Τον τελευταίο καιρό η λέξη επανέρχεται και διεκδικεί τη θέση μεγάλου στόχου. Ισως και τη θέση μεγάλου σκοπού. Τώρα μάλιστα που οι υπερφίαλες ιδεολογικού τύπου διεκδικήσεις είναι αδιανόητες, η σταθερότητα θα μπορούσε με προσδοκία επιτυχίας να τις υποκαταστήσει.
Ο λόγος πάντα για την πολιτική σταθερότητα. Το νόημα είναι απλό: δεν χρειαζόμαστε και πολλές αλλαγές και συζητήσεις, θα πρέπει να κριθεί ολοκληρωμένα επαρκής η κυβερνητική διαχείριση, δεν απομένει κάτι περισσότερο και καλύτερο να γίνει, οφείλουμε να είμαστε άνθρωποι πολιτικά ολιγαρκείς, να μη ζητάμε παρά αυτό που έχουμε ήδη, να είμαστε ευχαριστημένοι γι’ αυτό.
Αυτή είναι η διάχυτη κυβερνητική επιχειρηματολογία των ημερών. Η ένταση διαρκείας που προκάλεσαν οι υποκλοπές επαναφέρει στην πρώτη γραμμή την απομένουσα άμυνα, της επίκλησης της απειλής εναντίον της σταθερότητας, από μια Κυβέρνηση που υπήρξε σε αρκετά μέτωπα πράγματι διαχειριστικά επαρκής.
Για να νοηθεί πειστικά η αξία της πολιτικής σταθερότητας, της αποτροπής μιας πολιτικής κρίσης δηλαδή, που θα έβαζε σε δοκιμασία τη χώρα, αναγκαίο είναι να αναδειχθεί ένας εχθρός αυτού του «αγαθού» και να τοποθετηθεί στη θέση του συνειδητού πολλαπλασιαστή της. Από τη μια μεριά οι υποστηρικτές της σταθερότητας, από την άλλη οι εχθροί της.
Δεν είναι καθόλου δύσκολο να κατασκευαστεί αυτή η συνθήκη και είναι διαθέσιμα όλα τα στοιχεία αυτής της σκηνοθεσίας, που ως τις εκλογές θα μας συνοδεύσει, ως περιβάλλον αντιπαράθεσης και σύγκρουσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πιθανοί σύμμαχοί του ετοιμάζονται να θέσουν τη χώρα σε πολιτική αστάθεια, να της αποστερήσουν αυτά που κέρδισε, να την οδηγήσουν στο παρελθόν.
Το σκηνικό αυτής της αντιπαράθεσης εξελίσσεται μπροστά μας. Θα έχει διάρκεια, ένταση και οξύτητα. Είναι το πολιτικό πρόσωπο μιας κοινωνίας, που παρά τη δοκιμασία της τελευταίας δεκαετίας δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα στερεότυπα που έθρεψαν την καθυστέρησή της, που επιμένει σε παραστάσεις του παρελθόντος, που ο πολιτικός αντίπαλος είναι εχθρός και η συνύπαρξη με τον άλλον μοιάζει αναγκαστική και όχι ως προϋπόθεση της κοινής πορείας.
Σε μια εποχή που αφήνει πίσω της υποχρεωτικά έναν παλαιό τρόπο άσκησης πολιτικής, που η πολιτική καινοτομία, η κίνηση και η αλλαγή είναι ζωτική ανάγκη, η πρόταξη της σταθερότητας, ως ύψιστης πολιτικής επιδίωξης και μέτρο αυτοπροσδιορισμού, ισοδυναμεί με συνειδητή επιλογή στασιμότητας. Στο ζύγισμα των πραγμάτων, όπως προκύπτει και από τη συζήτηση για τις υποκλοπές στη Βουλή, έχει κερδίσει η στασιμότητα, η θερμή υποστήριξη αυτού που ήδη υπάρχει, ως πλαίσιο κυριαρχίας.
Οταν υπό το πρόσχημα της σταθερότητας απωθείται από την εξουσία κάθε θεσμική αλλαγή που μπορεί να τη θέτει σε κίνδυνο, τότε η πολιτική κρίση πλησιάζει και ψάχνει την ευκαιρία να φανεί.
Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας.
