Η εκκαθάριση του παρακράτους της περιόδου 2015-2019 κατέληξε τελικά σε δύο δίκες στο Ειδικό Δικαστήριο με δύο συν δύο κατηγορουμένους.
Τους Παπαγγελόπουλο και Τουλουπάκη στη μία. Τους Παππά και Καλογρίτσα στην άλλη.
Δεν το λες και πογκρόμ!
Είναι προφανές ότι η Δικαιοσύνη εξάντλησε την επιείκεια και τη μεγαλοψυχία της επιδεικνύοντας υψηλό βαθμό ανθρωπισμού. Κατά μια άλλη εκδοχή, προσπάθησε απλώς να μπλέξει στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο και αφού τόσο καιρό διύλιζε τον κώνωπα κατάπιε αμάσητη την καμήλα.
«Στείλε το παρακάτω κι άσ’ τους να τα βρουν» που θα έλεγε κι ο Παπαγγελόπουλος.
Το «παρακάτω» θα είναι δύο σύντομες δίκες στο Ειδικό Δικαστήριο από τις οποίες (όπως φαίνεται) κανένας δεν θα πάει φυλακή.
Ενδεχομένως σε αυτό το αποτέλεσμα να οδηγούσαν τα στοιχεία της δικογραφίας.
Από την άλλη, ίσως να πρυτάνευσαν σκοπιμότητες, κυκλώματα ή συντεχνιακές ευαισθησίες. Η δικαστική εξέλιξη πάντως δεν είναι στο ύψος της υπόθεσης. Περιέχει αρκετά στοιχεία μεθόδευσης για να προέκυψαν συμπτωματικά.
Χρειάζεται άλλωστε μεγάλη δόση ευπιστίας και αγαθοσύνης να πιστέψει ένας δικαστής ή εισαγγελέας (πόσω μάλλον ένας απλός πολίτης…) ότι όσα έχουν καταγγελθεί και στηθεί, όσες διώξεις έχουν μεθοδευτεί, όσα ακατονόμαστα είδαν το φως της δημοσιότητας μετά το σκοτάδι των παρασκηνίων και περιέχονται στο κατηγορητήριο, ήταν έργα τεσσάρων ανθρώπων.
Χωρίς τη συνδρομή κανενός άλλου. Χωρίς την εμπλοκή περισσοτέρων. Χωρίς καμία συμμορία στις διαταγές τους. Χωρίς κανένα σχέδιο, ούτε επιδιώξεις. Περίπου πέτυχαν διότι έτυχαν.
Τελικά (σύμφωνα με το δικαστικό συμβούλιο) το παρακράτος δεν ήταν μόνο «ολίγον παρακράτος» αλλά ατομική ενασχόληση των εμπλεκομένων. Κάτι σαν χόμπι – υποθέτω στον ελεύθερο χρόνο τους.
Το μεγάλο επιχείρημα της υπεράσπισης είναι ότι τελικά έσπασαν τα μούτρα τους. Ούτε τους αντιπάλους τους κατάφεραν να σπιλώσουν με τη Novartis ούτε τις τηλεοράσεις να μοιράσουν ούτε την πολιτική ζωή να ελέγξουν ούτε τη Δικαιοσύνη να ποδηγετήσουν ούτε τον Τύπο να μετατρέψουν σε χωροφυλακή αγράμματων χωροφυλάκων.
Σωστό. Αλλά όχι επειδή δεν προσπάθησαν. Απλώς τόσοι ήταν.
Η πρώτη (και μοναδική έως τώρα) απόπειρα συγκρότησης παρακράτους μετά τη Μεταπολίτευση επιχειρήθηκε από ένα πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό προσωπικό της χαμηλότερης υποστάθμης. Κανονικά δεν τους έχεις ούτε για να παραγγείλεις σουβλάκια.
Αλλά αυτοί οι ανυπόληπτοι άνθρωποι επιχείρησαν σε ταραγμένους καιρούς να συγκροτήσουν ένα παράλληλο «σύστημα εξουσίας». Τασσόμενοι κατά της «διαφθοράς», της «διαπλοκής», του «παλαιού συστήματος» ή της «συστημικής δημοσιογραφίας».
Δεν είναι παράλογο ότι απέτυχαν. Είναι παρανοϊκό ότι δοκίμασαν. Τα υπόλοιπα στο δικαστήριο – χωρίς μεγάλες προσδοκίες…
Αλλά πέρα από τη Δικαιοσύνη υπάρχει η δημοκρατία. Η οποία στη φυσική της κατάσταση δεν μπορεί να υπονομεύεται ή να απειλείται από όποιον χειρίζεται μια δικογραφία ή εκδίδει μια πατσαβούρα.
Αυτό θα έπρεπε να είναι το πραγματικό δίδαγμα από την υπόθεση Παπαγγελόπουλου ή Παππά. Δεν είμαι βέβαιος ότι έγινε έως τώρα κατανοητό αλλά ελπίζω να προκύψει από την ακροαματική διαδικασία.
Είναι δουλειά της Δικαιοσύνης να το αναδείξει, με όσες παραξενιές κι αν έχει δείξει έως τώρα. Σε τελευταία ανάλυση εκείνη έχει πλέον την ευθύνη να μη μετατραπεί μια «υπόθεση παρακράτους» σε σκελετό στο ντουλάπι της δημοκρατίας.
Οι ανοιχτοί λογαριασμοί δεν κλείνουν με μερεμέτια. Κι όσο δεν κλείνουν, παραμένουν ανοιχτοί. Και παράξενοι.
Βρικόλακας
Στην Κρήτη κάποιοι φοιτητές τραμπούκισαν τον κοσμήτορα. Ευλόγως και όπως θα συνέβαινε σε όλες τις ευνομούμενες χώρες του κόσμου επιλήφθηκε ο εισαγγελέας.
Οι αγωνιστές φοβήθηκαν τα τραβήγματα κι άρχισαν τα περί διώξεων και δικαιωμάτων. Λογικό. Το ζορμπαλίκι έχει νόημα μόνο όταν ασκείται δωρεάν.
Αλλά ο τζάμπας πέθανε. Ενώ ο εισαγγελέας ζει.
Ετσι έγκυρη εφημερίδα της Αριστεράς αποκάλυψε ότι «Ζητά φοιτητικό αίμα η Κεραμέως» («Εφ. Συν.», 29/6).
Η αποκάλυψη είναι ασφαλώς ανησυχητική. Αλλά η εφημερίδα δεν διευκρινίζει τι ακριβώς θέλει το φοιτητικό αίμα η Κεραμέως.
Διότι αν θέλει να το πιει, τότε αποδεικνύεται πως η Κεραμέως εκτός από υπουργός είναι και βρικόλακας!
Νταηλίκι στο παρολί
Ο Ερντογάν έχει δίκιο. «Η στάση της Ελλάδας είναι ενάντια στην πολιτική μας» δήλωσε στη Μαδρίτη (συνέντευξη Τύπου, 30/6).
Βέβαια, όσο κρατούσε η σύνοδος του ΝΑΤΟ δεν είχε πει τίποτα πέρα από τα τυπικά και τα συμβατικά.
Απέσυρε το βέτο για την εισδοχή της Σουηδίας και της Φινλανδίας στη βάση ενός «μνημονίου» το οποίο ουσιαστικά δεν λέει τίποτα και πιθανότατα δεν θα έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα.
Τη Συρία την ξέχασε – για την ακρίβεια, δεν την άκουσα πουθενά…
Και θυμήθηκε την Ελλάδα και τα νησιά όταν η σύνοδος είχε ήδη τελειώσει, έσβηναν τα φώτα και οι καθαρίστριες μάζευαν τα τασάκια. Η αντιπολίτευση στην Τουρκία το έριξε στο καλαμπούρι.
Σε ό,τι μας αφορά: καλοδεχούμενος.
Κανείς δεν θέλει φασαρίες και νομίζω πως σε αυτό ο Μητσοτάκης τον έχει ψυχολογήσει σωστά μετά τον Εβρο. Ο Ερντογάν πουλάει νταηλίκι στο παρολί.
Και τα F-16; Για την ακρίβεια η υπόσχεση αναβαθμισμένων F-16, αντί των προηγμένων F-35.
Είναι μια υπόσχεση. Η οποία ακόμη κι αν πραγματοποιηθεί, δεν φαίνεται (κατά τους ειδικούς) να διαταράσσει τους στρατιωτικούς συσχετισμούς όπως διαμορφώνονται στο Αιγαίο με τους ελληνικούς εξοπλισμούς.
Το ευχάριστο είναι ότι η κυβέρνηση φαίνεται να έχει βρει ένα αποδοτικό μείγμα πολιτικής απέναντι στην Τουρκία.
Το δυσάρεστο είναι ότι αυτό αποτελεί το πρόβλημα του Ερντογάν. Στην ίδια συνέντευξη στη Μαδρίτη επανέλαβε:
«Εκανα μια προσφορά. Είπα να μην εμπλέκονται τρίτα πρόσωπα. Ομως (σ.σ.: ο Μητσοτάκης) ανέτρεψε την κατάσταση με την ομιλία στις ΗΠΑ» και διάφορα άλλα.
Ο Ερντογάν θέλει να μετατρέψει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε διμερές παζάρι, το οποίο θεωρεί ότι μπορεί να ελέγξει.
Η Αθήνα τις περνάει μέσα από τις Βρυξέλλες, το Παρίσι, τώρα το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον. Λογικό.
Αυτό δεν αρέσει του Ερντογάν. Δεν βλέπει γιατί η πολιτική του πρέπει να φιλτράρεται από «τρίτα πρόσωπα». Το θεωρεί αθέμιτο.
Προσωπικά συμπάσχω. Αλλά καλά θα κάνει να το χωνέψει.
