Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου πριν από περισσότερο από είκοσι χρόνια δεν οδήγησε μόνο στην κατάργηση των βεβαιοτήτων και της σταθερότητας ενός κόσμου όπου το ενδεχόμενο πολέμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων ήταν αδιανόητο λόγω των ύπαρξης των πυρηνικών και κυρίως του δόγματος της «Αμοιβαίας Βεβαιωμένης Καταστροφής». Ο πόλεμος μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων μπορούσε έτσι να διεξάγεται «μέσω αντιπροσώπων» σε διάφορες περιφέρειες του πλανήτη αλλά εκτός της «ευρωπαϊκής comfort zone», δηλαδή μιας περιοχής ασφάλειας και σταθερότητας. Μέσα σε αυτή την εικοσαετία – κυρίως μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 – ο κόσμος κατέστη ολοένα και περισσότερο «αλληλοσυνδεόμενος», «σύνθετος», «πολυποίκιλος» και κυρίως απρόβλεπτος. Οι δυναμικές αλλαγές που συντελούνται με μεγάλη ταχύτητα σε έναν – ακόμα σχηματοποιούμενο – πολυκεντρικό κόσμο, που χαρακτηρίζεται από τη μετακίνηση της ισχύος προς την Ασία και την ανάδυση νέων δυνάμεων στο διεθνές σύστημα, ενίσχυσαν το στοιχείο της ρευστότητας τόσο σε παγκόσμιο όσο και σε περιφερειακό επίπεδο.
Σε αυτό το περιβάλλον η έννοια της εδαφικής κυριαρχίας μεταλλάσσεται, ο δυνητικός ρόλος των διεθνών οργανισμών όσον αφορά την ενίσχυση της σταθερότητας και την επίτευξη της ειρήνης αποδυναμώνεται, ενώ κράτη με μεγάλες φιλοδοξίες και συνεχώς ενισχυόμενες στρατιωτικές ικανότητες που επιφυλάσσουν στον εαυτό τους τον ρόλο «Κεντρικής Δύναμης», όπως η Τουρκία, θα επιχειρήσουν να καλύψουν το κενό ισχύος που δημιουργεί είτε η αποχώρηση είτε η μείωση του ενδιαφέροντος των μεγάλων δυνάμεων είτε η μεταξύ τους αντιπαράθεση. Είναι ενδιαφέρον ότι ειδικά όσον αφορά την Τουρκία, η – με ιδιαίτερα δυναμικό ή ακόμα και με άτσαλο τρόπο – προσπάθεια κάλυψης του δημιουργούμενου κενού ισχύος επιχειρήθηκε και στα τρία υποσυστήματα που συνθέτουν το τρίγωνο αστάθειας εντός του οποίου βρίσκεται η Τουρκία (Μέση Ανατολή, Καύκασος, Βαλκάνια).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
