Οι αυτοδιοικητικές εκλογές διαχρονικά έχουν αποτελέσει πεδίο αποτύπωσης των μεταβολών των εκλογικών συσχετισμών. Μέχρι τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, οι δημοτικές εκλογές αρχικά, ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, λειτουργούσαν (ανάλογα με τη χρονική τους τοποθέτηση μέσα στον εκλογικό κύκλο) άλλοτε ως πρόκριμα των επερχόμενων πολιτικών αλλαγών και άλλοτε ως επιβεβαίωση των ήδη καταγεγραμμένων στις εθνικές βουλευτικές εκλογές.
Με τη θεσμοθέτηση όμως της αιρετής δευτεροβάθμιας αυτοδιοίκησης, ο στενά πολιτικός χαρακτήρας μετατοπίστηκε κυρίως στις νομαρχιακές (μετέπειτα περιφερειακές) εκλογές, όπου η ψήφος λειτουργούσε συχνότερα και ως πολιτικό «μήνυμα» προς την κεντρική εξουσία, ενώ περιορίστηκε αισθητά στις δημοτικές, υπέρ των αυστηρά τοπικών κριτηρίων, αλλά και των προσωπικών χαρακτηριστικών των υποψηφίων. Το φαινόμενο γενικεύθηκε περαιτέρω μετά τον εκλογικό σεισμό του 2012, ο οποίος ανέδειξε μια σημαντική διάσταση μεταξύ της κεντρικής πολιτικής και της αυτοδιοικητικής εκπροσώπησης, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη ραγδαία άνοδό του στις βουλευτικές εκλογές, επέδειξε χαρακτηριστική αδυναμία εμπέδωσης ενός αντίστοιχου ρεύματος στις τοπικές κοινωνίες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
