To αποτέλεσμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής μετέτρεψε το μικρό χρονικό μιας προαναγγελθείσας νίκης σε σεισμικό απρόοπτο, και δεν είναι περίεργο που το ίδιο βράδυ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ευρισκόμενα στα τηλεοπτικά εντευκτήρια αμέσως μετά τα ανακοινωθέντα των exit poll εμφάνισαν όλη τη συμπτωματολογία της αρχικής άρνησης, αν και σημείωσα μόνο μια περίπτωση όπου το πολύ της θλίψεως εγέννησε παραφροσύνην, όταν ο βαρύτονος Σπίρτζης απεφάνθη ότι το 60% των πολιτών αποδοκίμασε τον Μητσοτάκη – ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει. Βέβαια, όλοι έχουμε μερτικό στις αυταπάτες, κυρίως όταν αυτές μας κολακεύουν ή μας παρηγορούν. Τις είχε μπόλικες και ο ΣΥΡΙΖΑ, τον καιρό που μεγαλουργούσε ως αρχιντράμερ για τα «νταούλια» του ο Γιάνης Βαρουφάκης, και τελικά τις ομολόγησε. Αλλά από τις αυταπάτες μέχρι την ολική απώλεια επαφής με την πραγματικότητα είναι πολλά τσιγάρα δρόμος, και ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να τον περπάτησε ολόκληρο, αλλιώς δεν μπορείς να εξηγήσεις εκείνο το προεκλογικό αφήγημα για την «έρημη χώρα» που καθημαγμένη χαροπάλευε από δημοκρατική υποξαιμία μετά από έναν τετραετή «εφιάλτη» ενορχηστρωμένο από τον ολετήρα «της γνωστής οικογενείας». Δεν ξέρω ποιος συριζαίος «Ιερώνυμος Μπος» ζωγράφισε αυτήν τη μητσοτακική δυστοπία αλλά τώρα που τα συλλογικά όργανα συλλογάνται εντατικά και διενεργούν αυτοψία για το «νταμπλ σκορ» ας μην εξαντλήσουν όλο το μένος τους στον δύστηνο Γιώργο Κατρούγκαλο. Ολοι τους «έβλαψαν την Συρία το ίδιο», και πρώτος ο αρχηγός με την ευφάνταστη κολοκυθιά των μετεκλογικών κυβερνητικών σεναρίων που μπορεί πράγματι να ενέβαλαν αίσθημα ανησυχίας και αβεβαιότητας σε ένα εκλογικό σώμα που λαχταρούσε την περιλάλητη εκείνη κανονικότητα μετά από διαδοχικές υπερδεκαετείς αναταράξεις.
Νομίζω, όμως, ότι η διάγνωση ενός έλλογου αμυντικού φόβου ως γνώμονα επιλογής ενμέρει αδικεί την πλειοψηφία που έδωσε τόσο ευρεία νίκη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, και αυτό γιατί για πρώτη ίσως φορά στα εκλογικά χρονικά εκδηλώθηκε μια ορθολογική σύνεση όχι μόνο σε πείσμα της τοξικότητας και της εχθροπάθειας αλλά και παρά τις ποικίλες επώδυνες εκκρεμότητες που αναβάλλουν το πλήρωμα της κανονικότητας για ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για εύελπι και ευοίωνο ορθολογισμό που μοιάζει να αναπτύσσει ικανές αντιστάσεις στους καταναγκασμούς των ιδεολογικών ταυτοτήτων, στις παρελθοντολογικές προσηλώσεις και στην μικροπρεπή περιπτωσιολογία της κομματικής δημαγωγίας – και που μαθαίνει ακηδεμόνευτος να ξεχωρίζει τα μείζονα από τα ελάσσονα. Αν πράγματι τέτοιες διεργασίες βρίσκονται σε εξέλιξη, αυτές ανήκουν μάλλον στη «μυστική βοή των γεγονότων» και είναι δυσδιάγνωστες για τους δημοσκοπικούς αισθητήρες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
