Δεν είναι συνηθισμένο το θέαμα ενός ηγέτη να δακρύζει. Συνέβη τον Απρίλιο του 1955, όταν ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ ευχαρίστησε με δάκρυα στα μάτια τον λοιμωξιολόγο Τζόνας Σολκ για την ανακάλυψη του εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας. Εκείνη όμως δεν ήταν μια λαμπρή στιγμή μόνο για την επιστήμη. Ηταν για την ανθρωπότητα γενικότερα. Ο Αϊζενχάουερ δεν θεωρούσε το εμβόλιο που «θα έσωζε εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο» αποκλειστικά αμερικανικής χρήσης. Οπως αναφέρει ο καθηγητής Ντέιβιντ Οσίνκσι στο βιβλίο του «Πολιομυελίτιδα: Μια αμερικανική ιστορία», ήταν ένα αμερικανικό επίτευγμα που θα προσέφερε η Αμερική σαν δώρο στον υπόλοιπο κόσμο.
Την ιστορία αυτή θυμήθηκε ο αμερικανικός Τύπος όχι μόνο επειδή εκείνη ήταν μια μεγάλη στιγμή για την ιατρική και την ανθρωπότητα, αλλά και επειδή ήταν μια στιγμή σπάνια και οπωσδήποτε στον αντίποδα αυτού που συμβαίνει σήμερα. Η ανθρωπότητα, τώρα, δεν βρίσκεται αντιμέτωπη μόνο με μια πανδημία αλλά και με τον «εθνικισμό των εμβολίων». Δεν είναι η πρώτη φορά. Μπορεί οι ειδικοί να προειδοποιούν πως τα εμβόλια θα πρέπει να διανεμηθούν με βάση τις ανάγκες και όχι την εθνικότητα, αλλά ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν η ιστορία γράφτηκε διαφορετικά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
