Το τελευταίο ευτράπελο του Φάνη ήταν το προ εβδομάδων μήνυμά του, όπου με πληροφορούσε «έχω λίγο καρκίνο, αλλά δεν πειράζει…». Η ευφυολογική και λογοπαικτική εμμεσότητά του κυμαινόταν πάντα πολύ πιο πάνω από τις κανονικές τιμές. Το ίδιο και η αεί εφημερεύουσα ειρωνεία του, το ίδιο και το αφηγηματικό του χάρισμα με τις υπολογισμένες τονικότητές του.

Δεν κατάφερα ποτέ να τον πείσω να πάρει στα σοβαρά τους ευέλπιδες που αναζητούν τρόπους να απογαλακτίσουν την κλασική φιλολογία από την παραδοσιακή τευτονική αρχαιογνωσία, όπου είχε μαθητεύσει ο ίδιος. Αλλά η διαφωνία μας στο ζήτημα αυτό ήταν πολύ δεδομένη για να παραταθεί και τερματιζόταν τις πιο πολλές φορές με έναν ανεκδοτολογικό κολοφώνα, από εκείνους που ιδιοφυώς έκρυβε πάντα στο μανίκι του. Ο Φάνης Κακριδής ήταν αδυσώπητος μαέστρος του φίνου κουτσομπολιού. Ευφραντικά θυμόσοφος, καρύκευε τη λογιότητά του με μια άμεση «λαϊκότητα» που δεν ήταν ποτέ πόζα.

Μάλλον ασυνήθιστο για την πλειονότητα των πανεπιστημιακών φιλολόγων, αλλά ο Φάνης Κακριδής νοιάστηκε βαθιά για τους τρόπους διδασκαλίας των αρχαιογνωστικών μαθημάτων στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Οικείος και αγαπημένος των λειτουργών της Μέσης Εκπαίδευσης για πολλά χρόνια, εισηγήθηκε, πρότεινε, επεξεργάστηκε διδακτικά προγράμματα, πάντα με γνώση και αίσθηση ευθύνης.

Γιατί ήταν φύσει παιδαγωγός και δάσκαλος, είχε διαυγή αντίληψη της σχολικής πραγματικότητας και στιβαρές πεποιθήσεις για την προσέγγιση των προβλημάτων της. Αλλεργικός σε εξουσιαστικές αξιώσεις, προτίμησε πάντα να μιλήσει σαν ταπεινός εργάτης της παιδείας με λόγο ευθύβολο, μεστό, χωρίς δασκαλίστικες μεγαλοστομίες. Ευκαίρως καυστικός και αδιαπραγμάτευτα έντιμος, φανέρωσε συχνά την πικρία και την απογοήτευσή του για τις αστοχίες των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων και για την αμηχανία ή αδυναμία των εκάστοτε υπευθύνων να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Εξαιρετικός γνώστης των κλασικών γλωσσών, πολυταξιδεμένος στα κείμενα της κλασικής γραμματείας, εκ γενετής εσώκλειστος στο λόγιο εκπαιδευτήριο πατέρα και πάππου, ο Φάνης Κακριδής άσκησε, διακόνησε και δίδαξε τον ελληνικό λόγο με αισθαντική ακρίβεια και αδιάλειπτη εγρήγορση.

Η τελευταία σημαντική συμβολή του ήταν η «Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία», που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του Προγράμματος «Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση», υπό την εποπτεία του Δημήτρη Μαρωνίτη. Αυτή η ιστορία των ελληνικών γραμμάτων από τον Ομηρο μέχρι την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης, έργο πρεσβύτερης σοφίας και μόχθος αγάπης, συνταιριάζει τη συστηματική διδαχή με τη χάρη και την προσήνεια του καλού αφηγητή Φάνη Κακριδή.

Θα μας λείπει επώδυνα κάθε φορά και για όσον καιρό θα συνειδητοποιούμε ότι το πιο αγαθόν και τέλειον δώρημα σε καιρούς αμήχανης αναζήτησης είναι ο λόγος του καλού δασκάλου.

Ο κ. Θεόδωρος Παπαγγελής είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ.