τις 28 Σεπτεμβρίου του 1980 εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες της «Washington Post» συγκλονίστηκαν διαβάζοντας για το δράμα ενός 8χρονου παιδιού που είχε εθιστεί στην ηρωίνη. Ο Τζίμι, όπως ήταν το όνομα που του έδωσε η αρθρογράφος Τζάνετ Κουκ για να προστατέψει την ταυτότητά του ίσως, ήταν τοξικοεξαρτημένος τρίτης γενιάς. Το αγόρι, ήταν μαύρο με ξανθά μαλλιά και «βελούδινα καστανά μάτια», ενώ το απαλό παιδικό του δέρμα έφερε βαθιά σημάδια από τα αλλεπάλληλα τρυπήματα της βελόνας. Βλέπετε, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, ο μικρός Τζίμι έκανε χρήση ηρωίνης από τα 5 του χρόνια. Τον τρυπούσε καθημερινά το βαποράκι-σύντροφος της επίσης εξαρτημένης μάνας του. Δράμα. Αυτή η συγκλονιστική ιστορία χάρισε στη δημοσιογράφο που την υπέγραψε ένα Πούλιτζερ και μάλιστα κατόπιν πρότασης του θρυλικού Μπομπ Γούντγουορντ, του ανθρώπου που μαζί με τον Μπέρνσταϊν αποκάλυψαν το Γουότεργκειτ. Το μόνο ατυχές για τη βραβευμένη και διάσημη πια ρεπόρτερ ήταν πως αυτή η τόσο σπαρακτική ιστορία έφερε τρομερή πίεση στις Αρχές της αμερικανικής πρωτεύουσας για τον εντοπισμό του παιδιού. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έψαξαν εξονυχιστικά για να βρουν και να σώσουν τον Τζίμι από την τραγική του ζωή και το προδιαγεγραμμένο τέλος της. Ο μικρός όμως ήταν άφαντος. Στο τέλος κατάλαβαν πως ήταν άφαντος γιατί απλά δεν υπήρξε ποτέ παρά μόνο στη φαντασία της δημοσιογράφου. Η Κουκ επέστρεψε το Πούλιτζερ και ατιμασμένη εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία, η εφημερίδα απολογήθηκε και κρατά έως και σήμερα ηλεκτρονικά δημοσιευμένο αυτό το ντροπιαστικό μνημείο απροσεξίας με όλες τις απαραίτητες επεξηγήσεις, ενώ ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες δήλωσε πως ήταν άδικο που η Κουκ κέρδισε το Πούλιτζερ και πως ήταν επίσης άδικο που δεν κέρδισε το Νομπέλ Λογοτεχνίας. To 1980 βέβαια δεν υπήρχε Facebook και Twitter, ούτε σάιτ που μετρούν την επιτυχία τους με κλικ αντί για αξιοπιστία. Πιθανότατα τότε να είχε ακόμη μια κάποια σημασία η αλήθεια των πραγμάτων. Τα γεγονότα. Η πρόσφατη «ιστορία» της μικρής Μαρίας που υποτίθεται πως πέθανε αβοήθητη στον Εβρο μού θυμισε τον Τζίμι της «Washington Post». Εκείνο που σοκάρει όμως, όποιον έχει ακόμη τη νηφαλιότητα να το διακρίνει, όποιον δηλαδή δεν έχει προσβληθεί από κομματικό μίσος, κομματικό πάθος ή κλικολαγνεία, είναι πόσο λίγη σημασία έχει στην εποχή μας η αλήθεια. Υπήρξε; Δεν υπήρξε; Στην εποχή της μετα-αλήθειας, ανερυθρίαστα μπορεί ο καθένας να διαλέγει την πραγματικότητα που προτιμά. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολλά πιο επικίνδυνα πράγματα από αυτό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
