Θα ήταν η ιστορία ενός εμβολίου, ή και περισσότερων, που έσωσαν τον κόσμο από μια πανδημία. Είναι όμως και μια ιστορία πολλών δισεκατομμυρίων, αλλά και μια ιστορία υψηλού γοήτρου. Μια ιστορία στην οποία εμπλέκονται όροι της πολιτικής επιστήμης και η οποία θρέφεται από την πολιτική επικαιρότητα. Ο φαρμακευτικός εθνικισμός και το Brexit. Ο λαϊκισμός και το εμβόλιο που επιστρατεύεται όχι για να σώσει την ανθρωπότητα αλλά μερικούς από τους ηγέτες της.
Ο τελευταίος στη σειρά είναι ο Μπόρις Τζόνσον, ο πρωθυπουργός που μοιάζει να αναζητεί απεγνωσμένα έναν θρίαμβο. Ο θρίαμβος δεν ήρθε στην αρχή της πανδημίας όταν ο ίδιος εξακολουθούσε να μοιράζει χειραψίες για να ζήσει στο τέλος μια προσωπική πανωλεθρία που τον έστειλε στο νοσοκομείο. Δεν ήρθε ούτε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και το εμβόλιο της AstraZeneca, για το οποίο φαινόταν πως θα έκοβε πρώτο το νήμα της επιτυχίας των κλινικών δοκιμών. Το «διαδικαστικό λάθος» που παραδέχθηκε η εταιρεία την περασμένη εβδομάδα δεν ήταν ακριβώς πανωλεθρία. Για τον Τζόνσον όμως φαίνεται πως ήταν μια «στιγμή Δουνκέρκης». Και τι έκανε ένας προκάτοχός του στη Δουνκέρκη; Μετέτρεψε την ήττα σε νίκη. Το αίμα των βρετανών στρατιωτών σε εκπλήρωση μιας υπόσχεσης – μέχρι την τελική νίκη, είπε, ο πόλεμος θα είχε αίμα, δάκρυα και πόνο. Και τις βάρκες των άγγλων ψαράδων που έπεσαν στα νερά για να σώσουν τους στρατιώτες σε σύμβολα της εθνικής ομοψυχίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
