Ολο λάθος

Το μακρινό 1997 στο Newsnight του BBC, o δημοσιογράφος Τζέρεμι Πάξμαν παίρνει συνέντευξη από τον μετέπειτα ηγέτη των Συντηρητικών Μάικλ Χάουαρντ. Το πράμα κυλάει μάλλον αναμενόμενα, ώσπου ο οικοδεσπότης ρωτά τον συνεντευξιαζόμενο και μέχρι λίγες ημέρες νωρίτερα υπουργό Εσωτερικών αν απείλησε να απολύσει τον επικεφαλής φυλακών της χώρας, κάτι για το οποίο δεν είχε αρμοδιότητα. Ο Χάουαρντ πετάει την μπάλα στην εξέδρα και δίνει έτσι την ευκαιρία στον Πάξμαν να γράψει τηλεοπτική ιστορία. Για τα επόμενα δύο λεπτά, ο δημοσιογράφος επαναλαμβάνει την ίδια ερώτηση όχι μία ή δύο αλλά άλλες έντεκα φορές. Αξίζει να αναζητήσετε το βίντεο. Οχι τόσο για την ουσία του θέματος, που ούτε τότε ούτε τώρα φυσικά θα μπορούσε να αφορά τον μέσο Ελληνα, όσο για το πλαίσιο. Δημοσιογράφος και συνεντευξιαζόμενος ούτε για μια στιγμή δεν ξεχνούν πως η μεταξύ τους διάδραση δεν είναι θέμα προσωπικό. Ουδείς χάνει την ψυχραιμία του. Στη χορογραφία αυτής της συνέντευξης η χάρη περισσεύει. Οπως άλλωστε και το φλέγμα.

Αν ψάξει κανείς λίγο παραπάνω, θα βρει κι άλλα ενδιαφέροντα αποσπάσματα. Οπως για παράδειγμα την ερώτηση του Πάξμαν στον Τόνι Μπλερ, το 2002 στο νούμερο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ ενώ ήταν πρωθυπουργός, για το κατά πόσον είναι σωστό, ως καλός χριστιανός που δηλώνει, να δέχεται δωρεές από τον εκδότη των περιοδικών «Ξαναμμένες νοικοκυρές» και «Μεγάλα στήθη». Στη Βρετανία αυτό χωράει. Στην Ελλάδα;