Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1999 το πρωθυπουργικό Falcon που μετέφερε τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Γιάννο Κρανιδιώτη (στη φωτογραφία) και άλλα 12 άτομα, ετοιμαζόταν να προσγειωθεί στο Βουκουρέστι, σε μια – έως εκείνη τη στιγμή – πτήση ρουτίνας, ωστόσο λίγα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να προκαλέσουν μια ασύλληπτη τραγωδία.
Η Μαρία Μπεγλίτη, διπλωματική υπάλληλος, περιγράφει στο «Βήμα» τις εφιαλτικές στιγμές που έζησε. «Ο υπουργός είχε έρθει κοντά μας να μας πει ότι σε περίπου ένα τέταρτο θα προσγειωθούμε στο Βουκουρέστι και εκεί ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Αυτό που βιώσαμε, αυτή η πραγματικότητα ήταν ότι χάσαμε ξαφνικά κάποια χιλιάδες πόδια. Βρεθήκαμε από τα 23.000 στα 11.000 πόδια, οπότε πέφτοντας το αεροπλάνο όσοι ήταν χωρίς ζώνες ασφαλείας χτύπησαν στην οροφή. Από αυτό προέκυψαν και οι θάνατοι, από το πρώτο χτύπημα. Ολοι οι νεκροί είχαν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις».
«Η καμπίνα είχε διαλυθεί τελείως, είχαν φύγει οι ψευδοροφές, έπεσαν μάσκες, το τρόλεϊ της αεροσυνοδού είχε καρφωθεί στην οροφή του αεροπλάνου με αποτέλεσμα να ακούμε ένα σφύριγμα γιατί είχε κάνει τρύπα. Το απόλυτο χάος. Το αεροπλάνο χτυπιόταν σαν καρυδότσουφλο και οι επιβάτες σαν πάνινες κούκλες» σημειώνει χαρακτηριστικά. Κράτησε για κάποια δευτερόλεπτα, αν και φάνηκε σαν αιωνιότητα. «Εγώ, ήμουν δεμένη. Τότε τυχαία, αλλά πλέον συνειδητά. Αυτό που αντιλήφθηκα αμέσως μετά ήταν ότι είχαν εκσφενδονιστεί οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι, δεν τους έβλεπα καθόλου. Ο υπουργός ήταν δίπλα μου».
Οπως εξηγεί, «είναι ένα συμβάν που μας καθορίζει. Μια εμπειρία ζωής. Εγώ αποφάσισα ότι πρέπει να ζούμε τις στιγμές μας και να αγχωνόμαστε για τα πολύ σημαντικά πράγματα. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις, να μην το κρύψεις στην ντουλάπι και να το ξεπεράσεις. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις, το τραύμα χρειάζεται αντιμετώπιση. Δεν ξεχνιέται και δεν πρέπει να το ξεχάσεις, με συζήτηση το απομυθοποίησα. Πλέον, μπαίνω σε αεροπλάνο αλλά και τώρα δεν μπαίνω σε μεγάλες πτήσεις. Το περισσότερο που έχω κάνει είναι 5 ώρες και κάθε φορά που συμβαίνουν αναταράξεις με ταράζει».
