Δεν είναι η πρώτη φορά. Εχει μετατραπεί ξανά η μάχη με την πανδημία σε μάχη για τα σχολεία. Εχει επιβληθεί ξανά λοκντάουν στην εκπαίδευση, ενώ η υπόλοιπη κοινωνία και η οικονομία ζούσαν απλώς τη μασκοφορεμένη μη κανονικότητά τους. Χαράχθηκε έτσι στην υγειονομική κρίση μια αδρή διαχωριστική γραμμή. Από τη μία οι ενήλικοι που μπορούσαν να αποφασίσουν για τον εαυτό τους πότε θα άνοιγαν και πότε θα έκλειναν. Και από την άλλη οι ανήλικοι οι οποίοι, στερημένοι από το προνόμιο της βούλησης, προσαρμόζονταν στους κανόνες της τηλεκπαίδευσης.
Ηταν την ίδια περίοδο που σε άλλες χώρες, όπως η Γαλλία, τα σχολεία προβάλλονταν ως το τελευταίο οχυρό που θα έπεφτε. Πρώτα θα κλείνονταν στα σπίτια τους οι μεγάλοι και μετά οι μικροί. Οι μαθητές ήταν αυτοί που θα έδιναν την τελευταία μάχη στα χαρακώματα. Τόσο για λόγους ουσιαστικούς όσο και για συμβολικούς, η εκπαίδευση θα έπρεπε να μείνει όσο το δυνατόν όρθια και ζωντανή. Στην καραντίνα, τα ανοικτά σχολεία θα ήταν ένα μήνυμα ζωής. Γιατί από την άλλη, τι σόι πολιτεία είναι αυτή που κλείνει πρώτα τα σχολεία της; Ποια κοινωνία αξιολογεί ως σημαντικότερα τα εστιατόρια και τα μπαρ;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
