Ως Σοσιαλιστής πρωθυπουργός της Κροατίας, την περίοδο 2011-2016, θεωρήθηκε ευρέως ένας φιλελεύθερος μεταρρυθμιστής που εισήγαγε προοδευτικά μέτρα στη χώρα, φέρνοντάς τη πιο κοντά στην ΕΕ, ενώ παράλληλα στηλίτευε τον εθνικισμό που έχει στοιχίσει ακριβά στα Βαλκάνια. Με τα χρόνια όμως, ιδίως αφότου ανέλαβε πρόεδρος της Κροατίας το 2020, ρέπει προς τον λαϊκισμό επιδεικνύοντας αμφιλεγόμενες απόψεις τις οποίες εκφράζει προκλητικά, φέρνοντας ενίοτε σε δύσκολη θέση τη χώρα του.
Ο 56χρονος Μιλάνοβιτς, γιος ενός κομμουνιστή οικονομολόγου και μιας καθηγήτριας, μεγάλωσε στο Ζάγκρεμπ, όπου σπούδασε νομικά, και στη συνέχεια, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, εργάστηκε ως σύμβουλος στις κροατικές αποστολές στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ενώ την ίδια περίοδο εντάχθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SDP) της Κροατίας. Ούτε μια δεκαετία αργότερα, το 2007, εξελέγη πρόεδρος του SDP, το οποίο οδήγησε στην εξουσία μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Ο Μιλάνοβιτς ανέλαβε πρωθυπουργός στα 45 του, ένας από τους νεότερους στην Ευρώπη, και όρισε μια νεανική κυβέρνηση με μέσο όρο ηλικίας τα 48 έτη. Η θητεία του στην πρωθυπουργία χαρακτηρίστηκε από την ολοκλήρωση της ένταξης της Κροατίας στην ΕΕ και προοδευτικά μέτρα, όπως το σύμφωνο συμβίωσης και ο γάμος ομόφυλων ζευγαριών (παρά τις έντονες αντιδράσεις και το «Οχι» σε σχετικό δημοψήφισμα, ο Μιλάνοβιτς αγνόησε το αποτέλεσμα λέγοντας ότι «δεν μας έκανε ούτε καλύτερους ούτε σοφότερους»).
Μετά την ήττα του στις εκλογές του 2016, ο Μιλάνοβιτς αποσύρθηκε από την πολιτική και εργάστηκε ως σύμβουλος του αλβανού πρωθυπουργού Εντι Ράμα. Υστερα από λίγα χρόνια όμως επέστρεψε για να διεκδικήσει επιτυχώς την προεδρία της χώρας, υποστηρίζοντας ότι επιθυμεί «μια σύγχρονη, προοδευτική, φιλοπερίεργη και ανοιχτή Κροατία». Η πρώτη του επίσκεψη ως προέδρου ήταν στην κροατική πόλη Ριέκα, που εκείνη τη χρονιά ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, όπου για να τιμήσει την τοπική παράδοση στη μουσική πανκ δήλωσε ότι «όταν οι Paraf (σ.σ.: κροατικό πανκ γκρουπ) έδιναν την πρώτη τους συναυλία, ο Σιντ Βίσιους δεν τραγουδούσε καν με τους Sex Pistols ακόμα. Τα στοιχεία αυτά είναι σημαντικά όσον αφορά τον πολιτιστικό χάρτη της Ευρώπης». Πρέπει να σημειωθεί ότι όσο και αν η Γιουγκοσλαβία είχε πανκ σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και ήταν η πρώτη κομμουνιστική χώρα που απέκτησε πανκ συγκροτήματα, επηρεάστηκε από τη βρετανική πανκ και τους Sex Pistols, και όχι το αντίθετο.
Από τη μια πλευρά, ο Μιλάνοβιτς δείχνει προοδευτικά στοιχεία – π.χ. «έκοψε» τους κληρικούς από την τελετή ορκωμοσίας του για την προεδρία, όπου ο εθνικός ύμνος της χώρας αποδόθηκε σε μια εναλλακτική εκδοχή που πυροδότησε συζητήσεις υπέρ και κατά, ή, λίγες ημέρες αργότερα, κατακεραύνωσε τους υπευθύνους για το κάψιμο ομοιώματος ομόφυλου ζευγαριού με παιδί. Από την άλλη, κάνει «τραμπικές» δηλώσεις, προσβάλλοντας χώρες και ηγέτες, όπως όταν παρομοίασε το lockdown για τον κορωνοϊό στην Αυστρία με ναζιστική μέθοδο, ενώ οι απόψεις του για τον πόλεμο στην Ουκρανία απηχούν συχνά τη ρωσική προπαγάνδα (ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός Αντρέι Πλένκοβιτς έχει ακριβώς τις αντίθετες απόψεις και αλληλοκατηγορούνται ως πράκτορες της Ρωσίας και της Ουκρανίας αντίστοιχα). Ισως να φταίει ο έντονος ανταγωνισμός ανάμεσα στον πρόεδρο και στον πρωθυπουργό, ίσως ότι το 2024 θα πραγματοποιηθούν βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, πάντως γεγονός είναι ότι ο Μιλάνοβιτς έχει κάνει εθνολαϊκιστική στροφή, περισσότερο όμως με τις δηλώσεις του παρά με τις πράξεις του.
Στις αρχές Αυγούστου συνυπέγραψε με άλλους πέντε προέδρους, ανάμεσα στους οποίους την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, την «Εκκληση για τη Μεσόγειο» προκειμένου να ληφθούν επειγόντως μέτρα για την κλιματική αλλαγή.
