Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο. Είναι πολύ δύσκολο πολιτικά να κάνεις αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που διαχειρίζεται μια διπλή κρίση (Μεταναστευτικό, κορωνοϊός), τη χειρίζεται έως τώρα μάλλον επιτυχώς και στηρίζεται κατά τα φαινόμενα από το 85%-90% του ελληνικού λαού.

Τι να πεις; Ποιος θα σε ακούσει; Δεν έχεις πολλά να κουβεντιάσεις. Και γι’ αυτό η αντιπολίτευση χωρίζεται σε δύο κατηγορίες.

Σε εκείνους που καταλαβαίνουν τι τρέχει και σιωπούν ή πάνε με τους πολλούς.

Σε εκείνους που δεν έχουν καταλάβει τίποτα και πασχίζουν απλώς να πετάξουν την παρόλα τους.

Παράδειγμα πρώτο. Η Ελλάδα μπαίνει στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ. Είναι ένα γεγονός απολύτως θετικό, το οποίο δεν χρειάζεται δεύτερη ανάγνωση, ούτε επιδέχεται δεύτερη αντίδραση. Λες «μπράβο, παιδιά!» και πάμε παρακάτω.

Ο Αλ. Χαρίτσης, εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνει όμως ότι αυτό συνέβη όχι χάρη στην κυβέρνηση που το πέτυχε αλλά επειδή «η χώρα βγήκε από τα μνημόνια από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» (19/3).

Δηλαδή η Ελλάδα μπήκε σε ένα έκτακτο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων μετά από μια πανδημία τον Μάρτιο 2020 επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ την είχε βγάλει από τα μνημόνια τον… Αύγουστο 2018. Δεκαεννέα μήνες νωρίτερα!

Πώς το είπε στη συνέχεια ο Χαρίτσης; «Περισσεύει η ανοησία». Αυτό ακριβώς. Δίκιο είχε ο άνθρωπος.

Από κοντά και ο Ν. Ανδρουλάκης (ΚΙΝΑΛ), ο οποίος διέγνωσε οτι μπήκαμε στο πρόγραμμα όχι λόγω κυβέρνησης αλλά επειδή «δεν είμαστε λεπροί».

Ενώ αν ήμασταν, θα μας έστελναν υποθέτω στη… Σπιναλόγκα.

Παράδειγμα δεύτερο. Το πρωί της Πέμπτης ο υπουργός Οικονομικών πετάει μια μπαρούφα λέγοντας ότι «αξιολογείται» το δώρο Πάσχα – ό,τι κι αν σημαίνει η μπαρούφα που είπε…

Ο Τσακαλώτος τον καλεί «να μη διανοηθεί», ο Ραγκούσης λέει κάτι ανάλογα αγωνιστικά. Βγαίνει ο Μητσοτάκης το απογευμα και διαβεβαιώνει ότι το δώρο Πάσχα θα δοθεί και δεν υπάρχει ζήτημα κατάργησης ή περιορισμού του.

Ρόμπες οι αγωνιστές!

Ανέφερα δύο παραδείγματα που είναι ίσως τα πιο σοβαρά. Θα παρακάμψω τις πιο αστείες παρεμβάσεις όσων θέλουν κάτι να πουν διότι νομίζουν ότι κάποιοι περιμένουν να τους ακούσουν. Κυρίτσης, Παπαδημούλης, δημοσιογράφοι πρώην συμβασιούχοι ΕΡΤ, Κούλογλου, Βαξεβάνης κ.λπ. είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις που διαπρέπουν στο σπορ. Ευτυχώς τουλάχιστον σιωπά ο Αρβανίτης του αντι-εμβολιακού κινήματος.

Προσπερνώ την κουβέντα για το περίφημο «μαξιλάρι» που ο Τσακαλώτος και ο ΣΥΡΙΖΑ παραπονιούνται ότι δεν τους το αναγνωρίζουν. Είναι σαν την ιστορία με τα μνημόνια του Χαρίτση!

Θα αφήσω στην άκρη την αντιδικία για τον «νεοφιλελευθερισμό» ή για την εγκατάλειψη του δημοσίου συστήματος υγείας που διακινούν μερικοί συνδικαλιστές της άκρας Αριστεράς. Λες κι αυτό είναι το θέμα μας σήμερα.

Και ασφαλώς θα αποφύγω να συμμεριστώ κάτι που αναλογίζεται ανακουφισμένη η πλειοψηφία των Ελλήνων, δηλαδή «σκεφτείτε να είχαμε ακόμα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ!». Το διατύπωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο πρώην διευθυντής του γραφείου του πρώην πρωθυπουργού (Θ. Καρτερός, «Αυγή», 19/3).

Διότι μεταξύ μας τίποτα από όλα αυτά δεν είναι το ουσιώδες, ακόμη κι αν έχουν ενδεχομένως πλάκα.

Το ουσιώδες είναι ότι σε μια διπλή κρίση ο κόσμος αισθάνεται ότι υπάρχει κυβέρνηση και πρωθυπουργός. Και πως αν αυτό συνεχιστεί μέχρι τέλους, αν δηλαδή δεν προκύψουν τίποτα στραβές, ο Μητσοτάκης θα βγει από τη δοκιμασία με ένα πολλαπλασιασμένο και ανανεωμένο πολιτικό κεφάλαιο.

Υποθέτω ότι αυτό αντιλαμβάνονται οι σοβαροί της αντιπολίτευσης. Και γι’ αυτό σιωπούν ή τρέχουν να μπουν στη φωτογραφία δίπλα στην κυβέρνηση. Είναι τουλάχιστον μια σωστή ανάγνωση της κατάστασης και μια σωστή αντίδραση από την πλευρά τους.

Ούτως ή άλλως, δεν μπορούν να κάνουν και πολλά άλλα. Ας σώσουν τουλάχιστον τη σοβαρότητά τους και την εθνική συνοχή.

Θεάματα και άρτος
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απομόνωση στο σπίτι που συνιστούν οι γιατροί είναι μια άσκηση μοναξιάς. Καθόλου ευχάριστη αλλά επιβεβλημένη. Από την άλλη, είναι μια ευκαιρία ανασυγκρότησης, ακόμα και χαλάρωσης. Τα βιβλία που δεν διαβάσαμε, οι ταινίες που δεν είδαμε, η μουσική που δεν ακούσαμε μας περιμένουν. Θέλει όμως υπομονή, ψυχραιμία και καλή διάθεση. Είναι λοιπόν απολύτως φυσιολογικό που ο Παπαδημούλης μετακόμισε τον «Σκλαβενίτη» σπίτι του. Δεν ξέρω τι βιβλία θα διαβάσει, ούτε τι ταινίες τού μένουν να δει αλλά από μακαρόνια δεν βλέπω να του λείπει κάτι. Σοφό. Διότι ωραία τα θεάματα. Αλλά απαραίτητος κι ο άρτος.

Μινώταυρος

Μιλώντας στη δημόσια τηλεόραση ο αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε ότι «όλοι αυτοί, τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια, που έγραφαν τόσα χρόνια σχετικά με το δημόσιο σύστημα υγείας, ελπίζω όταν ξεπεραστεί αυτή η κρίση να μην ξαναπιάσουν την πένα τους για να γράψουν τα ίδια» (17/3).
Ωραία η απάντηση. Αλλά ποια είναι η ερώτηση;
Διότι δεν έχω διαβάσει κανένα παπαγαλάκι ή καρδερίνα να γράφει εναντίον του συστήματος υγείας. Ούτε ξέρω κανένα νεοφιλελεύθερο παπαγαλάκι. Ούτε γνωρίζω στην Ελλάδα κάποιον νεοφιλελεύθερο γενικώς.
Μάλλον θα τους καταβρόχθισε ο «Μινώταυρος του νεοφιλελευθερισμού» που έγραφε και ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Για να είμαι ειλικρινής, άλλωστε, τόσα χρόνια δεν άκουσα ποτέ ότι πρέπει να καταργηθεί το δημόσιο σύστημα υγείας. Στη χειρότερη περίπτωση, έχω ακούσει να συνυπάρχουν ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό σύστημα, όπως συμβαίνει σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο.
Αυτό που ενδεχομένως μπερδεύει ο Κακλαμάνης είναι το κόστος. Διότι το 2009 το κόμμα του χρεοκόπησε την Ελλάδα διογκώνοντας υπερβολικά το λειτουργικό κόστος του Δημοσίου (συνεπώς και του συστήματος υγείας ή τις φαρμακευτικές δαπάνες…), εκτοξεύοντας το έλλειμμα και καταφεύγοντας αλόγιστα στον δανεισμό.
Αλλο λοιπόν το Δημόσιο, και άλλο πόσο κοστίζει.
Σημειώνω τη διαφορά διότι, αν δεν απατώμαι, τότε ήταν η τελευταία φορά που ο Κακλαμάνης συμφώνησε με το κόμμα του. Εκτοτε συμφωνεί με τους άλλους.
Διαφώνησε με την κυβέρνηση Σαμαρά και διαγράφηκε. Κατέβηκε εναντίον της ΝΔ στον Δήμο της Αθήνας. Υποστήριζε τον Παυλόπουλο για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Δεν έχει πει λέξη για τον Παπαγγελόπουλο και τη Novartis. Τώρα τον ενοχλούν τα «νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια».
Σε ό,τι αφορά τον ίδιο, δεν είναι κακό. Υποδηλώνει μια ανεξαρτησία σκέψης που τον τιμά.
Σε ό,τι αφορά την παράταξή του, είναι λίγο πιο μπερδεμένο. Πώς συμβαίνει να μετράει στους δικούς της κάποιον που είναι αλλού;
Νομίζω ότι το εύρημα είναι απλό. Επινοείς έναν εχθρό που ταυτίζεται με τον εχθρό των άλλων ώστε τελικά να συμφωνείς με τους εχθρούς του εχθρού σου.
Κι αν δεν υπάρχει εχθρός; Δεν πειράζει. Υπάρχουν οι βαρυσήμαντες ομιλίες του πρώην Προέδρου. Υπάρχουν και τα παπαγαλάκια τα οποία καλούνται να υποδυθούν τον εχθρό.
Προτού τα καταβροχθίσει ο Μινώταυρος.