Πληθαίνουν τελευταίως τα περιστατικά κακοποίησης παιδιών, προκαλώντας αλλεπάλληλα σοκ στην ελληνική κοινωνία. Η αποκαλυφθείσα προσφάτως υπόθεση των Σεπολίων με την εκμετάλλευση και έκδοση της 12χρονης μετέφερε αισθήματα αποτροπιασμού και οργής στους πολίτες. Και άλλα αντίστοιχα περιστατικά σε όλη την επικράτεια δημιουργούν την εντύπωση ότι η κοινωνία μας παρακμάζει ταχύτατα, καταπατώντας ακόμη και τις σταθερότερες των αξιών, που συνδέονται με την επιμέλεια και τη φροντίδα των παιδιών.
Και εσχάτως, οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας για δομές προστασίας ανηλίκων και ιδρύματα υπεράνω υποψίας, όπως της Εκκλησίας και άλλων φορέων, που ετύγχαναν προβολής και δημόσιας αρωγής, προβληματίζουν και επιτείνουν τη διαχεόμενη καχυποψία. Η ελληνική κοινωνία, παρότι υποψιασμένη, τρομάζει από την έκταση και τη διάχυση του φαινομένου και απαιτεί δράσεις και μέτρα από την Πολιτεία.
Το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, της παιδοφιλίας και γενικώς της εκμετάλλευσης παιδιών δεν είναι σημερινό, ούτε αμιγώς ελληνικό. Εχει καταγραφεί και στις πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής. Τα σχετικά σκάνδαλα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας είναι παροιμιώδη, έχουν αποτελέσει αντικείμενο μακροχρόνιων, διεξοδικών και άκρως αποκαλυπτικών ερευνών, επιβάλλοντας στον ίδιο τον Πάπα να στηλιτεύσει τα εγκλήματα ιερέων και επισκόπων ακόμη και βεβαίως να ζητήσει ταπεινά δημόσια συγγνώμη.
Ο διεθνής Τύπος, επίσης, έχει περιγράψει πάμπολλα ακραία περιστατικά βίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης παιδιών, έχει μιλήσει με άπειρα θύματα και έχει αναδείξει τα ψυχικά και άλλα τραύματα που συνοδεύουν για μια ζωή τις πληγωμένες, στα πρώιμα και ευαίσθητα χρόνια, καρδιές.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κοινή είναι η πεποίθηση τόσο των Αρχών όσο και των επιστημόνων που αξιολογούν εγκλήματα παιδικής κακοποίησης ότι συνήθως διαπράττονται είτε εντός του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος είτε εντός δομών προστασίας ή και δραστηριοτήτων, εκκλησιαστικών, αθλητικών και άλλων. Εχει και στατιστικώς καταγραφεί ότι όπου συγκεντρώνονται παιδιά, παρεισφρέουν και οι εκμεταλλευτές των αθώων παιδικών ψυχών.
Τα τελευταία χρόνια τόσο στην Ευρώπη όσο και αλλού, ακριβώς λόγω των πολλών περιστατικών κακοποίησης παιδιών, η ιδέα των δομών και των ασύλων για παιδιά τείνει να εγκαταλειφθεί. Γιατί έτσι ή αλλιώς οι δομές ασύλου και φιλοξενίας μόνο τραυματικές εμπειρίες μεταφέρουν στα παιδιά. Αντιθέτως, προκρίνεται η ιδέα ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε αμιγώς οικογενειακό περιβάλλον και αν κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο να υιοθετούνται από ανάδοχες οικογένειες.
Επιπλέον, στην Ευρώπη έχουν υιοθετηθεί αυστηρότατοι κανόνες για όσους διευθύνουν δομές ανηλίκων ή για όσους προπονούν παιδιά στο πλαίσιο αθλητικών ερασιτεχνικών σωματείων ή παραδίδουν μαθήματα μουσικής, θεάτρου και άλλων τεχνών. Και μαζί έχουν θεσπίσει συγκεκριμένους κανόνες συμπεριφοράς των ενηλίκων απέναντι σε παιδιά και εφήβους. Δεν επιτρέπεται για παράδειγμα σε ενηλίκους να συνοδεύουν μόνοι ανήλικα παιδιά τρίτων ή να διαπραγματεύονται μαζί τους οτιδήποτε χωρίς την παρουσία και άλλων προσώπων.
Επειδή δε κοινή είναι επίσης η πεποίθηση ότι τα εγκλήματα παιδικής κακοποίησης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης είναι ειδεχθή και ασυγχώρητα, επιβάλλεται ταχεία και αποτελεσματική δράση από την Πολιτεία.
Η αρμόδια υφυπουργός Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης κυρία Δόμνα Μιχαηλίδου έχει δώσει δείγματα γραφής. Κατέχει το θέμα, διαθέτει τη γνώση και τη δέουσα ευαισθησία. Οφείλει, λοιπόν, να δράσει πάραυτα ώστε να ασφαλισθούν οι αθώες παιδικές ψυχές και να μην τραυματισθούν ανεπανόρθωτα στα πρώτα χρόνια της ζωής τους.
Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια καθυστερήσεων και αναστολών. Αλλωστε ο θυμόσοφος λαός προτρέπει «προσέχετε τα παιδιά σαν τα μάτια σας» και ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγούδησε, σε ανύποπτο χρόνο, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, «έχε τον νου σου στο παιδί… υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
ΤΟ ΒΗΜΑ
