Τώρα που έχουν πέσει σχετικά οι τόνοι (άλλα όχι το ενδιαφέρον) για τον χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, είναι νομίζω ευκαιρία να αναφερθεί ότι οι συνεχείς δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού ότι προτίθεται να εξαντλήσει τη θητεία του (η τελευταία, στο πολύ ενδιαφέρον forum του δικού μας «Οικονομικού Ταχυδρόμου»), θυμίζουν έντονα αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Πράγματι, είναι πολιτικά ορθό για έναν πρωθυπουργό να δηλώνει ότι επιθυμεί να τον κρίνει ο λαός για το σύνολο του έργου που έχει επιτελέσει, αλλά υπάρχει μια πολύ σοβαρή προϋπόθεση: το έργο αυτό να αποτελεί υλοποίηση των προγραμματικών δεσμεύσεων με βάση τις οποίες η πλειοψηφία τού εμπιστεύτηκε τη διακυβέρνηση της χώρας.
Ισχύει όμως αυτό στην περίπτωση του Κ. Μητσοτάκη; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που είχαν τη μορφή σποραδικών μεταρρυθμιστικών μέτρων, οι 33 μήνες της διακυβέρνησής του κυριαρχήθηκαν από κρίσεις. Πρώτα η κρίση του Προσφυγικού στον Εβρο, εν συνεχεία η παρατεταμένη κρίση της πανδημίας, και ενδιάμεσα η σοβαρότατη κρίση στα ελληνοτουρκικά. Και τώρα, τι; Η ενεργειακή κρίση που επιβαρύνει τρομακτικά το σύνολο του πληθυσμού και δυσβάστακτα τα μεσαία και χαμηλότερα
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
