Οι υπογραφές στο ανώτερο επίπεδο για τον αγωγό East Med είναι ένα σημαντικό πρώτο βήμα προς την υλοποίησή του. Πρόκειται, ασφαλώς, για ένα σχέδιο δαπανηρό, με το κόστος να εκτιμάται σε 6+ δισ. ευρώ, ίσως και πολύ παραπάνω. Επίσης, υπάρχουν τεχνικές δυσκολίες (καθώς αγγίζει μεγάλα βάθη και προσεγγίζοντας την Κρήτη συναντά γεωμορφολογικά εμπόδια) που δεν είναι ανυπέρβλητες αλλά αξιοπρόσεκτες. Εξίσου, η Ιταλία το περασμένο χρονικό διάστημα ήταν μάλλον αρνητική, καθώς το Κίνημα Πέντε Αστέρων είχε ταχθεί εναντίον της δημιουργίας κάθε νέας υποδομής, προφανώς για να προσεταιριστεί τα περιβαλλοντικά κινήματα. Τώρα μοιάζει πιο προσγειωμένο στον ρεαλισμό και στη μετριοπάθεια, αν και εν όψει των επόμενων εκλογών και με τον Σαλβίνι να προηγείται έστω και με μειωμένα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις, η υφιστάμενη κυβέρνηση θα είναι διστακτική στη λήψη αποφάσεων. Παρ’ όλα αυτά, η στήριξη από πλευράς Ρώμης είναι το επόμενο μεγάλο βήμα για τον East Med, καθώς έτσι θα εμπλέκονται τρία κράτη-μέλη της ΕΕ, προσδίδοντάς του ασφάλεια και προβλεψιμότητα.
Το Ισραήλ από τη μεριά του, χάρη κυρίως στην επιθυμία του Νετανιάχου (στη θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή προκύπτει και πολιτική σκοπιμότητα στις ενέργειές του), έχει αλλάξει ρότα και πλέον και στα κλιμάκια του αρμόδιου υπουργείου ωριμάζει η ιδέα στήριξης του East Med. Αλλωστε, οι ενδοιασμοί του Τελ Αβίβ συνδυαστικά με τις αμφιταλαντεύσεις της Λευκωσίας και τις αμφιβολίες που είχαν επικρατήσει εξαιτίας και της κατάλληλης από πλευράς Τουρκίας προπαγάνδας καθυστέρησαν χαρακτηριστικά τις αποφάσεις. Η Αγκυρα συστηματικά ισχυρίζεται ότι ένας αγωγός μέσω Τουρκίας έχει εμφανώς μικρότερο βαθμό τεχνικής πολυπλοκότητας (ορθό), πως είναι λιγότερο κοστοβόρος (ελέγχεται γιατί απαιτείται νέα δίκτυο για να φτάσει στα ευρωτουρκικά σύνορα) και πως έτσι θα συμπεριληφθεί και η ίδια στις περί την ενέργεια περιφερειακές διεργασίες. Ως προς το τελευταίο, μία ένσταση και μία παρατήρηση: ο τρόπος που η Αγκυρα μεταχειρίζεται το προσφυγομεταναστευτικό ζήτημα δείχνει ότι κάθε φορά που έχει στα χέρια της ένα εργαλείο που της προσδίδει ισχύ σε σχέση με την ΕΕ είναι διατεθειμένη να το χρησιμοποιεί και με εκβιαστικό τρόπο, μιας και δεν αισθάνεται προέκταση της ΕΕ, ούτε είναι ευθυγραμμισμένη με τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Εξάλλου, η τροφοδοσία της ευρωπαϊκής αγοράς μέσω Τουρκίας προϋποθέτει τη λύση του Κυπριακού, αν και σε περίπτωση σύγκλισης Αγκυρας – Τελ Αβίβ (επιχειρηματικά συμφέροντα εργάζονται εδώ και καιρό σε αυτή την κατεύθυνση) δεν μπορεί να αποκλειστεί ακόμη και η παράκαμψη της Λευκωσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
