Υποτίθεται ότι ο Πρωθυπουργός θα επιστρέψει από το βουνό και τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του με το όνομα του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας στην τσέπη. Κάτι αντίστοιχο έχει κάνει παλαιότερα κι ο Μωυσής από το όρος Σινά.
Οι περισσότεροι φυσικά θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο «Πρόεδρος του Βουνού» δεν είναι παρά ένα βολικό άλλοθι το οποίο επιστράτευσε ο Μητσοτάκης για να καθυστερήσει τις ανακοινώσεις.
Υποθέτω ότι κανείς σοβαρός και μεθοδικός πολιτικός δεν θα περίμενε να πάει χριστουγεννιάτικα στο Μέτσοβο, να κάνει σκι και να φάει πίτες για να αποφασίσει στο παρά πέντε ποιον θα ψηφίσει. Κανονικά θα πρέπει να το έχει αποφασίσει εδώ και καιρό.
Ακόμη περισσότερο που η επιλογή του Πρωθυπουργού έχει να απαντήσει σε ένα και μοναδικό ερώτημα: όχι ποιον θα ψηφίσει αλλά ποιον ΔΕΝ θα ψηφίσει. Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή αν θα παρατείνει τη θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου για άλλα πέντε χρόνια.
Υπέρ της παράτασης συνηγορεί η λογική της συνέχειας και του γνώριμου. Ο Παυλόπουλος, τον οποίο υποστηρίζει ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ, θα εκλεγεί με ευρεία πλειοψηφία και χωρίς αναταράξεις. Θεωρητικά δεν έχει λόγους να δημιουργήσει προβλήματα στον Πρωθυπουργό – θεωρητικά…
Κατά της παράτασης συνηγορεί επίσης η συνέχεια και το γνώριμο. Θέλει ο Πρωθυπουργός να συνεχιστεί μια τέτοια προεδρία και το γνώριμο του είναι τόσο ευχάριστο;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε προσωπικό επίπεδο η επανεκλογή Παυλόπουλου θα είχε βαρύ κόστος για τον Μητσοτάκη.
Πρώτον διότι ο ίδιος δεν τον ψήφισε το 2015, εξήγησε με δήλωσή του για ποιον λόγο το έκανε και από τότε δεν έχει προκύψει κάτι το οποίο θα τον υποχρέωνε να αλλάξει τις απόψεις του.
Δεύτερον διότι μια επανεκλογή Παυλόπουλου θα έθετε τον Μητσοτάκη υπό την επικυριαρχία ενός εξωθεσμικού άξονα που θα αποτελείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τα συμφέροντα που τους υποστηρίζουν.
Ο Παυλόπουλος επιχείρησε να το κάνει αυτό την περίοδο 2015-2016 είτε με τη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, είτε με τον νόμο και τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, είτε με διάφορα συμβούλια αρχηγών που είχαν κυρίως στόχο να θέσουν την αντιπολίτευση υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης.
Ο Μητσοτάκης τότε το απέτρεψε. Απομένει να φανεί αν θα το αποδεχθεί τώρα.
Τρίτον επειδή το κόστος μπορεί να είναι βαρύ και ορατό αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνεται ποιο είναι το όφελος που θα είχε ο Μητσοτάκης από μια επανεκλογή Παυλόπουλου.
Σε τι θα ωφελούσε τον ίδιο ή τη χώρα αν τον ψήφιζε μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ούτως ή άλλως ο δημόσιος χώρος διαθέτει πολλά πρόσωπα που θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο καλά ή και καλύτερα τη δουλειά του Προέδρου.
Ενώ οι ανοησίες πως η επανεκλογή Παυλόπουλου επιβάλλεται από την ένταση με την Τουρκία διαψεύδονται ακόμη και από την τηλεοπτική εικόνα. Ολοι τον θυμόμαστε στον καναπέ με τον Ερντογάν!
Με άλλα λόγια, δεν είναι σαφές για ποιον λόγο ο Μητσοτάκης θα υποστεί την ήττα μιας κωλοτούμπας χωρίς να κερδίσει τίποτα. Χρωστάει κάτι σε κάποιους;
Η τελευταία παράμετρος της προεδρικής εκλογής αφορά το εσωτερικό της κυβερνητικής παράταξης. Εχει ο Μητσοτάκης την ισχύ να μην επανεκλέξει τον Παυλόπουλο ή θα υποστεί γενικευμένη αντίδραση;
Ο καθένας μπορεί να κάνει εικασίες. Αλλά υπάρχει μόνο μια καθαρή απάντηση.
Αν ο Παυλόπουλος είναι τόσο ισχυρός εσωκομματικά ώστε να επιβάλει την επανεκλογή του, τότε αυτός είναι ο σοβαρότερος λόγος για να μην επανεκλεγεί.
Διότι αν μπορεί να την επιβάλει, τότε μετά δεν θα έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη αλλά κυβέρνηση Παυλόπουλου.
Με τον Μητσοτάκη να κάνει απλώς τη βρώμικη δουλειά – έως ότου τον ρίξουν.
Μπράβο!
Εκανε πολύ σωστά ο Ραγκούσης που διευκρίνισε πως όταν ο Σκουρλέτης χαρακτηρίζει τον Παπανδρέου «τοξικό» δεν το λέει με κακή πρόθεση, ούτε με διάθεση να τον μειώσει.
Αφενός επειδή «τοξικό» χαρακτηρίζουν ενδεχομένως στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Ραγκούση αλλά εκείνος ποτέ δεν το πήρε κατάκαρδα.
Αφετέρου επειδή τελικά ο Σκουρλέτης μπορεί να έχει και δίκιο. Οπότε σωστά φυλάει ο Ραγκούσης τα ρούχα του ώστε σε κάθε περίπτωση να διατηρήσει τουλάχιστον τα μισά.
Μπράβο λοιπόν που διευκρίνισε τα πράγματα και έλυσε απορίες. Αλλωστε, όπως λέει κι ο σοφός λαός, «ο καλός ο κηπουρός στην ανάγκη φαίνεται».
Η σημασία της γάτας
Να πούμε πρώτα τα δυσάρεστα. Η τουρκική επιθετικότητα των τελευταίων μηνών έπιασε την Ελλάδα στον ύπνο.
Οι προηγούμενοι ασχολούνταν μόνο με τις Πρέσπες. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι συνέβαινε ανατολικά, ούτε τι σχεδιαζόταν νότια της χώρας.
Οι σημερινοί ήλθαν με την αμεριμνησία της κυριλέ Δεξιάς και τη βεβαιότητα ότι οι διαφορές λύνονται μεταξύ πολιτισμένων συνομιλητών σε κοκτέιλς. «Ενα σοκολατάκι θα πάρετε, κύριε πρέσβη;».
Να πούμε όμως και τα ευχάριστα. Το τελευταίο διάστημα σαν να ξύπνησαν όλοι.
Η ελληνική διπλωματία δείχνει μια πρωτοφανή για τα μέτρα της ενεργητικότητα, η κυβέρνηση μια καλοδεχούμενη αποφασιστικότητα και η αντιπολίτευση μια ανέλπιστη αυτοσυγκράτηση.
Σε ένα διεθνές περιβάλλον τραμπούκων θα είναι ευχάριστο να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με τραμπούκους.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα πιο ευχάριστο. Παρότι όλοι ομνύουν στην ανάγκη διαλόγου με την Τουρκία και στο Διεθνές Δίκαιο, είναι προφανές ότι μάλλον ομνύουν από κεκτημένη ταχύτητα.
Υποθέτω ότι κανείς δεν διατηρεί την ψευδαίσθηση πως τα προβλήματα που «υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν» με την Τουρκία (για να δανειστώ τη διατύπωση του Μητσοτάκη) έχουν πιθανότητες να επιλυθούν με διάλογο και Διεθνές Δίκαιο.
Ούτε μία στο εκατομμύριο!
Και γι’ αυτό οι κουβέντες για τη Χάγη είναι καλές για να δείχνουν ότι δεν φοβόμαστε ούτε τον διάλογο ούτε το δίκαιο. Αλλά προφανώς είναι ανερμάτιστες και άνευ σημασίας.
Εδώ η Τουρκία αμφισβητεί τις Σέβρες και τη Λωζάννη, θα πάει να δεσμευτεί σε μια υποθετική απόφαση της Χάγης; Μην τρελαθούμε εντελώς!
Το αστείο της υπόθεσης είναι όλοι εκείνοι οι άξιοι συμπολίτες μας που προστρέχουν πρόθυμοι να επινοήσουν λύσεις και συμβιβασμούς όταν είναι καταφανές ότι έως τώρα η Τουρκία δεν έχει δείξει ενδιαφέρον ούτε για λύση ούτε για συμβιβασμό.
Πράγμα που σημαίνει ότι ο διάλογος γίνεται μόνο μεταξύ μας και για έναν συμβιβασμό που δεν απασχολεί κανέναν πλην ημών των ιδίων.
Η κατάσταση μου θυμίζει ένα παλιό καλαμπούρι με τον ταξιδιώτη που φτάνει σε ένα χωριό. Τους βρίσκει όλους μαζεμένους στην εκκλησία να ψέλνουν, να προσεύχονται και να λιβανίζουν.
– Τι συμβαίνει; ρωτάει.
– Εχει γεμίσει το χωριό ποντίκια και κάνουμε ευχέλαιο για να φύγουν, εξηγεί ένας χωριανός.
Και τότε ο ταξιδιώτης απαντά:
– Ωραίο το ευχέλαιο, αλλά πάρτε και καμιά γάτα!..
