«Και επειδή διατυπώνονται κατά καιρούς επιφυλάξεις ως προς τη σκοπιμότητα του διαλόγου με την Τουρκία, υπενθυμίζω ότι για την επίλυση των διαφορών υπάρχουν τρεις τρόποι: ο διάλογος, η διαιτησία και ο πόλεμος. Οι ώριμοι λαοί πριν φτάσουν στον πόλεμο χρησιμοποιούν εξαντλητικά τις ειρηνικές διαδικασίες. Αυτό κάνει και η κυβέρνησή μας, χωρίς όμως να παραλείπει να λαμβάνει τα μέτρα εκείνα που θεωρούνται απαραίτητα για την ασφάλεια της χώρας». Αυτά σημείωνε στο ελληνικό κοινοβούλιο στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής προκειμένου να καταδείξει ότι η αντιμετώπιση της Τουρκίας δεν μπορεί να περιορίζεται στην ενίσχυση των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων αλλά χρειάζεται να συμπληρωθεί με το καταλληλότερο από τα διαθέσιμα – σε εκείνη την ιστορική συγκυρία – ειρηνικά μέσα που δεν ήταν άλλο από τον διάλογο.
Αντίθετα η υιοθέτηση «πολιτικής μη-διαλόγου» με τον εισβολέα της Κύπρου αποτελούσε για τον Ανδρέα Παπανδρέου την καταλληλότερη απάντηση στην Τουρκία στη δεκαετία του ’80. Αυτό βεβαίως μέχρι την – αναπόφευκτη – κρίση στην οποία οδήγησε η συγκεκριμένη πολιτική τον Μάρτιο του 1987. Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχτηκε την ανάγκη ενός «υπό όρους διαλόγου» με την Τουρκία, εφηύρε το δόγμα του «μη-πολέμου», επεσήμανε ότι Ελλάδα και Τουρκία μπορούν να συνεχίσουν να «συμφωνούν ότι διαφωνούν» και προχώρησε στην υιοθέτηση Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
