Ομολογώ ότι δεν θα είχα πάρει είδηση την έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας, αν δεν είχα διαβάσει κάπου ότι ο Χ. Καστανίδης τη χαρακτήρισε «καταπέλτη σε βάρος της κυβέρνησης» (24/9).
Πώς να χάσω τέτοιο καταπέλτη;
Πήρα λοιπόν την έκθεση, η οποία (όπως συμβαίνει συνήθως) περιέχει ορθές και λιγότερο ορθές παρατηρήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα υιοθετεί τις πρόσφατες επισημάνσεις της Κομισιόν για το κράτος δικαίου.
Εχω όμως μερικές απορίες. Επικρίνει την κυβέρνηση επειδή μετέφερε τα κρατικά ΜΜΕ και την ΕΥΠ «στην εποπτεία πολιτικών προσώπων».
Για τα κρατικά ΜΜΕ, να το κουβεντιάσουμε. Αλλά είναι δυνατόν οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας να μην εποπτεύονται από πολιτικά πρόσωπα; Από ποιους θα εποπτεύονται; Από τη Σύγκλητο του Παντείου ή από τη Λυρική Σκηνή;
Διαβάζω επίσης ότι εντοπίστηκε πρόβλημα με «την κατανομή της επιχορήγησης της κρατικής διαφήμισης».
Προφανώς η Διεθνής Διαφάνεια τα έχει λίγο μπερδεμένα διότι άλλο η επιχορήγηση και άλλο η κρατική διαφήμιση.
Δεν ξέρω λοιπόν ποιο είναι το πρόβλημα. Μου φαίνεται αυτονόητο όμως ότι τουλάχιστον η κρατική διαφήμιση οφείλει να κατανέμεται με εμπορικά κριτήρια, όπως όλες οι διαφημίσεις. Πώς αλλιώς;
Καταγράφω επίσης ενστάσεις για «τις διαδικασίες διορισμού της ηγεσίας της Δικαιοσύνης» διότι «δεν υπάρχει καμία συμμετοχή του δικαστικού σώματος στις διαδικασίες διορισμού της».
Ωραία ιδέα. Που χρειάζεται όμως κάποια διευκρίνιση.
Δηλαδή πώς ακριβώς θα συμμετέχει το δικαστικό σώμα στον διορισμό της ηγεσίας του; Με επιλογή; Με κλήρωση; Με εκλογές;
Αλλά η Δικαιοσύνη δεν είναι σωματείο να βγάζουμε ΔΣ. Ούτε το Σοβιέτ της Κροστάνδης. Για τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση των δικαστών έχουμε δικαστικές ενώσεις.
Είδαμε πόσο δυσκολεύτηκε η ηγεσία της Δικαιοσύνης να οδηγήσει σε δίκη τον Παπαγγελόπουλο και την Τουλουπάκη. Σκεφτείτε και να είχε προηγουμένως εκλεγεί από τον Παπαγγελόπουλο και την Τουλουπάκη!
Προφανώς μπορούν ακόμη να γίνουν πολλά στον τομέα της διαφάνειας και πρέπει να γίνουν. Αρκεί όμως να μη γίνουν σε βάρος της στοιχειώδους λογικής.
Επικίνδυνοι
Στις 27/9 η Αστυνομία μπούκαρε στη φοιτητική εστία της Πολυτεχνειούπολης και μάζεψε τριάντα δύο υπόπτους που την είχαν κάνει λημέρι τους.
Οι συλληφθέντες συγκροτούσαν τρεις ένοπλες συμμορίες και έκαναν διακίνηση ναρκωτικών, εκβιασμούς, ληστείες, ξυλοδαρμούς μαζί με άλλες συναφείς δραστηριότητες.
Την επομένη η αστυνομική επιχείρηση χαρακτηρίστηκε «Μια επικίνδυνη επιχείρηση με αμφιλεγόμενο κίνητρο» («Εφ. Συν.», 28/9) και «Επικίνδυνα παιχνίδια στην Πολυτεχνειούπολη» («Αυγή», 28/9).
Δεν ξέρω τι ακριβώς θεωρεί «επικίνδυνο» ένα μέρος της Αριστεράς. Διότι στην προκειμένη περίπτωση έχω την εντύπωση ότι οι επικίνδυνοι είναι μάλλον οι συλληφθέντες.
Εκτός αν θεωρούμε ότι είναι «επικίνδυνο παιχνίδι» η σύλληψή τους…
