Πίσω από τον μανδύα του χρέους, κατά την Κασσελάκεια λογική, βρίσκεται η διαπλοκή. «Μόνο εκσυγχρονισμός δεν ήταν. Ας αναλάβουν άλλοι τον μανδύα του χρέους της χώρας» δήλωσε για να δικαιολογήσει την άδεια καρέκλα του στην εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη.
Πίσω από τον «μανδύα Κασσελάκης», σύμφωνα με τους επικριτές του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, κρύβεται ο Παύλος Πολάκης. Και πίσω από όλα αυτά, ένα κόμμα που παραδόθηκε πολύ νωρίς στα χειρότερα ένστικτά του, παλεύει να συνδεθεί ξανά με τον φαντασιακό εαυτό του, ενώ αργοπεθαίνει.
Στον καιρό του 3%
Ο ευτυχισμένος ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του 3%. Οι σύντροφοι που αγωνιούσαν για το αν θα ξανάμπαιναν στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, αλλά τουλάχιστον ήξεραν ποιοι είναι. Τώρα που ξαναψάχνονται και ξαναμετριούνται, οι παλιοί σύντροφοι σαν να ντρέπονται να κοιταχτούν στα μάτια. Αλλοι κούνησαν μαντίλι και άλλοι δεν ξεκουνιούνται από το πολιτικό γκέτο που επίμονα έφτιαξαν γύρω τους.
Ο,τι είναι μειοψηφικό στην κοινωνία είναι πλειοψηφικό στον ΣΥΡΙΖΑ. Τι έχει μείνει στην Κουμουνδούρου; Κάποιο αριστεροί, παλαιοΠΑΣΟΚοι και ΑΝΕΛ. Ενας αχταρμάς που μόλις χάθηκε η προοπτική (ή η ψευδαίσθηση) επανόδου στην εξουσία, χωρίστηκε σε στρατόπεδα που αντιμάχονται με την ίδια λύσσα και βίαιη φρασεολογία που κάποτε χρησιμοποιούσαν για να εξαφανίσουν από προσώπου γης τους αντιπάλους τους.
Ή εμείς ή αυτοί, «αποπαρασίτωση». Ο συνομιλητής και υποστηρικτής του Στέφανου Κασσελάκη Νίκος Μωραΐτης εισήγαγε πριν από τις εκλογές έναν όρο που προκάλεσε ναζιστικούς συνειρμούς και ανατριχίλα στα παραδοσιακά αριστερά στελέχη. Το κόμμα, σύμφωνα με τον γνωστό στιχουργό, έπρεπε να ξαραχνιαστεί και να καθαριστεί από τα «φίδια» και τα «τρωκτικά». Τα παράσιτα ήταν οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του Κασσελάκη, αυτοί που υπονόμευσαν τον Αλέξη Τσίπρα με τρολ, bots, και ό,τι άλλο διαθέτει η συριζαϊκή φαντασία.
Ο μικρόκοσμος
Οσο και αν σηκώθηκε η τρίχα σε ορισμένους, ο Μωραΐτης είχε πιάσει τον σφυγμό της βάσης. Ενόσω η αντιπολίτευση που ασκούσε ο Τσίπρας απομάκρυνε κι άλλο την κοινωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του κόμματος αποσυνδέονταν από έναν μηχανισμό που είχε κλείσει τις πόρτες του στον έξω κόσμο και νοιαζόταν μόνο για τις εσωτερικές μικροδιευθετήσεις του. Ο μικρόκοσμος του μικροκόσμου δεν συνειδητοποίησε εγκαίρως τι συνέβαινε, έχασε το κόμμα μέσα από τα χέρια του και τώρα αρνείται να συμβιώσει με τις συνέπειες της τύφλωσής του.
Η ήττα, ωστόσο, δεν συνέβη στις 24 Σεπτεμβρίου όταν ο ουρανοκατέβατος νέος αρχηγός εγκαταστάθηκε στην Κουμουνδούρου. Το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών επικύρωσε τη διαδικασία μετάλλαξης που ξεκίνησε απΦό την άνω και κάτω πλατεία, συνεχίστηκε με τη συγκυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο ενισχυμένο από τον επικεφαλής της «Πυρίκαυστου Ελλάδος» Κώστα Ζουράρι και τον Νίκο Νικολόπουλο, πρόεδρο του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και επαγγελματία καταγγέλλοντα. Στο μεταξύ είχαν προσχωρήσει στον ΣΥΡΙΖΑ και διάφορα στελέχη του ΠαΣοΚ.
Πολάκειος ρητορική
Αυτή η συμμαχία λαϊκισμού και καιροσκοπισμού οδήγησε τον Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου και μετέτρεψε τον Πολάκη στον κύριο εκφραστή της. Ο Πολάκης έβριζε, απειλούσε, ανακάτευε τη χύτρα με τα σκάνδαλα, με κορυφαίο τη Novartis, συκοφαντούσε. Στα συνέδρια η βάση τον αποθέωνε, κανένας δεν τον αποδοκίμαζε μέχρι την παρ’ ολίγον διαγραφή του τον Φεβρουάριο του 2023.
Με αφορμή την ομόφωνη καταδίκη του Νίκου Παππά από το Ειδικό Δικαστήριο ο Πολάκης είχε αναρτήσει στο Facebook τις φωτογραφίες 15 δικαστών και δημοσιογράφων, συνοδεύοντάς τες με το σχόλιο «Αν δεν καθαρίσουμε από αυτούς δεν θα είναι αλλιώς την άλλη φορά!». Επιπλέον, επιχείρησε να εκβιάσει την ηγεσία του κόμματος για το ψηφοδέλτιο Χανίων, προκειμένου να αποκλείσει τον Γιώργο Σταθάκη.
Τότε, έγινε ορατή η δυσφορία του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά υπήρξαν και καταγγελίες ότι υπονομεύει μεθοδικά τον Τσίπρα. Ο Πολάκης λούφαξε για λίγο αλλά δεν ξέχασε. Βλέποντας ότι δεν περπατάει η υποψηφιότητά του για την προεδρία και έχοντας συγκροτήσει τη δική του ομάδα μέσα στο κόμμα, την κινητοποίησε για να επικρατήσει το εύρημά του από τις ΗΠΑ. Και επέστρεψε με ονοματεπώνυμο τις καταγγελίες για υπονόμευση.
Είδαν το φως!
Κάπως ανειλικρινώς διαπιστώνει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ότι «αυτό το τοξικό κλίμα δεν το έχω ξανασυναντήσει όσο είμαι στην Αριστερά» (το ξανασυνάντησε, απλά αφορούσε τους άλλους) και λίγο καθυστερημένα ανακάλυψε ο Σταθάκης τον λαϊκισμό στον ΣΥΡΙΖΑ. «Η Αριστερά», έγραψε στο αποχαιρετιστήριο άρθρο του, «δεν χωρά στο κόμμα Κασσελάκη – Παππά – Πολάκη», στο οποίο ηγείται «μια απολίτικη ρευστή φιγούρα».
Σε αυτό που έχει δίκιο είναι ότι «η «νίκη των λαϊκιστών» δεν έπεσε από τον ουρανό», αν και εντοπίζει τις ρίζες της στην «απόλυτα καταστροφική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ από το 2019 και μετά».
Μόνο που το χωράφι του λαϊκισμού το καλλιέργησαν όλοι μαζί από το 2010, άλλο που τώρα δεν θέλουν να αναγνωρίσουν τη σπορά τους (και τις ευθύνες τους) και αναζητούν τους τίτλους ιδιοκτησίας του ΣΥΡΙΖΑ. Εχοντας επιτρέψει οι ίδιοι να παραδοθεί το κόμμα όχι στον Πολάκη αλλά στον πολακισμό, διέβρωσαν τόσο πολύ τα θεμέλιά του, που ήταν αναμενόμενο να πέσει να τους πλακώσει.
Από τα συντρίμμια της Συριζαϊκής Αριστεράς αναδύθηκε ο ωραίος Στέφανος, ο οποίος έταξε ότι θα είναι ένας καλύτερος Μητσοτάκης και η βάση του κόμματος τον θεώρησε αριστερό, ανέπτυξε την καινοφανή θεωρία ότι το κεφάλαιο γεφυρώνει τις ανισότητες και δεν άνοιξε ρουθούνι, υποστηρίζει κάθε μικροομάδα συμφερόντων χωρίς θέση, π.χ. για τη φοροδιαφυγή, που έχει κόστος, και αυτοπροβάλλεται ως προοδευτικός. Ταυτόχρονα απειλεί το σύμπαν ότι θα το σύρει στον βούρκο του πολιτικού μέντορά του. Ολοι θα λογοδοτήσουν!
Με τα λόγια του Παύλου
Τόση εκδικητικότητα δεν ταιριάζει σε έναν 35χρονο, επιτυχημένο επιχειρηματία και πολίτη του κόσμου, όπως συστήθηκε. Το 1988, όταν γεννήθηκε ο Κασσελάκης, ο Κώστας Σημίτης δεν είχε γίνει ακόμα πρωθυπουργός και έδινε τους δικούς του αγώνες για την ευρωπαϊκή φυσιογνωμία του ΠαΣοΚ και για τον εκσυγχρονισμό.
Το 2010, όταν οι πολιτικοί που κατηγορεί ότι σπατάλησαν τα δισεκατομμύρια του λαού κράτησαν με τεράστιο κόστος τη χώρα στο ευρώ, ήταν 22 χρόνων και φοιτούσε με υποτροφία στο προνομιακό περιβάλλον του Pennsylvania University. Είναι τόσο παράταιρο να μιλάει ο Πολάκης μέσα από το στόμα του Κασσελάκη, ώστε αντί να τον στηρίζει να τον ακυρώνει.
Η υιοθετημένη τραχύτητα δεν επιτρέπει στον νέο αρχηγό να αποκτήσει υπόσταση. Πολύ περισσότερο όταν εμφανίζεται, με καθυστέρηση μισής ώρας, όπως λένε τα εσωτερικά κουτσομπολιά, στη συνάντηση με τον επίτροπο Οικονομίας της ΕΕ Πάολο Τζεντιλόνι, χωρίς να κρατάει έναν φάκελο, όπως ο συνομιλητής του.
Σαν να μην είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά ακόμα ο «είμαι ο Στέφανος και έχω κάτι να σας πω». Ενάμιση μήνα μετά την εκλογή του το μόνο που σερβίρει είναι η «ξινισμένη σούπα» του Πολάκη, ο οποίος ποτέ δεν λογοδότησε για το δηλητήριο που τάισε την κοινωνία και το κόμμα του. Αντιθέτως, ονειρεύεται λαοδικεία.
