Είναι παράλογο να περιμένει κανείς ότι οι ανοικτές πληγές της ευρωπαϊκής ιστορίας, τα βαθύτατα τραύματα ενός Παγκοσμίου Πολέμου και η μνήμη εκατομμυρίων θυμάτων των ολοκληρωτισμών που ταλάνισαν την Ευρώπη ξεπερνιούνται ή αντιμετωπίζονται με ένα ψήφισμα ή με πολεμοχαρείς κραυγές από τα social media. Πολύ περισσότερο όταν επιβιώνουν ακόμα, έστω και περιορισμένα, και οι ναζιστικές αντιλήψεις και οι κομμουνιστικές αυταπάτες.
Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες και αντιλήψεις δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο ουσιαστικής αντιπαράθεσης παρά μόνο περιθωριακών ή μονομερών αμφισβητήσεων. Για μεγάλο μέρος των Νεοελλήνων ο ολοκληρωτισμός είναι ταυτισμένος με τον νεοφιλελευθερισμό ή, στην καλύτερη περίπτωση, με τους χρυσαυγίτες νεοναζί. Η εμπειρία του Εμφυλίου και τα όσα τον ακολούθησαν και η παλαιόθεν συμπάθεια προς την εξ Ανατολών, υποτίθεμενη, φίλη και σύμμαχο στοιχειώνουν συμπεριφορές και αντιλήψεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
