Ολοι μας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε δει πληγές στο σώμα μας. Πληγές και τραύματα έχουν αφήσει τα σημάδια τους. Αν γνωρίζουμε το σωματικό τραύμα, μας διαφεύγει το ψυχικό τραύμα. Και αν δεν μας διαφεύγει, συχνά το απωθούμε, το μεταθέτουμε στον σκοτεινό κόσμο, χαράζουμε μια γραμμή άμυνας και πίσω της χτίζουμε μια νέα συνθήκη.
Υπάρχουν και τα πολιτικά τραύματα. Αυτά που πληγώνουν και τραυματίζουν το κοινωνικό σώμα. Με ουλές βαθιές, διαρκείας, με αντιμετώπιση δύσκολη και θεραπεία ίσως αδύνατη. Και εδώ ως συλλογική υπόσταση μια κοινωνία, το συλλογικό υποκείμενο, μπορεί να βιώσει την απειλή στην ίδια την εσώτερη υπόστασή της, να διαβάσει μια πράξη ως προδοσία, μια απόφαση ως εγκατάλειψη και δειλία, την αναντιστοιχία των εκλεγμένων αντιπροσώπων με την ευθύνη και το βάρος του ρόλου ως δική της αδυναμία, ως θανάσιμο κίνδυνο για την ίδια της την ύπαρξη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
