Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την τύχη της υποψηφιότητας Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛ. Αντιθέτως τα πράγματα δεν έγιναν σαφέστερα για την τύχη του ΚΙΝΑΛ.
Ασφαλώς ο επικοινωνιακός αντίκτυπος μιας τέτοιας υποψηφιότητας δεν είναι καθόλου αμελητέος. Λογικά η παρουσία του Παπανδρέου θα φέρει κόσμο στην κάλπη της 5ης Δεκεμβρίου – άλλους για να τον καταψηφίσουν κι άλλους για να τον επιδοκιμάσουν…
Την ίδια στιγμή το «παλαιο-διχαστικό» προφίλ του πρώην πρωθυπουργού και των υποστηρικτών του δεν προμηνύει τα καλύτερα για την επόμενη μέρα.
Τύχη κι αναποδιά ταυτοχρόνως.
Οπως μου εξηγούσε ένας εκ των νεότερων υποψηφίων:
«Είτε θα βγει ο Παπανδρέου και το κόμμα θα μπει σε μια παρατεταμένη κρίση αμφισβήτησης. Είτε δεν θα βγει και θα φύγει. Ούτως ή άλλως, ο ίδιος δεν έχει καμία συνεκτική ή ενωτική προδιαγραφή».
Ενδεχομένως ούτε και πρόθεση, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει. Ο Παπανδρέου έψαχνε από το 2015 ένα «προσωπικό μαγαζί» κι αν το βρει δεν θα το μοιραστεί ούτε με τον Λοβέρδο ούτε με τον Ανδρουλάκη ούτε με κανέναν άλλον. Πάντα θεωρούσε το ΠαΣοΚ μέρος της οικοσκευής του.
Προς το παρόν, οι δύο διαφαινόμενοι νικητές της αναμέτρησης στο ΚΙΝΑΛ απέναντι στον Παπανδρέου είναι ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας. Είτε με ένα ΚΙΝΑΛ σε κρίση είτε με ένα ΚΙΝΑΛ σε αναπαλαίωση, δύσκολα θα αμφισβητηθεί η κυριαρχία τους.
Με τον Παπανδρέου στο προσκήνιο, το δίλημμα που θέτει ο Μητσοτάκης γίνεται πολύ πιο σκληρό. Δεν θα επικαλείται μόνο το σκιάχτρο μιας κυβέρνησης Τσίπρα – Βαρουφάκη, αλλά το ακόμη εφιαλτικότερο σενάριο μιας κυβέρνησης Τσίπρα – Παπανδρέου – Βαρουφάκη.
Ούτως ή άλλως, κανείς από τους τρεις δεν έχει πρόσβαση στο ακροατήριο του Μητσοτάκη για να τον απειλήσει. Μεταξύ τους θα αναμετρηθούν.
Από την άλλη, ακόμη και στην περίπτωση που κάποιοι «παπανδρεϊκοί» (αν υπάρχουν…) επιστρέψουν από τον ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΙΝΑΛ, ο Τσίπρας με τον Παπανδρέου θα έχει να αντιμετωπίσει ένα φθαρμένο και απαξιωμένο προϊόν. Η πρωτοκαθεδρία του στον χώρο της αντιπολίτευσης δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί.
Φυσικά, το ΚΙΝΑΛ μπορεί να κάνει την επιλογή της ανανέωσης. Αλλά ακόμη κι έτσι θα δυσκολευτεί να τη διεκπεραιώσει κυρίως λόγω ενός σαθρού εσωκομματικού συστήματος που μετά τη Γεννηματά συνωθείται να επιβιώσει γύρω από τον Παπανδρέου.
Το σύστημα αυτό είναι τόσο νοσηρό ώστε εξέταζε το σενάριο Παπανδρέου ήδη από τον περασμένο Μάιο-Ιούνιο όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι η Γεννηματά δύσκολα θα περάσει στον δεύτερο γύρο κι ακόμη πιο δύσκολα θα κερδίσει.
Τότε κυκλοφόρησε η ιδέα του Παπανδρέου στην προεδρία της ΚΟ σε περίπτωση που ο νέος πρόεδρος δεν είναι βουλευτής, όπως π.χ. ο Ανδρουλάκης.
Μόλις άλλωστε ανακοινώθηκε η ασθένεια της Φώφης, δύο από τους στενότερους συνεργάτες της (Β. Κεγκέρογλου, Π. Χρηστίδης) έσπευσαν να δηλώσουν υποψηφιότητα – όσο ο Παπανδρέου ακόμη το σκεφτόταν…
Ως γνωστόν, στο όνομα μιας ενότητας (την οποία πάντως ουδείς απειλούσε) γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα.
Κανείς δεν μπορεί φυσικά να προβλέψει πώς θα εξελιχθεί και πώς θα ολοκληρωθεί μια αναμέτρηση που θα βγάλει αρκετούς σκελετούς από τις ντουλάπες.
Ούτως ή άλλως, ο Παπανδρέου είχε αφήσει πολλούς λογαριασμούς ανοιχτούς. Από το Μνημόνιο και το ΔΝΤ έως τα χρέη του ΠαΣοΚ και τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ.
Τα υπόλοιπα, επί σκηνής. Και πολλά δεν θα είναι ευχάριστα.
Αποκλεισμοί
Παρά τις πολιτικές διαφορές τους, ο Τραμπ και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάτι κοινό. Αισθάνονται αποκλεισμένοι από τα μέσα ενημέρωσης – όπως τα αντιλαμβάνεται ο καθένας…
Ο ένας το αποδίδει «στα μέσα της τυραννίας των γιγάντων». Οι άλλοι στη λίστα Πέτσα ή στο καθεστώς Μητσοτάκη.
Καμία αντίρρηση. Καθείς και το μυαλό του.
Αλλά ο Τραμπ δείχνει τον δρόμο. Αντί να φτιάχνει Εξεταστικές, δημιούργησε το δικό του μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Το Truth Social.
Από όπου (υποθέτω) δεν μπορεί να τον αποκλείσει κανείς.
Ιδού λοιπόν δρόμος λαμπρός και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς επειδή τα συριζαίικα μίντια δεν σπάνε ταμεία, μάλλον διστάζουν.
Κατάρρευση
Ενα προς ένα καταρρέουν όλα τα τεχνάσματα που είχε επινοήσει το «σύστημα Ρασπούτιν» (λέγε με Μίμη!) για να στήσει την υπόθεση Novartis κατά των πολιτικών αντιπάλων της προηγούμενης κυβέρνησης.
l Πρώτα (17/9) δόθηκε εντολή από την οικονομική εισαγγελία να ολοκληρωθούν σε «εύλογο διάστημα» (δύο μήνες) οι έρευνες για τους Αδ. Γεωργιάδη και Δ. Αβραμόπουλο. Με το προφανές επιχείρημα ότι όσο μένει αδικαιολόγητα ανοιχτή μια έρευνα (που διεξάγεται από το 2017 και δεν έχει βρει έως τώρα τίποτα) «μπορεί να θεωρηθεί προσβολή του θεμελιώδους δικαιώματος της δίκαιης δίκης». Και ως ομηρεία των υπό διερεύνηση πολιτικών προσώπων, θα προσθέσω.
l Υστερα (18/10) απαλλάχθηκε με βούλευμα του δικαστικού συμβουλίου ο Ν. Μανιαδάκης που είχε διωχθεί για «παθητική δωροδοκία» αξιωματούχων του υπουργείου Υγείας.
Ο Μανιαδάκης ήταν στην αρχή ο τρίτος προστατευόμενος μάρτυρας, αλλά όταν αρνήθηκε να καταθέσει ψευδώς κατά των πολιτικών προσώπων τού αφαιρέθηκε η προστασία.
Στη συνέχεια του ασκήθηκε ποινική δίωξη (από την οποία απαλλάχθηκε τώρα) και συνελήφθη με εντολή τής τότε Εισαγγελίας Διαφθοράς όταν προσπάθησε να ταξιδέψει στο εξωτερικό ώστε να πιεστεί να καταθέσει.
Ενα-ένα όλα τα στοιχεία του παζλ μπαίνουν στη θέση τους.
«Σκάνδαλο Novartis» σε επίπεδο πολιτικών προσώπων καταφανώς δεν υπάρχει. Και τώρα θα κληθούν να λογοδοτήσουν όσοι δημιούργησαν το σκάνδαλο της δίωξης των πολιτικών προσώπων.
Τα νέα στοιχεία που προσκόμισε (με υπόμνημα στις 20/10) ο επιχειρηματίας Σ. Μιωνής κατά του Δ. Παπαγγελόπουλου (και του Ν. Παππά, δευτερευόντως) δεν αφήνουν πολλά περιθώρια προστασίας του πρώην αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης και του κυκλώματός του.
Ηδη η ανάκριση κατά Παπαγγελόπουλου και συνεργών έχει περιέλθει (μετά από ακατανόητα διαδικαστικά προσκόμματα και καθυστερήσεις) στη φάση των απολογιών.
Και ως εκ τούτου μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα μπορέσει να ολοκληρωθεί έως το τέλος του έτους ανοίγοντας τον δρόμο για το Δικαστικό Συμβούλιο και το ακροατήριο του Ειδικού Δικαστηρίου.
Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
