διαρρεύσει το οικονομικό επιτελείο, αλλά στην πραγματικότητα ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να αρκεστεί στη διαχείριση.
Θα χρειαστεί να περιγράψει πού θέλει να βρίσκεται η χώρα έπειτα από τρία ακόμα χρόνια διακυβέρνησής του. Και αυτό είναι απαραίτητο να το κάνει γιατί θα βρει απέναντί του ένα τριπλό μέτωπο: την κοινωνία, τη δεξιά πτέρυγα της ΝΔ και την αντιπολίτευση.
Σε αυτή τη φάση όλα μετρούν, και η εικόνα της κυβέρνησης μετά το μη αναμενόμενο αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν είναι καλή. Η διαχείριση των πυρκαγιών έγινε κάρβουνο όταν η φωτιά έφτασε στα Βριλήσσια και στο Χαλάνδρι επειδή η κυβέρνηση αρνούνταν το αυτονόητο, ότι επιχειρησιακά κάτι δεν πήγε καλά. Τα τραπεζώματα του Βασίλη Οικονόμου και τα τσιφτετέλια της Ζωής Ράπτη την ώρα που άλλοι έλιωναν στα μέτωπα της φωτιάς σκέπασαν με μαύρα σύννεφα το Μέγαρο Μαξίμου, που στο εσωτερικό του αρνούνται ότι έρχεται μπόρα. Ακόμα και όταν ξέρουν ότι πολύς κόσμος δεν μπόρεσε να διαθέσει χρήματα για διακοπές, και τέτοιες συμπεριφορές εκνευρίζουν.
Η μαύρη τρύπα του ΕΣΥ
Το ΕΣΥ μετατρέπεται σε μαύρη τρύπα. Δεν είναι μόνο τα νησιά που δεν έχουν γιατρούς, είναι και η Αθήνα που δεν έχει αρκετά ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ και οι πολίτες αναγκάζονται να πληρώνουν ιδιωτικά. Στα νοσοκομεία τα προβλήματα σωρεύονται και η συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα δεν είναι αποτελεσματική. Το άγχος του Αδωνη Γεωργιάδη, ο οποίος για να διατηρήσει την εκλογική του πελατεία, που δυσαρεστήθηκε από την ψήφο του υπέρ του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, συγκρούεται με τους εργαζομένους στο ΕΣΥ, δεν βοηθάει.
Η φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών μετατράπηκε σε «πονοκέφαλο» για την κυβέρνηση. Εχει ενδιαφέρον τι θα αποφασιστεί τελικά, γιατί η φορολόγηση του συγκεκριμένου κλάδου, που αποτελεί έναν από τους εκλογικούς πυλώνες της ΝΔ, επενδύθηκε ιδεολογικά και προβλήθηκε ως μια δίκαιη διόρθωση των βαρών έναντι των μισθωτών.
Μετά το 28% των ευρωεκλογών «ξηλώθηκε» ο Χάρης Θεοχάρης, στον οποίο φορτώθηκε το κόστος της δυσαρέσκειας του κλάδου, και τώρα τίθεται το ακόλουθο δίλλημα: αν ελαφρυνθεί η φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, προκειμένου να μη γυρίσουν την πλάτη στη ΝΔ, πώς θα δικαιολογηθεί η κυβέρνηση στους μισθωτούς που ήδη σηκώνουν δυσανάλογα βάρη; Αν υπερασπιστεί τη μεταρρύθμισή της θα μπορέσει η κυβέρνηση να απορροφήσει το πολιτικό κόστος;
Στη δίνη των επιδομάτων
Θα ήταν άδικο να μηδενιστεί το έργο της κυβέρνησης, στη δεύτερη τετραετία, όμως, τα αγκάθια τσιμπάνε πιο βαθιά. Το υπόστρωμα της κρίσης είναι έτοιμο να εκδηλωθεί. Τώρα σκάνε τα απόνερα της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, γίνονται φανερές οι υστερήσεις της χώρας και δεν υπάρχουν πλέον τα λεφτά που μοιράστηκαν την περίοδο της πανδημίας και έδωσαν άνεση σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Η επιδοματική πολιτική που αποκήρυσσε το 2019, αλλά εφάρμοσε τελικά ο Κ. Μητσοτάκης, δημιουργεί άλλη μια δίνη για την κυβέρνηση.
Οι ξένες επενδύσεις δεν είναι αρκετές για να απογειώσουν την οικονομία, το κράτος μεταρρυθμίζεται αργά, οι ψηφιακές αλλαγές είναι χρήσιμες αλλά πλέον όχι αρκετές, η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν συμπαρέσυρε τους ανώτερους, η στέγη έγινε πανάκριβη, οι φυσικές καταστροφές εξαφανίζουν το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη.
Ακόμα και ο θάνατος στο ανέλεγκτο λούνα παρκ, για το οποίο κανένας δεν είναι αρμόδιος, συμβάλλει στην εικόνα ξεχαρβαλώματος. Σοβαρή πολιτική δράση δεν υπάρχει, η κυβέρνηση μέχρι στιγμής παίζει άμυνα, προσπαθώντας να επιδιορθώσει τα επιμέρους ραγίσματα. Ορισμένοι παραλληλίζουν τη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη με τη δεύτερη θητεία Σημίτη, «με τη διαφορά ότι τώρα δεν υπάρχουν οι ισχυροί υπουργοί που θα ανέκοπταν τη μεταρρυθμιστική πορεία της» προσθέτουν.
Αναβρασμός στην ΚΟ
Τη δυσαρέσκεια την εισπράττουν οι βουλευτές, αλλά δεν έχουν σε ποιον να πουν το παράπονό τους. Το επιτελικό κράτος δεν προέβλεψε ανάλογο υποδοχέα. Και έτσι η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, ειδικά η πιο δεξιά της εκδοχή, η οποία δεν μπορεί ακόμα να καταπιεί τον νόμο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, εκτονώνεται στα social media κατά της woke κουλτούρας, χαϊδεύει τα καθυστερημένα πελατειακά στρώματα ψηφοφόρων του κόμματος, βάζει φρένο στη μεταφύτευση και άλλων στελεχών του ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση, οργίζεται με τα ελληνοτουρκικά, ονειρεύεται δεξιό Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Και γιατί όχι; Οταν βλέπουν τον Πρωθυπουργό να εξαντλεί την πολιτική του Κέντρου στις μεταγραφές, να σαλπίζει εμπρός στις μεταρρυθμίσεις ενώ υποχωρεί, να μην έχει ισχυρό επιτελείο δίπλα του και τους υπουργούς να μην αρθρώνουν λέξη, θα θέσουν και εκείνοι τη δική τους ατζέντα. Αν κάποιοι φτάσουν να καταψηφίσουν την πρόταση του Πρωθυπουργού για Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εκφράσουν τη δυσφορία τους, κάτι που μοιάζει δύσκολο σήμερα, θα καθοριστεί από τη συγκυρία εκείνης της εποχής.
Η αντιπολίτευση
Το πολιτικό σκηνικό δεν θα διαμορφωθεί τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ, όπως γίνεται συχνά, με τις συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών. Θα διαμορφωθεί τον Οκτώβριο, μετά το καταστατικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και όταν ολοκληρωθεί ο δεύτερος γύρος των εκλογών στο ΠαΣοΚ και αναδειχθεί η νέα ηγεσία του. Ο ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη δεν μπορεί να ορθοποδήσει, η πισίνα στις Σπέτσες, ο γάμος στην Κρήτη, ο Πολάκης, ο ευρωβουλευτής Παππάς, η κατάσταση στα κομματικά μέσα ενημέρωσης, δεν επιτρέπουν στο κόμμα να ησυχάσει και να βρει τον ρυθμό του. Ούτως ή άλλως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διχασμένος, σε βαθιά δυσαρμονία και αποσυντίθεται. Αν οι εξελίξεις στο ΠαΣοΚ το επιτρέψουν, δεν αποκλείεται ένα κομμάτι της Αριστεράς να ανεβεί στο τρένο της μεγάλης Κεντροαριστεράς και ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο αν και πώς θα κινηθεί ο Αλέξης Τσίπρας και η Νέα Αριστερά.
Αν συμβεί αυτό ή αν απλώς δυναμώσει το ΠαΣοΚ και γίνει δεύτερο κόμμα, θα δημιουργηθεί μια νέα συνθήκη, η οποία θα καθορίσει το πολιτικό σκηνικό, το πρόσωπο που θα επιλεγεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενδεχομένως και τον χρόνο των εκλογών. Μολονότι ο Κ. Μητσοτάκης επιμένει ότι θα εξαντλήσει την τετραετία ως το 2027, αν δει ότι εκκολάπτονται συνθήκες απώλειας της αυτοδυναμίας ή ακόμα και της εξουσίας του, πιθανόν να θελήσει να ανακόψει την πορεία των πραγμάτων προσφεύγοντας στις κάλπες. Αν το ΠαΣοΚ παραμείνει στα ίδια, ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνωθεί και η ΝΔ παγιωθεί ως ένα μεσαίο κόμμα, η ανάγκη συνεργασιών, που οι πολιτικοί αρχηγοί απορρίπτουν τώρα, θα επιβληθεί από την πραγματικότητα και από τις απαιτήσεις της κοινωνίας, οι οποίες μοιάζει να αναδιαμορφώνονται.
