Ο Τύπος και ευρύτερα τα μέσα ενημέρωσης έρχονται κατά καιρούς στο προσκήνιο, αντιμετωπίζοντας συνήθως επικριτικά σχόλια, συνοδευόμενα από ύβρεις και πολεμική αδυσώπητη. Την τελευταία δεκαετία μάλιστα μπορεί να ισχυριστεί κανείς βάσιμα ότι βρίσκονται στο κέντρο της αντισυστημικής αντιπαράθεσης από πλήθος ετερόκλητων δυνάμεων και σχημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Συνωμοσιολογικά, περιθωριακά μέχρι πρότινος, κέντρα, σε Αμερική και Ευρώπη στο όνομα δήθεν της ελευθεροτυπίας στήνουν διαρκώς δίκες και καταδίκες εναντίον επιφανών παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης, φορές δεν διστάζουν ακόμη και να βιαιοπραγήσουν εναντίον τους, επειδή απλούστατα όσα γράφουν, αναλύουν και υπερασπίζονται δεν ταιριάζουν με τις ανορθολογικές κατά βάση θεωρήσεις και προσεγγίσεις τους. Συντονίζονται προς τούτο εθνικιστικές, ακροδεξιές, λαϊκιστικές και αριστερές δυνάμεις, συγκροτώντας μια συμμαχία των άκρων, χωρίς έρμα και βάθος, για τις εντυπώσεις και μόνο, για τις ανάγκες μιας υποτιθέμενης αντιπληροφόρησης που διακρίνεται για την πρωτοφανή μονομέρειά της και την πρωτόγονη προπαγάνδα της.
Στην Ελλάδα το κύμα του λαϊκιστικού αντισυστημισμού έλαβε σάρκα και οστά στη δεκαετία του ’80. Αρχικώς το εκπροσωπούσαν περιθωριακά θρησκόληπτα ακροδεξιά έντυπα, υποστηριζόμενα από πρόσωπα συνδεδεμένα με τις εκφράσεις της ηττημένης χούντας των συνταγματαρχών. Στη συνέχεια τη σκυτάλη έλαβαν οι εμπνευστές του «Αυριανισμού», οι οποίοι συστηματικά στόχευαν πρόσωπα και δυνάμεις που κρεμούσαν στην κυριολεξία στα μανταλάκια, αναπαράγοντας ανυπόστατες φήμες και αστήρικτες θεωρίες συνωμοσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
