Ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, στενός συνεργάτης του Μπιλ Κλίντον στην πρώτη τετραετία της προεδρίας του, γράφοντας τα απομνημονεύματα εκείνης της περιόδου μάς πληροφορεί πως η πρώτη κόντρα μεταξύ των συνεργατών του προέδρου αφορούσε τη χωροταξία. Ποιος θα έπαιρνε το κοντινότερο στον πρόεδρο γραφείο μέσα στον Λευκό Οίκο. Ο ηγέτης είναι σαν το τζάκι: Πολύ κοντά καίγεσαι, πολύ μακριά κρυώνεις.
Ο βρετανός πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ εν αντιθέσει με τους προκατόχους του έφτιαξε τη λεγόμενη «πολιτική κουζίνα» μέσα στην Ντάουνινγκ Στριτ 10. Κάθε υπουργός είχε το «άβατάρ» του εντός της πρωθυπουργικής κατοικίας. Το «άβαταρ»-σύμβουλος παρακολουθούσε το έργο ενός υπουργού και συνήθως τον διέβαλλε στον πρωθυπουργό. Στην Ελλάδα το μοντέλο αντέγραψε ο Κώστας Σημίτης. Ετσι τα «άβαταρ» σύντομα από σύμβουλοι γίνονταν υπουργοί καθώς η εγγύτητα με τον πρωθυπουργό ενίσχυε την πειθώ των επιχειρημάτων τους έναντι των απομακρυσμένων από τη θαλπωρή του τζακιού υπουργών.
Το ερώτημα πώς να στελεχωθεί ένα πρωθυπουργικό γραφείο το έλυσε με αναλυτικό οργανόγραμμα ο νυν πρωθυπουργός. Το επιτελικό κράτος παρά τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης ανταποκρίνεται απολύτως και αποτελεσματικά στο μοντέλο που σχεδίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Εδώ είναι και η ουσία του θέματος, στο ερώτημα ποιο μοντέλο λειτουργεί καλύτερα. Η απάντηση κατά τη γνώμη μου δεν βρίσκεται τόσο στον μηχανισμό όσο στον επικεφαλής που τον εμπνεύστηκε.
Σε έναν διάλογο που είχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Γιόζιπ Μπροζ Τίτο περπατώντας μετά το μεσημεριανό γεύμα στο δάσος που περιέκλειε την Ντάτσα του προέδρου της τότε ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, ετέθη το θέμα τού κυβερνάν. Ο Τίτο είπε ότι πολλές ώρες της ημέρας μένει μόνος ή με ελάχιστους συμβούλους, χωρίς να γεμίζει τον χρόνο του με αναρίθμητα ραντεβού, ώστε να έχει χρόνο να σκέφτεται τα μεγάλα θέματα και τις λύσεις τους.
Η μοντέρνα εποχή όμως δεν μπορεί να υπηρετηθεί από τους παλαιούς αργούς ρυθμούς καθώς οι ταχύτητες με τις οποίες διακινείται η πληροφορία σήμερα, η συνθετότητα των προβλημάτων και η πληθώρα των αποφάσεων που πρέπει να ληφθούν συχνά σε τηλεοπτικούς χρόνους στερούν την πολυτέλεια της ενδελεχούς σκέψης. Βέβαια η πληθώρα εξειδικευμένων συμβούλων βοηθά να ξεμπερδεύεται το κουβάρι ή ενίοτε να μπερδεύεται χειρότερα.
Τούτων λεχθέντων, εν τέλει πιστεύω ότι το «μοντέλο» αντανακλά κάθε φορά τον ηγέτη που το επιλέγει. Εάν όμως αναζητούσα μια σκέψη που να υπακούει στους νόμους της διαχρονίας θα έλεγα το εξής: Ο ηγέτης δεν πρέπει να ξεχνά πως η διοίκηση είναι κυρίως η διαχείριση ψυχών. Και το στοίχημα της επιτυχίας ή αποτυχίας κερδίζεται ή χάνεται σ’ αυτήν τη… «λεπτομέρεια».
Ο κ. Θεόδωρος Ρουσόπουλος είναι βουλευτής ΝΔ στον Βόρειο Τομέα της Β’ Αθηνών.
