Σημασία έχει ασφαλώς να λες. Αλλά στις δημοκρατίες σημασία έχει και να μετράς – να μετράς πολύ πριν αρχίσεις με τις ψήφους στην κάλπη. Οι δημοκρατίες, με άλλα λόγια, επιβάλλουν ένα είδος αριθμολαγνείας. Αν όμως στο Μαξίμου εκδηλώνονται ακόμη και συμπτώματα αριθμητικού εθισμού, η αντιπολίτευση δείχνει να πάσχει από μια κάποια αριθμητική δυσανεξία. Στην κουλτούρα της Κουμουνδούρου οι οικονομικοί δείκτες είναι για τα λευκά κολάρα, οι δημοσκοπήσεις βγαίνουν από μάγειρες σε υπόγεια καζάνια και ο χρόνος δεν έχει καμία ημερολογιακή αξία. Ποιος να καθίσει να μετρήσει μέρα-μέρα πέντε και δέκα μήνες; Ποιος έχει την υπομονή να περιμένει; Εκλογές τώρα.
Μπορεί να δει κανείς και έτσι τους δύο πόλους του πολιτικού συστήματος. Στον έναν, η αριθμητική είναι κάτι σαν φθηνή μπακαλική. Στον άλλον, αναλυτικά power points για συσκέψεις. Στον έναν, ξορκίζεται η ευημερία των αριθμών ως μήτρα της δυστυχίας των ανθρώπων. Στον άλλον, οι αριθμοί λογίζονται ως ανώτερα μαθηματικά μιας μετρήσιμης δημοκρατίας.
Εντάξει, το σύστημα δεν χωρίζεται ακριβώς σε «κουμπούρες» και «σπασίκλες». Η διαιρετική τομή δεν πατά μόνο στη σχολική τυπολογία, οι δύο κόσμοι αντλούν τα υλικά της σύγκρουσής τους από βαθύτερα και ευρύτερα πεδία. Στην πραγματικότητα όμως οι αρνητές της αριθμητικής ξέρουν αυτό που γνωρίζουν και οι θεράποντες. Ξέρουν πως όταν ευημερούν οι αριθμοί του ενός, ο άλλος δυστυχεί.
Η δυστυχία φάνηκε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές του ’19, όταν στον πυρετό της προεκλογικής μάχης ο ΣΥΡΙΖΑ εκδήλωσε αριθμητική δίψα. Αφού οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύονταν ως μαγειρεμένες και η συνέντευξη Τσίπρα είχε κατατροπώσει τη συνέντευξη Μητσοτάκη, το κόμμα μπορούσε επιτέλους να πανηγυρίσει για την τηλεθέαση. Ποιος να ασχοληθεί με τα μαύρα γκάλοπ όταν αποκάλυπτε γυμνή την αλήθεια η πάλλευκη AGB;
Η μέτρηση δεν ήταν λάθος. Δεν ήταν ούτε η πίστη στην τηλεοπτική δημοκρατία – από την εποχή του πρώτου ντιμπέιτ, οι τηλεοπτικές αρένες είναι απολύτως δεκτικές στα πολιτικά δράματα. Το λάθος ήταν πως όταν μέτρησαν οι χαμένοι των εκλογών, ήταν πια πολύ αργά. Το πουλί της αριθμητικής είχε πετάξει.
Αν και τα χρόνια που έχουν περάσει από τότε μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, δεν είναι καθόλου λίγα. Αλλά τέσσερα ολόκληρα χρόνια από τότε ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στην ίδια αποστροφή απέναντι στους αριθμούς – ή μάλλον δείχνει μια προτίμηση στους αριθμούς που δεν τον κάνουν να δυστυχεί. Μετράει επισυνδέσεις όταν η πλειονότητα κοιτάζει τις τιμές στα σουπερμάρκετ. Επενδύει στις παρακολουθήσεις όταν έχει υπολογιστεί ακόμη και σε δεκαδικά ποσοστά η αγωνία των ψηφοφόρων για την ακρίβεια.
