Το πρόσφατο Προεδρικό Διάταγμα κατάφερε να ενώσει το σύνολο των ηθοποιών, έναν κλάδο που απαρτίζεται από πολλά ισχυρά «εγώ», πολλές μονάδες, κι ας είναι το θέατρο μια κατ’ εξοχήν ομαδική δουλειά. Τους ακύρωσε – έχουν δίκιο. Πέρα από τις επιπτώσεις στη δουλειά τους – μισθολογική σχέση με το Δημόσιο, μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό κ.ο.κ. – φέρει κάτι πιο βασικό: τον σημειολογικό-συμβολικό χαρακτήρα των αρχικών Δ(ευτεροβάθμια) Ε(κπαίδευση) που αγνοεί τις απαιτητικές σπουδές και τον κόπο τους.
Αλήθεια, σε ποια άλλη σχολή 700-800 υποψήφιοι διεκδικούν 12 θέσεις; Γιατί αυτό συμβαίνει στη Δραματική του Εθνικού Θεάτρου… Η απεργία που κλείνει τα θέατρα με στόχο να ταρακουνήσει την κυβέρνηση, «τιμωρεί» τους θεατές – χωρίς τους οποίους δεν υπάρχει παράσταση. Τιμωρεί το θέατρο που, πληγωμένο από την πανδημία, επέστρεψε δυναμικά και γέμισε τις αίθουσες. Οι παλιές μέθοδοι δεν λύνουν τα νέα προβλήματα. Τα νέα προβλήματα απαιτούν γενναίες λύσεις, λύσεις με κόστος και το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον: στην αναδιάρθρωση των σπουδών με ορίζοντα τις πανεπιστημιακές σχολές, μια Ακαδημία Τεχνών. Ποιος διαφωνεί;
