Καθισμένοι στο κατάστρωμα του πλοίου πέντε μερόνυχτα αγκάλιαζαν τα γόνατά τους σφιχτά στο στήθος ώστε να χωρέσουν όλοι. Ο ένας δίπλα στον άλλον. Ασφυκτικά. «Οποιος είχε τη δυνατότητα να απλώσει λίγο τα πόδια του, να τα τεντώσει για να τα ξεκουράσει ήταν τυχερός» λέει ένα νεαρό αγόρι από την Αίγυπτο, ο Ισμαήλ. Οι εθελοντές τούς παρέχουν τις πρώτες βοήθειες, το κορμί του πονάει και είναι αφυδατωμένος. «Πέντε μέρες δεν μπορούσαμε να πιούμε νερό. Είχαμε μόνο ξηρά τροφή, αλλά δεν μπορούσαμε να κινηθούμε μέσα στο καράβι» διηγείται. Οι περισσότεροι διασωθέντες του μεγαλύτερου ναυαγίου με θύματα μετανάστες στην ιστορία της χώρας έχουν υποθερμία και πόνους στο κορμί. «Ετσι όπως ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο, γέρναμε ο ένας στον ώμο του άλλου και κοιμόμασταν. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος» λέει ο Ισμαήλ. Ενα κλιμάκιο του Ερυθρού Σταυρού αναλαμβάνει την επικοινωνία των διασωθέντων με τις οικογένειές τους. Οι στιγμές είναι έντονες. Καρδιοχτύπι στο άκουσμα του ήχου του τηλεφώνου, μέχρι να ακούσουν τη φωνή του δικού τους ανθρώπου, και ύστερα κλάματα με αναφιλητά. Δεν ξέρουμε τι συζητούν, όμως η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη. Δεν ακούγεται τίποτα άλλο στον χώρο, μόνο κλάματα και λέξεις στα αραβικά. Δύο από τους διασωθέντες δεν ήταν τυχεροί, οι δικοί τους άνθρωποι δεν απάντησαν στο τηλεφώνημα. Αραγε να έχουν μάθει για το ναυάγιο; Να ξέρουν ότι οι δικοί τους άνθρωποι είναι ζωντανοί;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
