«Ο φράχτης προστατεύει τα σύνορα της χώρας μου». Ηταν το ύφος, η αποφασιστικότητα, ο τόνος της φωνής της Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο φόρος τιμής στους νεκρούς απέναντι στην εργαλειοποίηση του θανάτου. Ο πατριωτισμός κόντρα στον εθνομηδενισμό ή στον εθνικισμό. Η κτητική αντωνυμία «μου» που θέτει σε πρώτο πλάνο τον ρόλο του πολίτη και υπογραμμίζει την έννοια της ατομικής ευθύνης. Την επομένη ο επικεφαλής της Frontex δηλώνει πως «οι Ελληνες έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να σώσουν ζωές». «Ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι ένα ελληνικό πρόβλημα, είναι ευρωπαϊκό» τόνισε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.

Αβασάνιστα συμπεράσματα

Ελληνες πολιτικοί διαφωνούν. Φταίει το Λιμενικό, αποφαίνεται με ύφος εμπειρογνώμονα αρχηγός κόμματος, τη στιγμή που του εξηγούν ότι δεν υπάρχει πρωτόκολλο για επέμβαση σε διεθνή ύδατα. «Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν ο αναπόφευκτος αντίκτυπος της πολιτικής της Δύσης να αρνείται ασφαλή διέλευση» γράφει στο Twitter άλλος αρχηγός. Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ το πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: «Εσείς πνίξατε τους ανθρώπους με τις αποτροπές» λέει σε τηλεοπτική εκπομπή απευθυνόμενη σε συνάδελφό της από τη ΝΔ. Ελληνας ευρωβουλευτής γράφει στο Twitter πως «το πολύνεκρο ναυάγιο με μετανάστες εκθέτει την Ελλάδα για τις ευθύνες της στη διάσωσή τους».

Επανάληψη του ίδιου μοτίβου. Λόγος καταγγελτικός, εισαγγελικός, κυρίως τις στιγμές που γράφει η κάμερα, προσπάθεια ενοχοποίησης του πολιτικού αντιπάλου, γηπεδικές συμπεριφορές, εύκολες λύσεις, αβασάνιστα συμπεράσματα, εν τέλει αδιαφορία για τις πραγματικές ευθύνες. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιοι εγχώριοι τιμητές κατασυκοφαντούν τη χώρα με στόχο την αποκόμιση πολιτικού οφέλους. Η υδάτινη τραγωδία χρησιμοποιείται ως φόντο και ο μαρτυρικός θάνατος ως αφορμή για πολιτική σπέκουλα. Ο ανείπωτος πόνος εργαλειοποιείται στο παιχνίδι της πολιτικής προπαγάνδας. Και διαδηλώσεις. Πάντα διαδηλώσεις. Και επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Εχθροπάθεια και διχασμός. Χρησιμοποιώντας ακόμα και το πρόσωπο που συμβολίζει την ενότητα του έθνους.

Φλογεροί ανθρωπιστές που δεν έβρισκαν λέξη να αρθρώσουν όταν το 2018 ο διεθνής Τύπος αφιέρωνε αμέτρητες σελίδες για το «κολαστήριο της Μόριας», όπου «γυναίκες βιάζονται και μένουν ξάγρυπνες τη νύχτα για να προσέχουν τα παιδιά τους, αφού σημειώνονται διαρκώς περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης με θύματα παιδιά ακόμα και 4 ετών», τώρα με ιερή αγανάκτηση φωνάζουν ντροπή στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας επειδή ένα πλοίο από τη Λιβύη με προορισμό την Ιταλία βυθίστηκε σε διεθνή ύδατα. Ξεχνώντας πως ο σεβασμός προς το πρόσωπο της Προέδρου της Δημοκρατίας έχει να κάνει με την έννοια της δημοκρατίας αυτής καθαυτήν. Α λα καρτ ανθρωπιστές που για χρόνια επιβιώνουν βγάζοντας πολιτικό μεροκάματο από εμπόριο ευαισθησίας, πολιτικής ορθότητας, ηθικής υπεροχής, προοδευτισμού. «Κατανοητή η αγανάκτηση των νέων παιδιών» αποφαίνεται υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ για το ακτιβιστικό σόου της νεολαίας του κόμματος, «κέρδος για τη δημοκρατία» το χαρακτήρισε άλλο στέλεχος, ενώ τρίτος απεφάνθη πως «δεν είδα κάτι επιλήψιμο από τη μεριά νέων ανθρώπων, αλίμονο αν οι νεολαίοι μας κάθονται απαθείς».

Μια εμμονική προσπάθεια απόδοσης χαρακτηριστικών επαναστατικότητας στην αγένεια, στην προσβολή, στην απαξίωση των θεσμών. Και ταυτόχρονα μια κυνική εκμετάλλευση του πόνου που χρησιμοποιείται ως πεδίο άσκησης αντιπολιτευτικής γυμναστικής. Ολα στην υπηρεσία του κομματικού σκοπού, που για κάποιους υπερβαίνει ακόμα και τον εθνικό.

Οι διαδικτυακοί στρατοί

Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από το σκηνικό που στήθηκε στον Εβρο με τη δήθεν νεκρή Μαρία, όταν εγχώριοι πολιτικοί συνειδητά δυσφημούσαν τη χώρα μας στο εξωτερικό και έλληνες ευρωβουλευτές προσέφευγαν κατά της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ο ίδιος κύκλος ανθρώπων εκμεταλλεύτηκε και τότε το δράμα των προσφύγων χωρίς να συνειδητοποιούν – ή να νοιάζονται – ότι με όλα αυτά ευθύνονται για την αρνητική στάση της κοινωνίας απέναντι στο Μεταναστευτικό, μετατρέποντας ταυτόχρονα το υπαρκτό ευρωπαϊκό πρόβλημα σε ελληνικό. Από κοντά και οι διαδικτυακοί στρατοί που με τη συνήθη απανθρωπιά πίσω από την επαναλαμβανόμενα διαφημιζόμενη ανθρωπιά στοχοποιούν με τοποθετήσεις έμπλεες μίσους και καθυβρίζουν από τον καναπέ τους λιμενικούς που σώζουν ζωές στο Αιγαίο, δεν βγάζουν άχνα για τους διακινητές και στήνουν λαϊκά δικαστήρια στο Twitter εξοντώνοντας ηθικά όποιους χαλούν το κομματικό αφήγημα.

Κατασκευαστές της πραγματικότητας χωρίς ίχνος πραγματικού ενδιαφέροντος για το δράμα δυστυχισμένων ανθρώπων. Χρησιμοποιούν τραγικές ιστορίες για να προτάξουν τη δική τους ατζέντα και δεν νιώθουν το στοιχειώδες ανθρώπινο δέος ούτε μπροστά στον θάνατο, εμμένοντας στη στρεβλή εντύπωση πως όσο κλιμακώνεται η πολιτική οξύτητα τόσο μεγαλύτερο το πολιτικό κέρδος. Ακόμα και όταν προκύπτει από μια τραγωδία με εκατοντάδες νεκρούς.