Το πρώτο αστείο των ημερών είναι ότι το παγκόσμιο πρόβλημα της ακρίβειας θα το έλυναν ο Τσίπρας με τον Μητσοτάκη συζητώντας στην ελληνική Βουλή (συζήτηση στην Ωρα του Πρωθυπουργού, 14/10).
Οπως ήταν αναμενόμενο, δεν το έλυσαν.
Το δεύτερο αστείο είναι ότι ο Πούτιν συναντήθηκε με τον Ερντογάν στην Αστάνα αλλά (σύμφωνα με τον εκπρόσωπο της ρωσικής προεδρίας Ντμίτρι Πεσκόφ) το ζήτημα της Ουκρανίας «δεν θίχτηκε καθόλου» (δήλωση 13/10).
Τότε τι έθιξαν; Την υπόθεση Πισπιρίγκου; Ή μήπως το Μουντιάλ και το Τσου-Λου παρόλο που οι ρωσικές ομάδες έχουν αποκλειστεί από τέτοιες διοργανώσεις;
Δεν ξέρω αν η ανθρωπότητα περίμενε από τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα να λύσουν το πρόβλημα της ακρίβειας. Μεταξύ μας, αμφιβάλλω.
Από την άλλη όμως καταλάβαμε πως ούτε ο Πούτιν έχει καμία διάθεση να συζητήσει το Ουκρανικό με αναρμόδιους που μόνοι τους καμώνονται τους σημαντικούς όπως ο Ερντογάν.
Ποιος άραγε πιστεύει ότι ο τούρκος πρόεδρος αποτελεί εξουσιοδοτημένο διαμεσολαβητή εκ μέρους της Δύσης; Ή ότι έχει «ανοιχτή γραμμή» με τον Μπάιντεν για να χειριστεί την κατάσταση; Ούτε καν η σύζυγος με τη μαντίλα!
Τα τελευταία 24ωρα και πριν τη συνάντηση της Αστάνα είχαμε δηλώσεις Λαβρόφ και δηλώσεις Πεσκόφ που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ότι απευθύνονται ευθέως στην Ουάσιγκτον.
Αναζητούν άραγε οι Ρώσοι ένα παράθυρο με τον αμερικανικό παράγοντα; Το εννοούν; Και η Ουάσιγκτον θα ανταποκριθεί; Είναι νωρίς να το πούμε και κυρίως να καταλάβουμε αν ρεαλιστικά υπάρχει τέτοια προοπτική.
Αλλά τουλάχιστον φαίνεται να αποδέχθηκαν στη Μόσχα πως ο πραγματικός παραλήπτης των όποιων προτάσεών τους βρίσκεται στον Λευκό Οίκο και όχι στο Κίεβο ή αλλού.
Με άλλα λόγια, μια Ρωσία στριμωγμένη από παντού επαναφέρει στο μυαλό της το σενάριο ενός «διπολικού κόσμου» που θα της επέτρεπε να σώσει τα προσχήματα.
Μόνο που ο κόσμος έχει πάψει προ πολλού να είναι διπολικός και ούτε θα τον ξανακάνει ο Πούτιν με έναν αποτυχημένο πόλεμο. Με άλλα λόγια η Ρωσία δεν θα κερδίσει με χοντράδες τύπου Ουκρανίας τη θέση που νομίζει ότι δικαιούται.
Τα αστεία όμως έχουν μια κοινή βάση. Οτι κάποιοι συζητούν μεταξύ τους ένα πρόβλημα του οποίου ούτε γνωρίζουν ούτε μπορούν να επιβάλουν τη λύση. Και για την Ουκρανία υπάρχει έστω η απλή μέθοδος που πρότεινε στους Ρώσους η Σάνα Μαρίν: να τα μαζέψουν και να φύγουν.
Αλλά για την ακρίβεια είναι προφανές πως κανένα ελληνικό κόμμα ή πολιτικός αρχηγός μπορούν να κάνουν κάτι ουσιαστικό.
Θέλουμε δεν θέλουμε, θα την υποστούμε έως ότου εξομαλυνθεί η διεθνής κατάσταση. Η οποία (έως τώρα τουλάχιστον…) δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες του Σπίρτζη.
Τι μένει λοιπόν; Ασφαλώς χρειάζονται έλεγχοι, κάποιες παρεμβάσεις στην αγορά ενέργειας με αμφίβολα άμεσα αποτελέσματα και κρατικές οικονομικές ενισχύσεις.
Αν κάποιος έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι η Γερμανία θα μοιράσει διακόσια συν εκατό δισ. ευρώ σε ενισχύσεις θα υποψιαζόμασταν ότι ο Σόιμπλε έπαθε εγκεφαλικό ή αστειεύεται.
Αλλά τώρα κάπως έτσι θα κινηθούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στο πλαίσιο των δυνατοτήτων κάθε χώρας.
Η άλλη λύση φυσικά είναι να καταργήσουμε την ακρίβεια «με έναν νόμο και ένα άρθρο», αλλά δεν βλέπω κανέναν να το προτείνει.
Ρασπούτιν
Πληροφορούμαι ότι ένας ιταλός πολιτικός που αποκαλείται «Ρασπούτιν της Ακροδεξιάς» εξελέγη Πρόεδρος στη νέα ιταλική Βουλή.
Να του ευχηθούμε ολόψυχα καλή τύχη. Οχι φυσικά επειδή είναι ακροδεξιός αλλά επειδή ο ημέτερος ομώνυμός του «Ρασπούτιν» μάλλον το ξεφτίλισε το διάσημο παρατσούκλι.
Ξεκίνησε να βάλει φυλακή όλη την αντιπολίτευση για «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους».
Και τελικά κατάντησε στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου να προσπαθεί να αποφύγει τους ανθυγιεινούς κλειστούς χώρους.
Το παρατσούκλι της Μελόνι δεν το γνωρίζω. Αλλά θα είχε μεγάλη πλάκα αν τη φωνάζουν «Τουλουπάκη».
Χωρίς εξήγηση
Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου; Δυσκολεύομαι πολύ να γράψω για την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό.
Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να εκφράσω αρκετά τον αποτροπιασμό μου.
Φοβάμαι πως έχουμε να κάνουμε με μια τραγωδία που ξεπερνάει ακόμη και τους πρωταγωνιστές της.
Φοβάμαι πως ούτε γνωρίζω όλες τις πτυχές ούτε μπορώ να εξηγήσω τα γεγονότα.
Κυρίως όμως με τρομάζει η χυδαιότητα όσων πασχίζουν να μετατρέψουν μια τραγωδία σε επιχείρημα. Από τα βάθη της ψυχής, ντρέπομαι για λογαριασμό τους. Η άδολη αγανάκτηση δεν χρειάζεται υπότιτλους.
Από την άλλη πλευρά αναρωτιέμαι τι συμβαίνει. Οχι ένα, ούτε δυο, αλλά απανωτά δράματα σκιάζουν την καθημερινότητά μας.
Ο ένας σκοτώνει τη γυναίκα του, η άλλη δολοφονεί τα παιδιά της, ο τρίτος στραγγαλίζει τη μάνα του, ο πατέρας βιάζει την κόρη και η μάνα εκδίδει τη δική της.
Αδιανόητα πράγματα. Είμαι χρόνια δημοσιογράφος και δεν θυμάμαι ποτέ να βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τέτοιον καταιγισμό αγριότητας.
Προφανώς τραγωδίες και εγκλήματα υπήρχαν πάντα. Κτήνη και θύματα επίσης. Αλλά αυτό που ζούμε στις μέρες μας ξεπερνάει κάθε προηγούμενο.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Δεν ξέρω αν υπάρχει μια εξήγηση.
Φταίει η κρίση της τελευταίας δεκαετίας, θα πουν κάποιοι. Είναι η θεωρία του εκτσογλανισμού που δεν εξηγεί όμως όλα τα τσογλάνια.
Φταίει η οικονομική δυσπραγία, θα πουν άλλοι. Κολοκύθια. Είναι σαν να λες ότι ο κάθε φτωχός κρύβει μέσα του έναν βιαστή ή έναν μαστροπό. Δεν ισχύει.
Είναι πιθανώς η κατάλυση της κοινωνικής συνοχής. Της εγγύτητας και της οικειότητας που προσέφερε η γειτονιά, το χωριό, η ευρύτερη οικογένεια των τριών γενεών που έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας.
Και είναι ασφαλώς το επίπεδο της βίας που έχει ανέβει επικίνδυνα. Μικρά παιδιά βιαιοπραγούν καθημερινά στα σχολεία, ακόμη και εναντίον των δασκάλων τους.
Αλλά όπως δεν υπάρχει μία εξήγηση, δεν υπάρχει και μία λύση. Και μεταξύ μας, αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο.
