Μέσα στον επόμενο μήνα, τα τρία μεγαλύτερα κόμματα θα ολοκληρώσουν τις εσωκομματικές διαδικασίες τους.
– Στις 14-17 Απριλίου θα γίνει το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και λογικά θα ακολουθήσει η επανεκλογή Τσίπρα από τα μέλη του κόμματος στις 15 Μαΐου.
– Στις 6-8 Μαΐου θα γίνει το συνέδριο της ΝΔ.
– Στις 20-22 Μαΐου είναι το συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, το οποίο θα έχει ήδη επιλέξει νέο όνομα με εσωτερικό δημοψήφισμα στις 8 Μαΐου.
Στη ΝΔ και στο ΚΙΝΑΛ δεν προβλέπεται εκλογή αρχηγού, άλλωστε το ΚΙΝΑΛ εξέλεξε τον δικό του μόλις πριν τέσσερις μήνες.
Φυσικά κανένα συνέδριο κόμματος δεν δημιούργησε πολιτικό γεγονός πρώτης γραμμής τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, ιδίως αφότου ΝΔ και ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ επέλεξαν άλλη διαδικασία να εκλέγουν τον αρχηγό τους.
Πρέπει να ανατρέξει κανείς στο ΠαΣοΚ του 1996 με την εκλογή του Κ. Σημίτη και στη ΝΔ του 1997 με την εκλογή του Κ. Καραμανλή για να θυμηθεί συνέδρια που σφράγισαν την πορεία των κομμάτων τους.
Εκτοτε, τα συνέδρια είναι περισσότερο ευκαιρίες επίδειξης ενθουσιασμού και ενότητας του στρατεύματος γύρω από τον αρχηγό.
Λογικά λοιπόν οι διαδικασίες συμπίπτουν. Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, οι κομματικοί μηχανισμοί ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Δεν θα κρίνουν μεν το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσουν να τεθούν σε εκλογική ετοιμότητα.
Ακόμη περισσότερο που σε κανένα από τα τρία κόμματα δεν τίθεται θέμα ηγεσίας.
Στη ΝΔ ο Μητσοτάκης είναι κυρίαρχος εδώ και αρκετά χρόνια, στο ΚΙΝΑΛ ο Ανδρουλάκης μόλις εξελέγη ενώ ο παλαιότερος Τσίπρας στον ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί φθορά αλλά ουδείς αμφισβητεί ότι εκείνος θα οδηγήσει το κόμμα και στις επόμενες εκλογές.
Λογικά λοιπόν και τα τρία συνέδρια θα μπορούσαν να πάνε πέρα από τα χειροκροτήματα αλλά είναι μάλλον απίθανο να το κάνουν. Για διαφορετικούς λόγους το καθένα.
Στη ΝΔ θεωρούν ότι έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας και δύσκολα θα την αμφισβητήσουν όσο κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή.
Στο ΚΙΝΑΛ ψάχνουν τον δρόμο τους και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να τον υπονομεύσουν πριν τον βρουν.
Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει το μεγαλύτερο πρόβλημα με ένα πολλαπλά ηττημένο και χωρίς συνοχή κόμμα, το οποίο όμως προφανώς δεν θα λύσει τους λογαριασμούς του προεκλογικά.
Ακόμη και οι ίδιοι, περισσότερο έχουν στο μυαλό τους τη μετεκλογική άμυνα παρά μια εκλογική επιτυχία.
Ουσιαστικά αυτές οι εικόνες και προσδοκίες αποτυπώνουν την πραγματικότητα του πολιτικού σκηνικού.
Εχουμε ένα κόμμα εξουσίας που ασκεί και διεκδικεί αυτοτελώς την εξουσία.
Και δύο μικρότερα κόμματα που (προς το παρόν) στο ζήτημα της εξουσίας δεν έχουν πολλά πράγματα να αρθρώσουν είτε για λόγους φθοράς (ΣΥΡΙΖΑ) είτε λόγω μεγέθους (ΠαΣοΚ/ΚΙΝΑΛ).
Αυτός ο ιδιότυπος «τρικομματισμός» (στην πραγματικότητα είναι «ένα κόμμα συν μισό συν μισό») αποτελεί ασυνήθιστο σχήμα στην ελληνική πολιτική ιστορία.
Μόνο την περίοδο 1974-77 είχαμε κάτι ανάλογο με ΝΔ, Ενωση Κέντρου και ΠαΣοΚ που γρήγορα εξελίχθηκε στον «δικομματισμό της Μεταπολίτευσης». Τώρα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα.
Απομένει λοιπόν να δούμε πώς τα τρία κόμματα θα χειριστούν τουλάχιστον τις προεκλογικές συνθήκες στις οποίες πολιτεύονται.
Προφανώς αυτό δεν θα προκύψει από τα συνέδρια. Αλλά όλο και κάτι περισσότερο μπορεί να καταλάβουμε.
Θυγατρική
Περίπου 320 ρώσοι διπλωμάτες έχουν απελαθεί από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Μεταξύ τους και δώδεκα διπλωμάτες από την Αθήνα. Μικρό το κακό. Δεν θα μας λένε τι να βλέπουμε και τι να διαβάζουμε.
Από όσα αντιλήφθηκα όμως η τοπική ρωσική πρεσβεία και η Ζαχάροβα του ρωσικού ΥΠΕΞ απειλούν ειδικά την Ελλάδα με συνέπειες.
Δεν ξέρω τι συνέπειες εννοούν αλλά τιμή μας.
Διότι αν οι αντιδράσεις τους υπονοούν πως μας λογάριαζαν για θυγατρική προώθησης ρωσικών συμφερόντων ή για Δούρειο Ιππο του Πούτιν στον δυτικό κόσμο, τότε είναι προφανές ότι έκαναν λάθος.
Και επιτέλους το κατάλαβαν!
Στη σέντρα
Είναι γνωστό ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι κανένας μάγος της διεθνούς πολιτικής.
Τα περισσότερα θέματα τα ξέρει «σχετικά» και τα αναπτύσσει «περίπου». Κυρίως από ακούσματα συνομιλητών ή γενικές κουβέντες.
Ως εκ τούτου είναι εντυπωσιακή η τηλεοπτική ανάλυση που έκανε για το Ουκρανικό (Κρήτη TV, 6/4).
Καταφέρνει να υιοθετεί σχεδόν ολοκληρωτικά τη ρωσική επιχειρηματολογία και λογική μιλώντας για το ΝΑΤΟ ή τους υποτιθέμενους πυραύλους στην Ουκρανία αλλά να καταλήγει «καταδικάζω απερίφραστα τις επιλογές του Πούτιν».
Σημειώνοντας μάλιστα ότι «έχει ευθύνες η Ευρωπαϊκή Ενωση και η εξωτερική πολιτική της που ας μην πω ότι τον ώθησε, τουλάχιστον δεν τον εμπόδισε να προχωρήσει σε αυτή την καταστροφική επιλογή».
Και καταλήγει ότι «ο μεγάλος χαμένος θα είναι η Ουκρανία και η Ευρωπαϊκή Ενωση».
Είναι η τυπική αντι-δυτική ρητορική που θα μπορούσε κανείς να ακούσει σε κάποιο ελληνικό καφενείο.
Η συνέχεια αφορά την Ελλάδα και είναι ακόμη χειρότερη.
Η Ελλάδα «συμβόλιζε την ειρήνη και τον διάλογο»(;) διότι «είναι στο επίκεντρο τριών(!) διαφορετικών πολιτισμών». Αλλά ο Μητσοτάκης πήγε να την κάνει «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης» – αυτή, λέει, ήταν η πολιτική του Παπάγου…
Αποτέλεσμα; «Εμείς βγαίνουμε στη σέντρα και η Τουρκία αναβαθμίζεται».
Ενώ (υποθέτω) η Ελλάδα θα έπρεπε να ακολουθήσει την πολιτική που συνιστούσε ο αρμόδιος υπουργός των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: όταν μπαίνουν οι κλέφτες σπίτι «να κάνουμε ότι κοιμόμαστε».
Την ανάλυση αφήνω ασχολίαστη. Ο καθένας μπορεί να επιλέξει το καφενείο της επιλογής του να την αναπτύξει.
Δύο παρατηρήσεις μόνο.
Η μία αφορά τον Παπάγο. Δεν ξέρω πότε εξήγγειλε την πολιτική που του αποδίδει ο Τσίπρας.
Πολεμώντας όμως τους κομμουνιστές στον Εμφύλιο για να κρατήσει την Ελλάδα στον δυτικό κόσμο θα μπορούσε να το έχει εξαγγείλει. Ευτυχώς πάντως το υλοποίησε.
Η δεύτερη αφορά τις σέντρες. Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, η διεθνής πολιτική δεν έχει σέντρες.
Ακόμη κι όταν τρως γκολ.
