Ο πόντος στο πουλόβερ

Οφείλω να παραδεχθώ ότι οι παραδοσιακοί θαυμαστές του βρετανικού κοινοβουλευτισμού παρακολουθούμε άναυδοι τις εξελίξεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Ψάχνουν τον 5ο πρωθυπουργό μέσα σε έξι χρόνια – και από το ίδιο κόμμα παρακαλώ… Διότι την ίδια στιγμή που αλλάζουν οι πρωθυπουργοί, το Συντηρητικό Κόμμα διατηρεί μια ευρεία κοινοβουλευτική ηγεμονία, η οποία μόνο τώρα έφτασε να απειλείται σοβαρά από τους Εργατικούς.

Καλώς ή κακώς πάντως παραμένει «το φυσικό κόμμα της εξουσίας» κατά τον χαρακτηρισμό του (τρεις φορές πρωθυπουργού) Στάνλεϊ Μπάλντουιν. Παρόλο που με τόσους καραγκιόζηδες στο τιμόνι του φαίνεται όλο και λιγότερο.

Το νέο έργο θα μπορούσε να ονομαστεί «Τα Μυστήρια του Ουεστμίνστερ» αν το έγραφε η Αγκαθα Κρίστι ή ο Τζέφρεϊ Αρτσερ που έχει περάσει (και) από εκεί.

Και επειδή το ερώτημα είναι προφανώς ποιος ή ποια θα εκλεγεί, θα μπορούσα να συνεισφέρω στον προβληματισμό τους με μια μικρή ελληνική ιστορία.

Φθινόπωρο του 2015. Μια ομάδα επιχειρηματιών κάλεσε για φαγητό στην Κηφισιά ένα κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ.

Η κουβέντα μονοπωλήθηκε από την επικείμενη εκλογή νέου αρχηγού. Οι επιχειρηματίες έλεγαν τις συνηθισμένες παπάντζες που λένε όσοι επιχειρηματίες είναι άσχετοι με την πολιτική και σχετικοί με τις δουλειές τους.

Ο νέος αρχηγός της ΝΔ «πρέπει να βρει τρόπο συνεννόησης με τον Τσίπρα», «να κάνει εποικοδομητική αντιπολίτευση», «να ενισχύει την κυβέρνηση στα σωστά πράγματα», «δεν χρειάζονται συγκρούσεις» κι άλλα τέτοια προσκοπικά «διότι ο Τσίπρας θα μείνει καιρό».

Ο συνομιλητής τους άκουγε υπομονετικά. Οταν το ρεπερτόριο της κατήχησης ολοκληρώθηκε πήρε τον λόγο και τους εξήγησε:

– Τα πράγματα είναι απλά. Αρχηγός της ΝΔ πρέπει να βγει εκείνος που θα κάνει αντιπολίτευση για να ρίξει τον Τσίπρα και να κάνει τη ΝΔ κυβέρνηση. Μετά, κουβεντιάζουμε ό,τι άλλο θέλετε.

Τον Ιανουάριο του 2016 εξελέγη αρχηγός της ΝΔ ο Μητσοτάκης. Κι από τότε δεν έχει χάσει από τον Τσίπρα ούτε σε δημοσκόπηση για τον Δήμο Κάτω Παναγιάς.

Υποθέτω πως με τα ίδια κριτήρια θα εκλέξουν οι Συντηρητικοί τον (την) αρχηγό τους. Διότι με αυτά τα κριτήρια πολιτεύονται τα κοινοβουλευτικά κόμματα εξουσίας από τότε που καθιερώθηκε το λεγόμενο «σύστημα του Ουεστμίνστερ» τον 19ο αιώνα.

Και γι’ αυτό άλλωστε ήταν πονηρής στόχευσης αλλά αστείας σημασίας η επιχείρηση έξωσης του Μητσοτάκη με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών. Θα έβαζε απλώς την κυβερνητική παράταξη σε μια παρατεταμένη κρίση προς όφελος των ανταγωνιστών της.

Η επιχείρηση αυτή απέτυχε σχεδόν από μόνη της επειδή κανένα κόμμα στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού δεν θα κάνει το χατίρι των αντιπάλων του να πέσει αυτοβούλως στη Β΄ Εθνική.

Η σημερινή κρίση του Συντηρητικού Κόμματος ξεκίνησε με το χαρακίρι του Brexit και συνεχίστηκε με την αδιανόητη χαζομάρα του Μπόρις Τζόνσον να κάνει πάρτι στην Ντάουνινγκ Στριτ.

Φυσικά το ένα δεν ισούται με το άλλο, προς Θεού. Αλλά όταν σε πάρει ο κατήφορος, φταίνε και τα πετραδάκια.

Ας ελπίσουμε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα βρει μια άκρη. Μεγάλη χώρα είναι.

Η πολιτική όμως είναι ενιαίο άθλημα στο Λονδίνο ή στην Αθήνα. Και έχει έναν βασικό κανόνα. Πως όταν φύγει ο πρώτος πόντος, ξηλώνεται τελικά ολόκληρο το πουλόβερ.

Παράθυρο
Ενας φοιτητής στο ΑΠΘ πήγε να καθίσει σε ένα περβάζι παραθύρου. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, έχασε την ισορροπία του και έπεσε.
Τη γλίτωσε με δύο κατάγματα, περαστικά του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι διάφοροι αγωνιστές των Πανεπιστημίων κατήγγειλαν τις πανεπιστημιακές αρχές, το υπουργείο Παιδείας, την κυβέρνηση, την κοινωνία και το ΝΑΤΟ για το ατυχές περιστατικό.
Παρατηρώ πάντως πως παρά τη νοσηλεία του τραυματία δεν ειπώθηκε τίποτα για τις ελλείψεις του ΕΣΥ.
Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα και ασφαλώς υποδηλώνουν μια τάση υποχώρησης του κινήματος.
Ασε που θα μπορούσαν να είχαν κλείσει και το παράθυρο!

Ιπτάμενος μπουρλοτιέρης

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Το πρόβλημα του έθνους είναι ότι τις τύχες του έθνους δεν διαχειρίζεται πλέον ο Κοτζιάς.
Εμείς τον θυμόμαστε στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» να δείχνει τη γραβάτα του στον Ερντογάν φωνάζοντας «good diplomacy». Κανείς δεν κατάλαβε τι εννοούσε.
Τώρα δήλωσε πως «όταν ο Ερντογάν μου είπε ότι θα κάνουμε έρευνες στη Νότια Κρήτη του είπα πως δεν θα φτάσετε ποτέ γιατί θα σας βυθίσουμε» (Στο Κόκκινο, 13/10).
Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρουμε αν το είπε, ούτε πώς το είπε, ούτε πότε το είπε, ούτε αν εκείνος στον οποίο το είπε ήταν ο Ερντογάν ή κάποιος άλλος.
Και ούτε ξέρουμε άλλωστε αν ο Κοτζιάς είχε ποτέ εξουσιοδότηση να βυθίζει ή να μη βυθίζει σε πρώτο πληθυντικό.
Γι’ αυτό και ίσως προκύπτει η εύλογη απορία. Πώς θα βύθιζε ο Κοτζιάς τον τουρκικό στόλο νοτίως της Κρήτης;
Με πυρπολικό από τα Ψαρά;
Δεν ξέρω. Πάντως (κατά τον Κοτζιά) «ο Ερντογάν κατάλαβε ότι το εννοούσα» – υποθέτω το μπουρλότο…
Ενώ «όταν είπε τα ίδια στον Μητσοτάκη δεν του απάντησε. Ο Ερντογάν κατάλαβε ότι αυτός είναι αδύναμος».
Ερώτηση. Αφού αυτός είναι αδύναμος και προφανώς ο Ερντογάν τον έχει του χεριού του, γιατί ο Ερντογάν θέλει να φύγει ο αδύναμος για να επιστρέψει ο μπουρλοτιέρης;
Είναι ένα από τα μυστήρια της διεθνούς πολιτικής. Το ερευνούν.
Βέβαια το πράγμα έχει πλέον μπερδευτεί. Διότι απόντος του Κοτζιά, οι Τούρκοι απειλούν όχι μόνο να κάνουν έρευνες νότια της Κρήτης αλλά και να χτυπήσουν με κάτι πυραύλους.
Τι θα έκανε τώρα ο Κοτζιάς αν ήταν στα πράγματα;
Υποθέτω κάτι πολύ απλό. Θα πετούσε και θα έπιανε τους πυραύλους στον αέρα. Οταν πιάνεις πουλιά στον αέρα δεν έχεις πρόβλημα να πιάσεις και πυραύλους!
Μα καλά, ίσως ρωτήσετε, πετάει ο Κοτζιάς;
Εδώ πετάει ο γάιδαρος. Ο Κοτζιάς δεν θα πετάει;