Κάθε φορά που το θερμόμετρο στις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία ανεβαίνει, τότε και μόνο τότε αναζητείται η λεγόμενη «εθνική συναίνεση». Και μαζί της η «εθνική συνεννόηση», η «ενότητα», το «αρραγές εθνικό μέτωπο». Με δυο λόγια, η «ενωμένη Ελλάδα». Και κάθε φορά το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε κούφιες αντιπαραθέσεις προκειμένου να μην κάνει το αυτονόητο: να συναινέσει σε μια πολιτική στάση, η οποία θα προκρίνει λύσεις, θα δημιουργήσει καταστάσεις, θα αναλάβει πρωτοβουλίες, θα δώσει μάχες προς όλα τα μέτωπα, για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος, που λογικά δεν μπορεί να είναι άλλος από την επιτυχή απόκρουση των τουρκικών σχεδιασμών.
Αν και σε γενικές γραμμές οι πολιτικές δυνάμεις δεν διαφοροποιούνται ιδιαίτερα ως προς τις θέσεις τους απέναντι στην Τουρκία, ωστόσο συμβαίνει το αδιανόητο να μην μπορεί να επιτευχθεί και στα λόγια και στην πράξη η περίφημη «εθνική ενότητα». Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, όπως έχουμε πει και άλλη φορά, είναι στο DNA των Ελλήνων ο διχασμός. Και υπάρχει και ένας επιπλέον λόγος: τα βαριά προβλήματα που αντιμετωπίζει με τον νόμο και τη Δικαιοσύνη ο ΣΥΡΙΖΑ καθιστούν σχεδόν απαγορευτική κάθε σκέψη για την παροχή στην κυβέρνηση της άνεσης να λέει ότι «χειρίζομαι την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις με την άνεση του εκπροσωπώ όλους τους Ελληνες».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
