Ηταν ξημερώματα της 5ης Δεκεμβρίου όταν αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ αποφάσισε ότι για λίγη κλεμμένη βενζίνη όφειλε να καταδιώξει τον 16χρονο Ρομά Κώστα Φραγκούλη.
Ο αστυνομικός δεν παραβίασε μόνο τους κανόνες καταδίωξης που σε τέτοιες περιπτώσεις απαγορεύουν ρητά τη χρήση όπλου. Παραβίασε και την τελευταία ρανίδα κοινής λογικής κόβοντας το νήμα της ζωής του παιδιού. Απειρία; Πανικός; Δεν νομίζω. Για τα δεδομένα της ομάδας ΔΙΑΣ και στα 34 του χρόνια, ο αστυνομικός θα πρέπει θεωρείται έμπειρος – στο κάτω-κάτω ένα παιδί κυνηγούσε. Μήπως ήταν ρατσιστικά τα κίνητρά του; Προσωπικά, δεν θα το απέκλεια. Μόνο που αυτό σημαίνει πως έχουμε μια αστυνομία και βίαιη και ανεκπαίδευτη και προκατειλημμένη απέναντι σε ομάδες συμπολιτών μας.
Διαβάστε επίσης: Λύτρας για 16χρονο: Αν δεν ήταν Ρομά θα είχε προφυλακιστεί ο αστυνομικός
Αλλά και διεφθαρμένη; Ηταν το βράδυ της 18ης Δεκεμβρίου όταν αποφάσισα να πάω την κόρη μου στα καρουζέλ της πλατείας της Νέας Σμύρνης, μιας γειτονιάς που θεωρητικά είναι από τις πιο ασφαλείς της Αττικής. Κι εκεί που ανεβοκατεβαίναμε στα αλογάκια, η ασφάλεια αποδείχθηκε τόσο εύθραυστη ώστε να γίνει θρύψαλα από έναν καταιγισμό πυροβολισμών. Ουρλιαχτά, παιδικά κλάματα, πανικός. Αρπαξα το παιδί και άρχισα να τρέχω, ενώ με την άκρη του ματιού μου αναζητούσα τους μοτοσικλετιστές της αστυνομίας που τα πρωινά στην ίδια πλατεία είχα συνηθίσει να βλέπω να πίνουν τον καφέ τους.
Μάταια, τίποτα, ψύχη. Γιατί άραγε; Εχουμε μια αστυνομία που κινητοποιείται με κανόνες εμπλοκής σε πόλεμο στα έρημα βενζινάδικα της Θεσσαλονίκης αλλά είναι άφαντη στις γεμάτες κόσμο πλατείες της Αθήνας; Δεν μου έλυσε την απορία ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Δυο μέρες μετά το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στα καρουζέλ, ο Τάκης Θεοδωρικάκος είπε πως η αστυνομία «έπρεπε να είναι εκεί», χωρίς όμως να εξηγήσει γιατί δεν ήταν. Και δεν εξήγησε, μολονότι θα πρέπει να έχουν φτάσει και στα δικά του αφτιά οι ψίθυροι που έχουν φτάσει και στα δικά μου ότι αστυνομικοί συνδέονται με τα κυκλώματα προστασίας της νύχτας και πως ένα παράλληλο και σκοτεινό «καθήκον» τούς επιβάλλει να εξαφανίζονται όταν οι σφαίρες αρχίζουν να πέφτουν σαν το χαλάζι.
Αν «γίναμε Σικάγο», όπως θέλει το κλισέ, είναι και επειδή η αστυνομία συνδέεται με το οργανωμένο έγκλημα. Είναι, δηλαδή, επειδή οι ψίθυροι γίνονται κρότοι – αλίμονο, κρότοι πυροβολισμών.
