Τριάντα ένα χρόνια μετά, ίδιο σκηνικό Αποκάλυψης. Ο υποστράτηγος ε.α. του Πυροσβεστικού Σώματος, Γιώργος Βιντζηλαίος (φωτογραφία), που βρέθηκε με την ελληνική αποστολή διάσωσης το 1992 στο Ερζερούμ, σχεδόν μία εβδομάδα, βλέπει σήμερα μια τραγική επανάληψη. Στον σεισμό του Ερζιντζάν, μεγέθους 6,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, οι έλληνες διασώστες κινδύνευσαν για να σώσουν ανθρώπινες ζωές. «Βλέπω τις ίδιες εικόνες με τότε. Σε τεράστια κλίμακα όμως αυτή τη φορά, που φτάνει το ένα τρίτο της Τουρκίας και τη Συρία. Θυμάμαι πόσο δύσκολο είναι να δουλεύεις στους -25 βαθμούς. Είναι ανθρωπίνως αδύνατον να συνεχίσεις για πάνω από επτά-οκτώ ώρες. Ομως αν έχεις βρει έναν άνθρωπο ζωντανό, πώς να σταματήσεις;» λέει χαρακτηριστικά μιλώντας στο «Βήμα». Χαλάσματα, «χάρτινα» κτίρια, σαθρά τσιμέντα. Ο ίδιος εφιάλτης τότε και τώρα. Οπως λέει, «για εμάς, οι άνθρωποι είναι παντού ίδιοι. Ιδιος ο πόνος. Σε αυτές τις συνθήκες, ό,τι νιώθει ένας πονεμένος άνθρωπος, τη λύπη ή τη χαρά του αν βρεθεί ένας δικός του ζωντανός, το ίδιο νιώθουμε κι εμείς, δεν μπαίνουμε στη λογική συγκρίσεων».
Οι δυσκολίες είναι τεράστιες, κυρίως στην επικοινωνία. Ακόμα και τα πρότυπα για τη διάσωση, πριν από τρεις δεκαετίες, ειδικά σε χώρες όπως η Τουρκία, ήταν διαφορετικά. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου οι μπουλντόζες έμπαιναν στα χαλάσματα την ίδια στιγμή. Ολες οι συνεννοήσεις χρειάζονται χρόνο, σε μια συγκυρία που ο χρόνος είναι εχθρός. Ετσι, οι ομάδες μπαίνουν σε έναν τομέα και λειτουργούν αυτόνομα, με τα δικά τους εργαλεία, φροντίζοντας ο ένας για τον άλλο. Και ύστερα από αυτή την εμπειρία, πώς επιστρέφουν οι διασώστες στα σπίτια τους; «Αισθανόμαστε ικανοποίηση εάν έχουμε βοηθήσει, αλλά εμείς έχουμε κάνει απλώς τη δουλειά μας. Είμαστε ταγμένοι σε αυτή την αποστολή» απαντά ο κ. Βιντζηλαίος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
