Στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αρέσουν οι ιστορικές ημερομηνίες και οι συμβολισμοί που αυτές φέρουν. Σύμφωνα με το αφήγημά του για τη «Νέα Τουρκία», το σχέδιο για μία «εγχώρια και εθνική» (yerli ve milli) αμυντική βιομηχανία θα πρέπει να οδηγήσει σε εθνική αυτάρκεια σε ποσοστό 75% ως το 2023 – όταν συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας – και σε πλήρη ανεξαρτησία το 2053, έτος συμπλήρωσης έξι αιώνων από την Αλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Ανεξαρτήτως όμως των συμβολισμών, η στρατιωτικοποίηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής έχει μεταβληθεί σε πρόβλημα μείζονος σημασίας για την Αθήνα. Ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 και την εγκαθίδρυση του προεδρικού συστήματος που ακολούθησε το 2017, η Αγκυρα κινείται ακόμη πιο «επιθετικά» στην ανάπτυξη της αμυντικής της βιομηχανίας, την οποία και έχει συνδέσει με την προώθηση σαφών γεωπολιτικών στόχων σε μία περιοχή που εκτείνεται από το Σαχέλ και τη Βόρεια Αφρική ως τον Περσικό Κόλπο και τον Ινδικό Ωκεανό – με σαφή όμως έμφαση στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως αποδεικνύει η συνεχιζόμενη παρουσία του σεισμογραφικού σκάφους «Oruc Reis» νοτίως των Δωδεκανήσων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
