Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν στις διάφορες, διαδικτυακές πλέον, ημερίδες για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 υπάρχει κάποια η οποία θα αφορά τις παθογένειες του ελληνικού κράτους. Ενδεχομένως ο «Κύκλος» του Ευάγγελου Βενιζέλου να ασχοληθεί με το θέμα – άλλωστε οι εκδηλώσεις που διοργανώνει αρκετές φορές έχουν το στοιχείο της επικαιρότητας και άλλες πάλι είναι εκτός «γραμμής».
Αναφέρομαι στις παθογένειες του ελληνικού κράτους για να αναδείξω την, κατά την γνώμη μου, κορυφαία εξ αυτών, τη δομή και τη στελέχωσή του. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες της στελέχωσής του, ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός έγινε «αποθήκη» ρουσφετιών και χώρος τακτοποίησης ημετέρων – παιδιά αγωνιστών του ’21, με διευθυντές και προϊσταμένους παιδιά κοτζαμπάσηδων και προεστών. Συνήθως αναλφάβητων ή με ελάχιστες γνώσεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
